TaDzik celebryta. I gorzkie refleksje (3)

A potem... Potem Tadzik został gwiazdą - najpierw telewizji, a później także radia!

Zapanowało istne szaleństwo na jego punkcie. To dzięki temu, że jest to zwierzak Ekostraży, bo inaczej pewnie nikt by o nim nie usłyszał. To znaczy nikt poza Wami – czytelnikami tego bloga. :)

Najpierw pojawiły się notatki w gazetach: w Wyborczej i Wrocławskiej. Na stronie TVN24 też. Zażartowałam na fejsie, że o "matce" się tam nie wspomina, no i się zaczęło! Wszyscy się oburzyli, że przecież "matka jest najważniejsza", więc miła pani redaktor dodała nawet kilka słów o mnie. :) Dzik TaDzik kompletnie miał to w nosie, tzn. w ryjku, i nadal, jak to szczęśliwe dzieci mają w zwyczaju, rozrabiał w domu jak pijany zając!

Tymczasem okazało się że TVN24 wyemitowało materiał z użyciem moich zdjęć i filmików z profilu na Facebooku. Potem zadzwoniła do mnie miła pani redaktor i zaproponowała odwiedziny z kamerą w moim domu. Niesamowite! Oczywiście, że miałam tremę, ale przecież to nie ja byłam tutaj najważniejsza, a nasz celebryta.

Podczas wywiadu Tadzik sprawował się doskonale, siedział cały czas na moich rękach i wyczyniał różne wygibasy - z numerem "pokaż języczek" na czele. Wcześniej panu operatorowi udało się nakręcić, jak mały wskakuje na kanapę, robi to na polecenie - jak pies! W każdym razie materiał o dziku TaDziku został wyemitowany w telewizji, a potem ponownie kolejny, w którym Tadzik zachęcał do zakupu swojego zdjęcia na rzecz Wielkiej Orkiestry Świątecznej Pomocy. Uznał, że skoro pomoc wziął, oddać innym musi.

(tvn24.pl/wosp-2017/malego-dzika-uratowali-ludzie-teraz-on-pomaga-wosp) KLIK

Tadzik rósł, przybierał na wadze, mężniał, nabierał nowych zwyczajów, choć nadal pozostawał dzieckiem chcącym tulić się do "mamy". Podziwiałam go i zakochiwałam się w nim z każdą godziną mocniej. Czytałam, uczyłam się o dzikach i zaczynał ogarniać mnie coraz większy smutek.

Czy wiecie, co my ludzie, potwory najgorsze na ziemi, robimy dzikom? To wręcz nieprawdopodobne, jak niszczymy im środowisko; miasta się rozrastają, zabierając tereny dzikiej zwierzynie, ale przede wszystkim, jak niszczymy im to, co jest dla nich najważniejsze – życie rodzinne. Tak naprawdę to w ten sposób unicestwiamy ich gatunek. Dziki są zwierzętami rodzinnymi. Niegdyś mogły żyć w wielopokoleniowych stadach, dużych watahach, w których było kilkanaście, kilkadziesiąt sztuk zwierząt.

Począwszy od wielkich, silnych i mądrych swoim wieloletnim życiowym doświadczeniem odyńców, a skończywszy na małych warchlakach. W watasze miały swoje miejsce lochy - starsze z nich pełniły najważniejszą rolę w stadzie - przede wszystkim rodziły dzieci, te młodsze pomagały im zajmować się dziećmi – takie ciotki zawsze chętne do pomocy. Młodziaki, podrostki, niedojrzałe jeszcze osobniki dorastały sobie spokojnie u boku tak licznej rodziny.

Kiedyś dziki mogły żyć 20-40 lat, teraz średnia długość życia to 4-7 lat (!!!!). Myśliwi, ich metody, doprowadziły do tego, że społeczeństwo dzików składa się z samych niedojrzałych osobników. Porównajmy to do ludzi, aby dobrze zrozumieć. To tak, jakby nagle czternastolatkowie byli najstarszymi ludźmi na ziemi. To właśnie zrobiliśmy dzikom. Natura jest mądra i rozumie, że dzieje się coś złego. Dziki mnożą się na potęgę, aby zachować swój gatunek, aby się ratować. Tak to działa! Coraz młodsze osobniki się rozmnażają!

Jest jeszcze jedno. Myśliwi dokarmiają zwierzynę, mimo że w naszym kraju ostre zimy praktycznie nie istnieją, a nawet jeśli miałyby istnieć, jest to naturalny proces, którego nie można zakłócać. Padlina też jest potrzebna w lesie. Potrzebna innym zwierzętom. Tymczasem myśliwi dokarmiają dziką zwierzynę łowną, w tym dziki, a one oszukane całoroczną dostępnością jedzenia zaczynają mnożyć się nawet trzy razy do roku. Ile mięsa armatniego pod lufy strzelb! Właśnie Tadzik jest ofiarą takiego postępowania. O tej porze roku dziki nie przychodzą na świat! Przynajmniej nie przychodziły...

To jest naprawdę niesamowite, kiedy zagłębi się w ten temat, jak olbrzymia podłość wyrządzana jest tym mądrym zwierzętom. Zależność jest prosta, choć dla kogoś, kto się na tym nie zna - zdumiewająca: w miejscach, gdzie intensywnie poluje się na dziki, ich liczebność jest zdecydowanie większa niż tam, gdzie polowań nie ma. To jest fenomen  jak najbardziej uzasadniony mechanizmami zachowania gatunku i samoregulacji. Plaga dzików, o której trąbią myśliwi, jest więc dziełem człowieka!

Robiono takie długoterminowe badania we Francji, gdzie porównywano dwa obszary. Taki, na którym poluje się bardzo rzadko, oraz taki, gdzie polowania odbywały się bardzo często. Wyniki badań po 22 latach były jednoznaczne: na obszarach intensywnych polowań dziki dużo szybciej osiągnęły dojrzałość płciową i już pod koniec pierwszego roku potrafiły się rozmnażać. W miejscach, gdzie nie poluje się tak intensywnie, mogły one spokojnie dorastać, osiągnąć swoją właściwą dojrzałość płciową.

Istnieje też taki mechanizm samoregulacji populacji dzikich zwierząt, który mówi o tym, że jeśli jest zbyt duża liczba osobników danej populacji, wtedy obniża się liczba urodzeń. Oczywiście to nie jest jakaś wiedza tajemna, myśliwi doskonale o tym wiedzą. Ale chodzi przecież nie o to, żeby obcować z przyrodą i oddawać jej należny szacunek, nie chodzi o to, aby dbać o dzikie zwierzęta, ale o to żeby móc zabijać i czerpać z tego absolutnie dla  mnie niezrozumiałą satysfakcję.

Myśliwi doprowadzili do tego, że dzików w tej chwili jest tak dużo, że mogli wprowadzić swoje obrzydliwe zasady, według których można strzelać nawet do warchlaków. Można strzelać cały rok, bez okresów ochronnych. Można strzelać do loch będących w ciąży - kto by tam rozpoznał, czy dzik jest w ciąży, czy nie. Kto by się przejmował dzikami! Polowania to horror dla tych zwierząt. Watahy zostają rozbite, zdziesiątkowane. Zwierzęta są potem osamotnione, osierocone, często bywają świadkami morderstw, jakie odbywają się na członkach ich rodzin - cierpią. Oczywiście trzeba zdawać sobie sprawę, że rzadko który dzik pada od razu, zabity od pierwszego strzału. Często wiąże się to z ogromnym cierpieniem zwierzęcia, które w męczarniach i w przerażeniu umiera. Teraz, kiedy Tadzik jest u mnie, jeszcze bardziej cierpię na myśl o tym, co ludzie robią z jego gatunkiem. Wstyd żyć z nimi na jednej planecie.

To nie są bajki wyssane z palca. To myśliwi są winni zniszczeniom na polach, to oni "produkują sobie barany na rzeź". Są na świecie miejsca, w których obowiązuje całkowity zakaz polowań i jak możecie się spodziewać, w tych miejscach nie istnieje nadpopulacja żadnych zwierząt. Nie wiem, co musi się jeszcze stać, aby te proste, logiczne fakty dotarły do ludzi. Chociaż nie... Wiem, że nigdy nie dotrą. Na pewno nie za mojego życia. Pozwolę sobie tutaj na bardzo osobistą dygresję. Mój tato był myśliwym. Polował przez całe moje dzieciństwo. Czym to było dla wrażliwej, kochającej zwierzęta małej dziewczynki, którą byłam, możecie się domyślać. Nie mogłam tego zrozumieć, nie mogłam tego przetrawić w swojej głowie, że osoba którą bardzo kocham - autorytet, opiekun, bóg - robi tak straszne rzeczy. To, co czułam, bardzo się kłóciło. Kochałam i podziwiałam, oraz cierpiałam... Tato przynosił do domu cudowne bażanty o pięknych kolorowych piórach. Przynosił kuropatwy, które wisiały potem na balkonie na swoich chudych szyjkach. Co było jeszcze straszniejsze, przynosił zabite zajączki, a one miały oczy szklane i nieżywe, ale jednak niezasłonięte powieką. Głaskałam ich mięciutkie futerko i jak to dziecko nie potrafiłam dać sobie rady z tym, co się dzieje. To było dla mnie dramatyczne. Wtedy nie mogłam tego powiedzieć, nawet tak nie formułowałam myśli, dziecko nigdy nie występuje przeciwko swoim rodzicom, ale dziś mogę powiedzieć to bardzo wyraźnie: nie szanuję, pogardzam myśliwymi. Nie rozumiem tej chęci zabijania, która ich pcha do mordowania bezbronnych, łagodnych, schodzących człowiekowi z drogi zwierząt. Wiem, że wynika ona z wielkiej czarnej dziury, którą mają w sobie, z niekochania i braku poczucia własnej wartości, ale nie zamierzam zajmować się ich osobowościami. Od tego są psycholodzy i psychiatrzy.

Ten wpis jest emocjonalny i smutny, Ale jaki ma być, skoro szukając informacji o dzikach, trafiam na takie oto zdjęcie TU. Co czuje dziecko, które ogląda coś tak przerażającego? Czego uczy je uśmiechnięta matka i robiący to zdjęcie ojciec? Mnie od razu popłynęły łzy z oczu. Patrzę na to i mam ochotę krzyczeć: nie róbcie tego temu bezbronnemu dziecku!

Żeby nie zostawiać Was z takim smutkiem, zachwyćmy się, popatrzmy, jak cudowne są to zwierzęta, ile mają uroku, jak doskonale są zbudowane, jak śliczne są ich uszy, zwinne, mocne ciała z wielką siłą. Pomyślmy, że mają doskonały węch i słuch, że w watasze dbają o siebie wzajemnie. To mądre, doskonałe stworzenia. 

Cudo, sami powiedzcie!

TU więcej zdjęć, choć niestety nie można nie trafić wśród nich na kretynów pozujących nad trupami zamordowanych zwierząt. Niestety.

Jak miło by było wiedzieć, że żyjemy obok siebie jak współmieszkańcy ziemi. Jak miło byłoby wiedzieć, że te inteligentne i bardzo mądre zwierzęta mogą żyć w swoich rodzinach. Mogą żyć w swoich watahach, w spokoju. Ale nie mogą...

Warto przeczytać TU. Fragment:

Przed laty znalazłem wychudzonego, błąkającego się bez opieki warchlaka, który przez ponad rok mieszkał w moim obejściu. Dziczek łatwo się oswoił i niczym pies reagował na imię. Na jedno gwizdnięcie przybiegał do nóg i napraszał się o pieszczoty w postaci drapania za uchem i miłego poklepywania. Doskonale odróżniał domowników od obcych, na których groźnie pofukiwał. Ze starym, nieżyjącym już psem tworzyli fajny duet. Dziki z lasu czasami odwiedzały naszego wychowanka. Któregoś dnia poczuł jednak zew miłości, podkopał się pod siatką i poszedł w knieję do swoich braci. Nie przeszkadzaliśmy mu w tym, w końcu czekał tam na niego prawdziwy dom.

Szkoda, że ja tak nie mogę...