Piątek z Malinem

Tu Malin jeszcze pod moją opieką - w parku w Koszalinie.

Czy ktoś nas jeszcze pamięta...?

Cóż, wiem, że należy się kilka słów wyjaśnienia. Częstym bywalcom ZMD mogło się wydać niepokojące lub może dziwne, że tak zniknęłam zaraz po oddaniu Malina, a właściwie tuż przed.
Nie, to nie dlatego, że musiałam się rozstać z tym cudownym, kochanym psem, choć rzeczywiście jeszcze miesiąc temu wydawało mi się, że nie będę umiała przywyknąć do jego nieobecności. Wcześniej zdarzyło się coś, co odebrało mi inną obecność, inną bliskość, ważną, i to na zawsze. Coś, o czym wciąż nie mogę pisać ani mówić, więc wybaczcie, że to zostanie za kurtyną. Może kiedyś żal nieco minie i będę w stanie się z tym pogodzić, teraz jeszcze nie. To główny powód mojego zniknięcia. 

Następny to duże zapracowanie w tak zwanej hucie w ciągu ostatniego miesiąca z hakiem. Bo zmiany, bo standaryzacja, nowe layouty-śmouty i.. zwolnienia. Cóż, przecież nie po to rzeczona standaryzacja, żeby ludzi trzymać na etatach i im płacić, tylko po to, żeby ich zredukować. To jak z tymi maszynami w fabrykach, których pojawienie się w ubiegłych wiekach dosyć zaniepokoiło robotników... Huta w osobie zakłopotanego i spłoszonego kierownika wręczyła mi więc papier i upływa mi od kilku dni trzymiesięczne wypowiedzenie. Ale nie martwcie się, jako i ja się nie martwię. Jeszcze się od tego denka odbiję, a tymczasem przeżywam wręcz coś w rodzaju radości, bo wkrótce koniec z przemierzaniem 100 km dziennie, spalaniem w zasadzie większej części  wcale niewygórowanej pensji w silniku auta, traceniem dwóch godzin dziennie na tam i z powrotem, i koniec z coraz częściej dopadającymi mnie frustracjami z powyższych powodów. Pewnie, że nie będzie łatwo znaleźć innej pracy, nie mam świetnego zawodu, doskonałego wykształcenia, młodzieńczego zapału i energii, beztroski i niefrasobliwości "jakoś to będzie" przynależnej innemu wiekowi, w dodatku mieszkam w rejonie o silnym bezrobociu i raczej marazmowatym zatrudnieniowo, i nie tylko zatrudnieniowo. Ale niech no tylko zakwitną jabłonie...

Wiem, że wiele osób trzymało kciuki za znalezienie domu dla Malina, Hana napisała o tym w Kurniku i Gosia ZMD, niektórzy z Was pozawieszali informacje u siebie, i zadziałało! Tym bardziej powinnam, i robię to z radością i z przyjemnością, podziękować Wam za dobre słowo, za kciukasy i bardzo skuteczne myśli. 

11 listopada zawieźliśmy Malinka, dalej zwanego wdzięcznie Mańkiem, do U., podgdańskiej miejscowości. Tam Maniuś doskonale odnalazł się w ogrodzie pani Krysi, został fantastycznie przyjęty przez tamtejszych rezydentów: Klusię i Benia. Klusia to już okołoośmioletnia psina (trudno określić dokładnie jej wiek, bo została przez panią Krysię przygarnięta z ulicy), więc w gonitwach po ogrodzie Mańkowi nie dostoi, ale w Beniu (mimo jego zdecydowanie krótszych łapek) Maniek ma kapitalnego kumpla do zabaw. I było to widać już od pierwszych chwil. Kiedy przyjechaliśmy, chłopaki się obwąchały, posikały na te same drzewka w różnej kolejności, obwąchały sobie zadowia, i zaczęło się brykanie. I tak trwa to do dziś, z przerwami na sen i jedzenie. Pani Krysia pisze co jakiś czas "raporty", w tym np. to, że Maniuś ledwo zje swoją michę, już układa się w pozycji "gotów do wyjścia do ważnych zajęć", po czym wypada z Benkiem i uskutecznia swawole. Moje obawy, że będzie tęsknił lub próbował uciekać z posesji, pozostały na szczęście płonne - Maniek doskonale się zaadaptował w swoim nowym domu. Ale ja mu się wcale nie dziwię, sama bym się chętnie zaprosiła do pani Krysi i została tam na dużo dłużej. To tak dobra, troskliwa, życzliwa i opiekuńcza osoba, że bez cienia wątpliwości pozostawiłam w jej domu Mańka. W zasadzie, powiem Wam, nieźle się za jego przyczyną obłowiłam - zostałam tak sowicie obdarowana przez panią Krysię, że do dziś nie mogę w to uwierzyć. Pani Krysia zabroniła mi jednak przechwalać się tym ze szczegółami, być może w obawie, że zaraz zaczęłaby dostawać kolejne oferty zamiany psa na pyszności. ;) W jednym z mejli dostałam przykazanie o zachowaniu naszej słodkiej tajemnicy i następujące zalecenie: Możemy jedynie mówić, że Maniek został przetargowany za skrzynkę jabłek i na popitkę pigwówkę. Jak to dawniej na wsi mówiło się, że dostało się coś za czapkę śliwek, a my przecie wsiowe ludzie. No więc niech tak zostanie: zamieniłam Mańka na skrzynkę jabłek i pigwówkę. :) Ale żebyście mogli sobie choć trochę wyobrazić, jaką osobą jest pani Krysia, napiszę o czymś, co miało miejsce, jeszcze zanim Malin, pojechał w świat. Otóż kiedy tak oswajałam się z myślą, o tym, że on od nas odjedzie i dość mi było z nią ciężko, bo nie ukrywam, bardzo się z tym zwierzakiem emocjonalnie związałam, to pani Krysia wyczuwszy moje, nawet nie wahanie, lecz przeciąganie w czasie podjęcia decyzji, napisała w mejlu, że jeśli jest to dla mnie tak trudne, co ona zresztą rozumie, to ma taki pomysł, że możnaby zorganizować np. w Kurniku i ZMD akcję, dzięki której może udałoby się zebrać trochę kasy na ogrodzenie naszej posesji i nie byłoby problemu z ucieczkami Malina, a on sam pozostałby u nas. Pani Krysia zaproponowała dołożenie jakiejś kwoty... No więc taka to osoba. Mejl ten przyszedł do mnie dosłownie chwilę po tym, jak napisałam do Gosi, że zdecydowałam właśnie, że Malin pojedzie do pani Krysi. Słowa tej kochanej, dobrej kobiety były więc już tylko pieczęcią.
To tyle. Jeśli się uda, to oddaję głos pani Krysi, może napisze kilka słów od siebie w komentarzu. Ja jedynie jeszcze raz dziękuję wszystkim dobrym duszom za wsparcie, a pani Krysi za jej dobroć i życzliwość. ♥♥♥

A przy okazji serdeczne pozdrowienia dla pani Danuty, która także była zainteresowana zaopiekowaniem się Malinem, ale to ja ze względu na dużą odległość i ewentualne komplikacje adopcyjne (co zawsze się może zdarzyć) wzięłam pod uwagę tę mniej oddaloną.

Jeszcze aktualności zdjęciowe - dzięki uprzejmości pani Krysi. Sześć pierwszych zrobionych zostało dwa dni po przyjeździe, pozostałe w ostatnią środę:

Ulubione dyscypliny ogrodowe: przysiad.

Sik.

Dosik.

Zbiorowy obchód krzaczorków.

Zamyślenie.

Zapatrzenie.

Skok przez Kluskę.

Doskok/odskok jakikolwiek/jakkolwiek. 

Ćwiczenie układu choreograficznego pt. Trójpies.

Dyscyplina bez nazwy.

No i co się gapicie?
Wszystko w porzo - można zazdrościć.
To dla Was to powłóczyste spojrzenie - za te słynne kciukasy! :) 

Dobrego dnia.

JolkaM

PS. Wczoraj sprzątałam w garażu. Gdzieś w zapomnianym kącie znalazłam to:

Niemal czterokilogramowa przeszłość Mańka.

Ale żeby jednak nie kończyć tym akcentem - jeszcze jedno zdjęcie: zasiedlone listowie.
Lubię kosy. Wkrótce znów zaczną te swoje śpiewy...

J.