Raz, dwa, trzy, Shila patrzy!

Czy te oczy... Co za  uwodzicielskie okrąglaki!

Dzień dobry, tu jednoosobowa brygada - chciałoby się napisać - szybkiego reagowania, ale użycie słowa "szybkie" w tym kontekście Gocha mogłaby z całą stanowczością oprotestować, niech więc będzie tylko, ekhm, jednoosobowa brygada reagowania (JBR). :) I otóż właśnie zareagowałam mniej więcej z tygodniowym opóźnieniem na prośbę prezeski tego bloga, żeby upublicznić relację Joanny z przebiegu adaptacji Shili w Krakowie. A zatem niezwłocznie przystępuję do sprawozdawania za pomocą cytowania.

***

Gosiu,

widzę, że u Ciebie ruch w "interesie" i cały czas się dzieje, na szczęście ciągle wiele dobrego.

U mnie też dużo się dzieje i ciągle brakuje mi czasu. (...) Na szczęście  K. pięknie zdał sesję, no i są koty - nieustające źródło radości. :)) 

Kotaki* leżaki.

Ich relacje ułożyły się całkiem fajnie. Żyją w zgodzie, choć Ozzy jest coraz mniej skory do wspólnych zabaw. Potrafią za to jeść z jednej miski, bo Shila-łakomczuch zjada swoje pierwsza i później podjada Ozzy'emu. Razem broją, wyciągając na zmianę tulipany z wazonu, razem śpią i próbują wyjść z mieszkania.

Robi się coraz cieplej, więc Ozzy coraz chętniej, swoim zwyczajem, przesiaduje na balkonie. Ale wyobraź sobie, że Shila w ciągu dnia nie wychodzi na balkon za żadne skarby. Za to wieczorem, gdy robi się ciemno, biega po nim jak szalona. 

Bardzo "pomaga" mi wkładać pranie do pralki, tzn. kradnie skarpetkę i biega z nią po całym mieszkaniu, przy okazji froterując podłogi, albo ciągnie za rękaw koszuli i szarpie niczym mały psiak. To pewnie wpływ przebywania z Fiką i znak, że jej nauki nie poszły w las. :)

En face.

Oraz en face z profilu. :)

Sfinks?

Tak! Z przymrużeniem oka. ;)

W ogóle nie jada suchej karmy, mokrą je za trzech, ale wcale tego po niej nie widać. Będzie chyba drobną koteczką o silnym charakterze, bo Ozzy'ego okręciła sobie wokół łapek i rządzi nim całkowicie. Na ulubioną miejscówkę na szafie u K., jeśli wejdzie pierwsza, Ozzy  nie ma szans! 

Makowa panienka.

Wygląda na to, że co najmniej raz Ozzy'emu udało się zająć ulubione miejsce. :)

Bardzo lubi towarzystwo ludzi - zawsze i wszędzie. Ciągle lubi być w pobliżu. Teraz też  drzemie obok mnie. A jeśli wyjdę z pokoju, ona pójdzie za mną. Jest bardzo miziasta, mięciutka, cieplutka, słodka i kochana. Czekamy na pierwszą ruję i coraz większy lęk ogrania mnie przed sterylizacją. U kocurków nie ma takiego problemu jak u kotek. Dotychczas nie zdawałam sobie z tego sprawy; ale trzeba być dobrej myśli, no nie?

Przesyłam masę różnych zdjęć. Niestety, by sfotografować koty w czasie zabawy, nie mam szans, bo zazwyczaj mam przy sobie tylko telefon, ale uwielbiam je fotografować w czasie snu, coś jak Wyspiański malujący śpiące dzieci. :))

Prawie półzwis z parapetu.

Sen na tronie.

Cóż za wdzięczne odnóża!

Prawie lustrzane odbicie.

Czy na Was też takie widoki działają rozmiękczająco?

Albo takie asany! Uch! 

Pozdrawiam Cię serdecznie i całą Twoją domową ekipę. :))

Podczas gdy JBR lub jak kto woli osobista sekretarka Generały Gosianki zbierała siły do wielkiego przedsięwzięcia, jakim jest stworzenie pościka, do Gosi nadszedł jeszcze jeden list i zdjęcia uroczej parki z Krakowa:

Teraz ja, Czarny Książę!

Dla przyjaciół - Czarny Kłębek.

 

Czasem się rozkłębiam

i osobliwie rozwijam. :)

(...) Jak zauważasz na zdjęciach, Ozzy robi się coraz większy i grubszy. W początkowej fazie fałdki na brzuchu pobiegłam z nim do weterynarza, bo bałam się, że tak jak  Mefisto ma chłoniaka. Na szczęście to tylko skutek objadania się, który w jego przypadku trudno kontrolować, gdyż podjada mokrą karmę Shili. Zaczęłam więc karmić je mokrą karmą oddzielnie, ale Ozzy w ramach buntu przestał w ogóle jeść. Wówczas zaczęłam podsuwać mu karmę na dłoni i od tej pory mokrą karmę (dwa razy dziennie) je tylko z mojej dłoni. Jak nie dostaje jej w taki sposób, to suchej też nie tknie. Shila za to je tylko mokrą. Nie chce żadnej suchej. Z zębami nie ma problemów, a lubi tylko mięciutkie. Je za to ilości nieprawdopodobne, a chuda i drobna z niej kociczka. Śmieję się, że ona je, a Ozzy tyje. Shilcia nadal między godziną 3 a 4 w nocy budzi mnie na karmienie. Nawet gdy śpi w pokoju syna, przybiega do mnie, trąca nosem lub łapką w policzek i grucha niczym gołąbek. Czasami czuję się jak matka niemowlaka. ;)

Łobuziaki dogadują się świetnie, ale czasami Ozzy nie ma ochoty na zabawę, więc stadko zaczyna się okładać, gonić, gryźć. Wystarczy, że Ozzy ją przyciśnie, a ta drze się, jakby ją ktoś ze skóry obdzierał, ale uwolniona, nie odpuszcza, dalej go zaczepia i okłada. Najczęściej około 4., gdy nabierze sił po jedzeniu i energia ją rozpiera. Ale jest tak słodka, że można jej to wybaczyć. Ozzy też to toleruje, bo jak ma dość, to po prostu wchodzi tam, gdzie może na nią patrzeć z góry i mieć w nosie jej zaczepki.

Ja? Ja broję?! Czy te oczy...

Broją zawsze w parze i tak słodko wylizują się nawzajem, że oczu oderwać nie można.

Pozdrawiam serdecznie i ogromnie cieszę się z adopcji Achimy, chociaż będę za nią tęsknić.

To sprawozdawałam ja, JolkaM.

Miłego dnia! :)

PS. Jeśli ktoś nie zna jeszcze Shili (Szagi) oraz Ozzy'ego, a chciałby lepiej poznać tę romantyczną historię, poszczególne odcinki znajdzie np. tu, tu, i tu, i jeszcze tu. Aha, i tu. Zapraszamy!

* Czy dobrze kojarzę, że kotaki to słówko pewnej Zosi z Krakowa? Czy jest na sali jej mama Justyna?
Bo jakby co, to buziaki kotaki! :)