Perełka - generator wzruszeń i emocji

To jest Perełka.

Perełkę kochamy i wielbimy ZMD wszyscy. Nawet Fikunia już się pogodziła z rywalką. Nie było więcej żadnych utarczek między kobitkami.
Perełka jest tu zaledwie trzy dni, a wniosła tak wiele wzruszenia i miłości do naszego życia. Z radością widzimy, że sunia zmienia się w oczach! Nabrała energii, wigoru, radości, a okropnie wydęty brzuszek znacznie się jej zmniejszył. Dziewczynka wciąż chce chodzić na spacerki, jest ciekawa świata, tupta na tych swoich cieniutkich nóżynach z wielkim zacięciem. W domu trzyma się mnie jak rzep. Gdzie ja - tam ona, wierna przylepka.

Perełkę więc kochamy bardzo, bardzo, ale niektórych to wręcz naprzeciwko. No trudno, nie zawsze musi być tu budyniowo i słodko. Zmierzmy się dziś z trudnymi emocjami, o!

Ogłaszam listę znienawidzonych przeze mnie osób, okoliczności i innych przeciwności!

Przyjrzyjcie się im dobrze! Tych dwoje jest na pierwszym miejscu mojej listy. 

Monika M.:

Bartek K.:

To są... przeokropni ludzie! Mają na sumieniu tak wiele, że aż nie wiem, od czego zacząć!

Są sympatyczni, mili, otwarci, kochają zwierzęta, no i... chcą adoptować Perełkę! Buuuu!

Na dodatek nie przeszkadza im, że to babunia, że niedowidzi, niedosłyszy, że ma guza na cycuszkach, że nie będzie żyła tyle, ile szczeniak (myślałam, że ich tym zażyję, ale wiedzieli!), nie przeraża ich, że leczenie będzie kosztować majątek, że staruszkę należy karmić ze szczególną troską, że trzeba z nią często wychodzić, że może nasikać na dywan, że wciąż należy ją miziać i pieścić, spać z nią w łóżeczku, całować po uszkach i koooochać!! Skandal! Że też trafili mi się tacy, co to nie ma się do czego przyczepić, co za pech! Ja już tak liczyłam po cichu, że nikt nie zasługuje na ten skarb, ale zjawili się oni, buuuuuuuuuu!  No i... chcą Perełkę!

Na dodatek ta okropna Monika Małek jest znaną w naszym wrocławskim kocim świecie fotografką robiącą cudowne zdjęcia kotom w domach tymczasowych  (i nie tylko) i w ten sposób pomagającą w adopcjach. To niezwykle skuteczny sposób i dziewczyna ma wiele zasług. 

Monika jest też autorką szczególnego projektu. Poprzez swoje fotografie przekonuje ludzi, że niepełnosprawne zwierzęta są tak samo wartościowe jak te, które mają wszystkie części ciała.

Zobaczcie te genialne zdjęcia. Koniecznie! 

Nadal jestem kotem - na FB.

"Celem projektu jest zmniejszenie granicy pomiędzy postrzeganiem kotów pełnosprawnych i niepełnosprawnych. Próba uzmysłowienia ludziom, że kot niepełnosprawny nie oznacza kot gorszy. Kot niepełnosprawny nie wymaga opieki 24 godziny na dobę. Jest taki sam jak pełnosprawny kot. Je tyle samo. Bawi się tak samo. Miauczy tak samo. Mruczy tak samo. Celem projektu jest także przeciwstawienie się negatywnym informacjom o kotach niepełnosprawnych, pokazanie ich jako NORMALNYCH, zadowolonych z życia kotów. Kotów, które mają dobrze. Kotów, które nie wygrały życia na loterii, kotów które po prostu znalazły swojego człowieka. 

Koci modele

Moi modele są normalni. Nie mają łapy. Oka. Ucha. Nie widzą. Nie słyszą. Mają białaczkę. To oni mają chorobę, a nie choroba ich. Brak łapy, ucha, oka nie uniemożliwia im prowadzenia normalnego życia. Wręcz przeciwnie: żyją jego pełnią. Pełnią trzech łap. Jednego oka. Jednego ucha. Są normalni."

Jedno z przepięknych zdjęć projektu. 

Nadal jestem kotem - Bored Panda.

Warto podać dalej. 

Bartek - partner Moniki, jest również nie do przyjęcia. Dał się poznać jako chłopak, który od krzesła woli podłogę, bo może głaskać i drapać pod bródką więcej zwierzaków naraz. Jedną ręką Fikunię, drugą Stefkę, potem jedną ręką Perełkę, drugą Fikunię, no coś strasznego!

Nawet w pewnym momencie zrobił coś takiego, że Stefcia się go wystraszyła. Już myślałam, że z czystym sumieniem będę mogła odmówić mu Perełki, to wiecie, co zrobił?? Przeprosił! Przeprosił Stefanię! Ożeż, w mordę jeża, co za pech...

Monika i Bartek mieli poczekać z adopcją Perełki, aż się przeprowadzą (mieszkanko na parterze, duże, słoneczne, siatki w oknach, dwa koty, trawka, park, ech...), ale zobaczyli, że za miesiąc mogliby klamkę pocałować Za Moimi Drzwiami (he, he), no i chcą ją już teraz, w poniedziałek!

W związku z tym nienawidzę poniedziałków! Zdaje się, że w przyszłym tygodniu poniedziałek jest odwołany, prawda?? Jakiś dekret powstał, czy ustawa?? Dobrze mówię? Po niedzieli od razu jest wtorek, tak? Pocieszcie mnie, proszę...

Teraz, na wyciszenie tych wielkich emocji, zdjęcia najcudniejszej psiej babusi na świecie:

Jakieś trzy kilo psa. :)

Uzupełniły się. Przód i tył psa. :)

Jest jeszcze jedna osoba, której nie lubię okropnie. Ta osoba jest winna mojego wzruszenia (te wzruszenia mnie w końcu zabiją - wczoraj, dzisiaj...). Jest nią Agnieszka, która do mnie napisała:

Droga Gosianko!

Sierotka Perełka jest moim wymarzonym pieskiem. Nie odzywałam się, ponieważ w domu spotkałam się z silnym oporem kotomaniaków. Pozostaje mi cieszyć się tym, że komuś również szybciej zabiło serce na jej widok. Jedno, co mogę, to wspomóc ją finansowo. Postaram się uregulować wszystkie rachunki związane z jej leczeniem podczas jej pobytu ZMD.

Proszę, podaj konto, na które będę przesyłać pieniążki. Jak będziesz znała kwoty, to tylko e-mail "Perełka - ... zł" i pieniążki płyną. :)

Pozdrawiam gorąco

Agnieszka 

Sami powiedzcie, jak żyć! Perełka nie mogła lepiej trafić i nie mam ani jednego powodu, aby jej nie oddać, na dodatek piątkowa wizyta w jednej z najlepszych klinik w mieście jest już z góry zapłacona!

Nie wiem, za co mnie to wszystko spotyka, buuuuuuuuu...

Oboje z MCO pokochaliśmy tę malutką piesinkę, tę sierotką wdzięczną i kochaną, więc jakoś wybaczę tym wszystkim osobom, a może nawet i polubię poniedziałek, ale pod jednym warunkiem: niech piątkowa wizyta u lekarza wykaże, że wszystkie dolegliwości Perełki da się wyleczyć, zaleczyć, okiełznać, tak aby żyła jeszcze długie lata w szczęściu i dobrym samopoczuciu wraz z Moniką i Bartkiem....

Ale, ale, tak sobie myślę, że jednak może tak się złożyć, że już w niedzielę zamknę bloga, zmienię numer telefonu, zapakuję manatki, zabiorę MójCiOnego, nasze DWA psy oraz nasze koty i przeprowadzimy się do Australii, więc gdyby Monika i Bartek mieli zamiar przyjechać po Perełeczkę, to nas... nie będzie. :)) I nici z takich obrazków jak niżej, ha, ha!

:))

PS. Jeszcze jedno. Post o Perełce opublikowałam w poniedziałek ok. godziny 7. rano, a już o 8. dostałam wiadomość od Moniki "Ja! Ja chcę Perełkę! Chcę ją adoptować, proszę! Ja, ja!". :)
A potem jeszcze ten wczorajszy list od Agnieszki! I jak tu nie latać pod niebem z powodu wzruszeń! Ja naprawdę myślałam, że nikt nie zechce tej stareńkiej, chorej piesiuńki...
Ludzie, jesteście wspaniali!!!

Dla niefejsbukowców dwa filmiki:

TU

i TU.