Historia Taszy

Blogowy pamiętniku, przyjmij ku pamięci historię Taszy. Przyjmij ją z całym drobiazgowym opisem, bo wiesz... nie umiem inaczej.

Pierwszą część historii kotki z imieniem wymyślonym przez Hanę, z fr. tache - plamka, można poczytać u Marty:

https://www.facebook.com/marta.krupa.96/media_set?set=a.10207345674852708.1073741847.1011039749&type=3

Marta działa bardzo aktywnie na wrocławskim osiedlu Gaj, jest tam, powiedziałabym, głównodowodzącą. :)

Dzięki ludziom jak ona, jak pani Nina, pani Ela, trochę ja, kocia sytuacja jest na tym olbrzymim blokowisku w miarę opanowana.

Pani Nina - starsza pani chodząca o lasce - nie dość, że karmi codziennie gromadę bezdomniaków, to jeszcze czynnie pomaga w opanowaniu ich liczebności, coraz to tymczasując w swoim maleńkim mieszkanku jakiegoś kota. U niej właśnie siedziała w klatce po kastracji Tasza - śliczna, zgrabna panna. 

Jako rokująca oswojenie (choć już Marta pisała o niej, że "nie wie, czy nastawić łepek do głaskania, czy pacnąć łapką, mruczeć czy warczeć") dziewczyna trafiła do mnie.

I tu zaczął się horror. Pierwszego dnia z całą ufnością głaskałam ją i pieściłam w kocim pokoju, a potem przyniosłam z dołu Diega (zabieram go na parter, gdzie najczęściej przebywamy, na oswajanie). Postawiłam go w kontenerku i otworzyłam drzwiczki. Chciałam, by koty się bezpiecznie poznały. To, co wtedy nastąpiło, było straszne! Tasza jak furia wpadła do transportera i z przerażającymi okrzykami zaczęła tłuc biednego Diega! Nie mogłam nic zrobić! Nic! W końcu kotka wypadła z kontenerka (niedużego, więc wyobraźcie sobie, co się tam działo!) i chodziła po pokoju wściekła. Ledwo zdążyłam zamknąć drzwiczki, a ona znów napadła z całą furią - tym razem na zamknięty kontener. Zabrałam Diega i wyszłam, zostawiając ją samą, bo wyraźnie czaiła się też na moje nogi. Po tym zdarzeniu uznałam, że nie nadaje się do innych kotów. 

Musiałam zorganizować jej osobny pokój, jednak wciąż tam płakała. Nawet w nocy słyszałam ją kilkakrotnie. Jeszcze tego samego dnia wieczorem zostałam ugryziona po raz pierwszy. Przyszłam do niej, nakarmiłam, próbowałam się bawić, ale wolała się o mnie ocierać, chciała być głaskana - i nagle wściekłość i atak!

Przez gruby polar nie zdołała mnie bardzo skaleczyć, krew się jednak polała, a przede wszystkim przestraszyła mnie. Sytuacja powtórzyła się następnego dnia rano. Tym razem użyła pazurów. Pojechałam z nią do weta sprawdzić, czy powodem tego zachowania nie jest jakiś ból. Zdrowa, nie widać niczego niepokojącego.  Poza tym cały wieczór byłyśmy z Justyną - naszą kochaną blogową wetką na gorącej linii, a potem studiowałam, co się dało na temat agresywnych kotów i sposobów radzenia sobie z nimi.

Pomyślałam, że skoro tak płacze sama, to umilę jej życie i przyniosłam ją na dół do klatki, tak aby mogła sobie być z nami, jednocześnie nie stanowiąc zagrożenia dla moich zwierzaków. Niestety podobnie jak w pokoju na górze kotka cały czas darła japę. Można posłuchać tego TU. Na początku filmiku słychać też syk - zobaczyła Fikę.

A potem... Potem chciałam ją pogłaskać. Na szczęście założyłam skórzane rękawice, bo po kilku głaskach Tasza nagle zaatakowała moją dłoń. Wbiła zęby z całej siły. Wrzasnęłam, chwyciłam ją za kark drugą ręką i ledwo udało mi się przytrzymać ją w klatce. Boję się myśleć, co by było, gdyby mi uciekła i napadła na Fikę! Fika bowiem rzuciła się mnie ratować i przez chwilę było naprawdę groźnie: ja wrzeszczałam, próbując uwolnić lewą dłoń z zębów kotki, prawą trzymając ją za kark, a do klatki pchała się Fika! 

Po tym zdarzeniu razem z Martą podjęłyśmy decyzję o wypuszczeniu Taszki na jej teren. Niestety ta opcja wydała się najrozsądniejsza. Nie mogłam jej trzymać w osobnym pokoju nie wiadomo jak długo, bojąc się do niej wejść. Lepiej było zwrócić jej wolność. Nie odważyłabym się dać jej nikomu. Wśród 130 kotów, które przewinęły się przez nasz dom tymczasowy nie miałam jeszcze takiego przypadku. Wiele kotów straszy, ale żaden nie posunął się dotąd do tak ostrego ataku. 

To bardzo trudna sytuacja, przeżyłam to. Żal mi Taszy. Z jej urodą znalazłaby dom raz-dwa. Miałam nawet dwa telefony w jej sprawie. Nawet jednak gdy ją wypuszczałam, upewniłam się, że to urodzony bojownik. Tasza wypadła z kontenerka na swoim osiedlu, na swoim trawniku i pierwszą rzeczą jaką zrobiła było pogonienie kotki, która sobie spokojnie tam siedziała.
Nie jest wykluczone, że z czasem, po miesiącach czy latach Taszy zmieniłby się charakter, ale pewnie już się o tym nie przekonamy, choć kotka pozostaje pod obserwacją i opieką Marty oraz pani Niny, więc kto wie...

I tak to, kochany blogowy pamiętniku, kończy się ta historia. Dziękuję, że mogłam ci ją opowiedzieć. :)

Na dobranoc i dobre sny. Perełka.