Proście, a będziecie się wzruszać!

Migawki emocji: wzruszenie.
Prosiłam Was o zdjęcia mające wywoływać wzruszenie i dostałam je.

1. Damakier rozmiękczyła moje serce dowodem na przyjaźń chłopca i psa. Antka i Wronki. Jakże szczęśliwi oboje! Gdy byłam mała, bardzo mi tego brakowało, a przecież każde dziecko powinno mieć takiego przyjaciela na czterech łapach. 

Gosiu, 

przeglądałam swe dawne zdjęcia pod kątem Twego konkursu i gdy tylko na to zerknęłam, od razu wiedziałam, że je wyślę. To jest zdjęcie sprzed paru lat, przedstawia mego wnuka Antka i Wronkę. Antek od tego czasu urósł i zmężniał, a Wrona dorobiła się siwego ryjka.

Nie wykluczam, że mi się to zdjęcie ze wzruszeniem skojarzyło tylko ze względu na to, kogo przedstawia. A może jeszcze w kimś ta pełna czułości bliskość między chłopcem i psem, i spokój z tego zdjęcia płynący wywoła wzruszenie właśnie? Tak sobie pomyślałam, no i wysyłam.

Antek i Wronka.

2. Aluszka pokazała zestaw niezawodny: zwierzaki. Pies z kotem. Maja i Hela. Należę do osób, które nigdy nie mogą się takimi relacjami znudzić i nasycić. 

Gosiu, wysyłam Ci zdjęcie do wzruszenia. Miałam zupełnie inne pomysły do tej emocji, ale nie udało mi się ich zrealizować.  (...) Przesyłam Ci wzruszającą przyjaźń zwierzęcych przyjaciółek. Hela chce na Mai legowisku? Maja grzecznie przycupnie z boku... Nieczęsto zdarza się taka bezinteresowna i "niewygodna" przyjaźń.

Maja i Hela.

3. Anna Maria vel Pantera znalazła w swoich zbiorach zdjęcie idealne! Sama zresztą świetnie to opisała. 

Zdjęcie nie jest technicznie dobre, bo robione było dawno temu małym kompaktem. Nie o jakość jednak chodzi, a o emocje, o wzruszenie, które mnie ogarnęło, kiedy idąc chodnikiem, zobaczyłam to maleńkie kwiatowe słoneczko wyłaniające się z determinacja spomiędzy płyt chodnikowych. Nieproszone postanowiło rozświetlić szarość betonu, na przekór wszystkiemu, warunkom, brakowi miejsca, wyrosło na mojej drodze, wzruszyło do głębi i przywołało uśmiech na twarz.

Maleńkie kwiatowe słoneczko wyłaniające się z determinacja spomiędzy płyt chodnikowych. 

4. Graszka postawiła na sentymentalną podróż. Z pewnością pamięć o bliskich, których już nie ma, jest bardzo wzruszająca.

Jest to jedno z nielicznych ich wspólnych zdjęć, które posiadam. Mama lekko uśmiecha się do Taty. Jeszcze nie są tacy chorzy, tacy obolali. Mój ojciec już wtedy nie mówił. Jednak to nie rak krtani go pokonał. Patrzę na to zdjęcie po kilkanaście razy na dobę. Kiedy rano piję kawę, kiedy pracuję przy blacie, kiedy wieczorem przeglądam internetowe nowinki. Czasami z nimi rozmawiam, czasami im się skarżę, czasami opowiadam, jak bardzo zmieniło się moje życie.

Mimo że od śmierci ojca upłynęło sześć lat, a mamy dwa lata - nieustanie to patrzenie na fotografię rodziców wzrusza mnie. Nie tylko zresztą na fotografie, każde wspomnienie, przytaczanie ich słów, powodują, że szklą mi się oczy. A kiedy mój syn porównuje mnie do babci Hani, nie irytuję się, a bardziej uśmiecham.

Załączone zdjęcie nie jest poprawnym zdjęciem. Pokazuje mój blat roboczy i zdjęcie moich rodziców. Powstało na "szybko" w dniu, kiedy Małgosia zaprosiła nas do zabawy. Bez ustawiania aparatu, statywu, tak po prostu. Cyk i już. Bo właśnie takie są emocje - cyk i już.

Mama lekko uśmiecha się do Taty. Jeszcze nie są tacy chorzy, tacy obolali... 

5. Ewa Szapiel roztopiła mnie zdjęciem zatytułowanym po prostu "Wnuczka i dziadek". Och, nie wyobrażam sobie większego szczęścia! Ono musi się składać z samych wzruszeń!

Wnuczka i dziadek.

Dziękuję Wam pięknie! Powstała urocza galeria i mimo że zdjęć jest tylko kilka, to bardzo różnorodna. 

A mój pomysł? Pewnie Was zaskoczy, bo choć posiadam w swoich zbiorach setki wzruszających zdjęć (przede wszystkim zwierzaków), to ostatnio żyłam czymś innym, co powodowało u mnie ściśnięcie gardła i ciepło w okolicy serca. 

Tym czymś jest... przebieg naszej pomocowej zbiórki. :)

Prosiłyśmy z Haną o pomoc dla jednej z naszych koleżanek i to, co się stało, przeszło nasze najśmielsze wyobrażenia! Czy uwierzycie, że akcję wsparło aż... 85 osób!!! Zachodzę w głowę, jak to się stało, że udało nam się zgromadzić wokół siebie takich ludzi - Was! Czuję się zaszczycona, szczęśliwa i właśnie ogromnie wzruszona, że jesteście obok, że czytacie, że ufacie, że można na Was liczyć! 

A zdjęcie? Proszę, oto ono. 5 zł, 50 zł, 10 zł, 150 zł...

Malutkie 5 zł wcale nie jest malutkie! Jest wielkie! Jest chęcią podzielenia się z potrzebującym. Jest dowodem, że nie trzeba mieć wiele, aby coś od siebie dać. Mnie to bardzo wzrusza, ciekawa jestem, czy kogoś z Was też...

Były też większe wpłaty, naprawdę niesamowite. Bardzo chciałabym się tym z Wami podzielić, jednak nie zrobię tego tu, oficjalnie. Sami wiecie, jak to bywało... Chętnie odpowiem na wszelkie pytania mejlowo, zapraszam do kontaktu osoby, które przyczyniły się do tego sukcesu. Nazbierałyśmy dla koleżanki i jej zwierzaka, dla kolejnej i jej suni, dla Kwiaciarenki i jeszcze zostało na przyszłość. Jeśli więc ktoś z naszego blogowego kręgu będzie w potrzebie, nie wahajcie się zgłosić!

I po raz trzeci prośba: na FB poprosiłam o zaproszenie znajomych i polubienie mojej strony. To będzie bardzo potrzebne, bo przecież ludzie dla Diega nie rosną na drzewach! Trzeba będzie ich intensywnie szukać po caaaałyyym świecie. :)) Każde udostępnienie się przyda. Dużo ludzi do tego trzeba! Prosiłam, i co? I dostałam! Ponad 100 nowych gości zameldowało się Za Moimi Drzwiami! Hura!

Mówię Wam: proście, a będziecie się wzruszać!

Wielkie podziękowania za wszystko! Za lajki, za udział w fotograficznej zabawie oraz za to, że czujemy z Haną Waszą wspierającą i życzliwą obecność. :*

Hana dosłała wzruszające zdjęcia:

Gosiu, te dwa zdjęcia nieodmiennie wzruszają mnie do łez, zwłaszcza maniuni Czajniczek na rękach Ognio, świeżo wyłowiony z krzaków. Te oczka zaropiałe i załzawione, i różowy nos...

Wałkot zapleciony na fotelu wzrusza mnie inaczej - tak bardziej rozczulająco.

Dzięki, Hanuś. Niezwykle rozczulają te znajdki...