Perfidia

Witam czwartkowo i zapraszam chętne osoby do przeczytania zapowiadanego tydzień temu opowiadanka autorstwa MójCiOnego.

(Przypominam wstęp z poprzedniego wpisu:

Ostatnio umilaliśmy sobie z MójCiOnem wieczór, pisząc krótkie opowiadanka na zadany temat. Taka twórcza zabawa. Ćwiczenie dla mózgu. Czas jest ustalony na max 30 minut, można pisać na ok. stronę, temat zadaje jedna osoba. Padło na mnie. Wymyśliłam ni z gruszki, ni z pietruszki słowo: "perfidia" i tak powstały dwa opowiadanka).

PERFIDIA

Pijak leżał w bezwładnej pozycji niedaleko chodnika. Jedna noga tkwiła pod ramą roweru. Głowa zwieszona w dół, w stronę rowu. Widać było, ze padł tak, jak jechał. Jeden moment. Zamroczenie - zboczenie z trasy - po drodze dwa małe krzewy forsycji - upadek - zaśnięcie. Pewnie nie czul żadnego bólu. Kamienny sen.

Chłopak siedział na nim okrakiem. Najwyraźniej przeszukiwał mu kieszenie. Od chwili, kiedy się zatrzymałem, zdążył już zaglądnąć do drugiej, wyjmując coś przypominającego portfel. Był tak przejęty, że nie usłyszał, kiedy za nim stanąłem. Właśnie zaglądał do jednej z przegródek portfela.

- Co ty wyrabiasz? - prawie krzyknąłem. - Czemu grzebiesz po jego kieszeniach?

Chwyciłem go, ściskając mocno przetarty kołnierz kurtki dżinsowej.

Podskoczył przerażony. Odwrócił się, próbując wstać, ale przycisnąłem go, uniemożliwiając ucieczkę. Krew odpłynęła całkowicie z jego twarzy. Był za słaby, żeby pokonać górującego nad nim dorosłego mężczyznę. Wiedział już, że nie wstanie i nie wymknie się.

Otworzył usta, ale nie wydał dźwięku, jakby strach hamował proces myślenia. Przez chwilę patrzył na mnie, po czym wydukał:

- To mój ojciec, proszę pana... Stracił przytomność...

- I chcesz się o tym upewnić, grzebiąc mu po kieszeniach i w portfelu? - mój głos był jak wyrok sędziego.

- Szukam jego komórki... Chcę wezwać pomoc... Zawsze ją woził przy sobie... - Przerażenie nie schodziło z jego twarzy. Przełknął ślinę, spuścił wzrok. - ...Jest chory... Ma padaczkę - łzy popłynęły po jego policzkach.

Dopiero teraz spostrzegłem, że nie miał więcej niż 15 lat. Rzuciłem okiem na faceta leżącego pod rowerem. Nic nie wskazywało na alkohol. Był porządnie ubrany, a rower wyglądał na nieprzechodzony. Z boku głowy, blisko ucha, włosy miał sklejone. Prawdopodobnie krew. Z ust wisiała mu cienka nitka śliny. Wydawało mi się, że widzę również odrobinę piany. Szlag! Przecież on może umierać!

Puściłem chłopaka, którego emocje wybuchły po pierwszym szoku. Zaniósł się płaczem. Klęknął obok głowy leżącego i jak mantrę zaczął powtarzać słowo "tato". Nachyliłem się nad jego ojcem i chwyciłem nadgarstek. Trudno mi było opanować drżenie rąk. Jaki drań ze mnie!  Gdzie ten pieprzony puls... Wreszcie mój kciuk wyczuł słabe tętno... OK, trzeba działać...

- Masz telefon? - rzuciłem do chłopaka, od razu przeklinając własną głupotę. Przecież nie szukałby komórki ojca, gdyby miał własną.

- Trzeba zawołać karetkę! - załkał. - On może się udusić!

- Bedę musiał podjechać do jakiejś budki! Też nie mam komórki!

- Za tym zakrętem jest bank i poczta... Tam chyba jest telefon... To blisko... - wyjąkał, cały czas szlochając.

- Dobra. Łap - rzuciłem mu wcześniej zabrany portfel. - Pilnuj ojca, a ja podjadę, zadzwonię na pogotowie i zaraz do was wracam! - czułem, jak pulsuje we mnie krew nasycona adrenaliną. Działać! Działać!

Wskoczyłem do samochodu... Aha!

- Jak się nazywasz? Jak macie na nazwisko? Na pewno o to mnie spytają!

Nie wiem, skąd wytrzasnął tę kartkę i pisak. Widać, że się trochę uspokoił. Moja szybkość i pewność działania dodała mu otuchy.

- Zapiszę panu! Proszę im przedyktować - już pisał swoje dane.

Podbiegł do mnie i podając kartkę przez okno, ścierając łzy, powiedział:

- Dziękuję panu. Nigdy tego nie zapomnę.

- Pilnuj ojca. Wszystko będzie dobrze. Dopilnuję tego!

Pojawił się pierwszy uśmiech na jego twarzy. Kiedy ruszyłem, widziałem w lusterku wstecznym, jak podchodzi do ojca i nachyla się nad nim.

Skupiłem się na jeździe. Do zakrętu było dobre pół kilometra. Lepiej, żebym cały dojechał do tego telefonu. Czułem, jak drżą mi kolana. Ode mnie zależało być może czyjeś życie, a jednocześnie szczęście lub tragedia tego małego. Szybciej, do jasnej cholery! Gdzie jest ta budka!?!?

Jest! Widziałem bank po prawej stronie. Jest i poczta! Na ścianie telefon! Jak dobrze, że te zabytki wiszą jeszcze gdzieniegdzie!

Podjechałem z impetem na chodnik. Samochód aż podskoczył na krawężniku. Ostre hamowanie i już biegłem do telefonu... Teraz 112! Dłonie całe rozedrgane! Ledwo co mogę nacisnąć odpowiednie klawisze... Mylę się! Szlag!!! Jeszcze raz! Szybciej do cholery!!! ..... Jest! Sygnał... Gdzie ta pieprzona kartka. Nie w tej kieszeni??? Jezu!!! W samochodzie zostawiłem!!! Puszczam słuchawkę wiszącą na kablu wzdłuż ściany. Może się nie rozłączą... Bieg. Te kilka metrów jest jak maraton! Muszę obiec samochód dookoła, bo drzwi zamknięte od pasażera! Wiem, że każda chwila to kropla życia wyciekająca z tego biedaka. I ten dzieciak! Nie mogę go zawieść! JEST! Chwytam ją i zawracam do telefonu... Jeszcze chwila i już łapię słuchawkę.

- Halo! - przełykam ślinę...

- Pogotowie, słucham! - jest głos z drugiej strony! Jaka ulga!

Rozwijam kartkę, krzycząc do słuchawki:

- Był wypadek! Jest ranny rowerzysta! Nieprzytomny...

- Proszę podać...

Dalszego ciągu instrukcji dyspozytorki nie usłyszałem. Na pomarszczonej kartce nabazgrane zostało jedno koślawe słowo: PERFIDIA. Drukowanymi literami. Nic więcej... Krótki komunikat od tego szczeniaka.

Kiedy wróciłem, nie było chłopaka ani roweru. Leżący mężczyzna pozbawiony był kurtki, którą wcześniej na nim widziałem. Po kilku minutach nadjechało pogotowie wezwane przeze mnie. Mężczyzna już nie żył. Rana na głowie zadana była tępym narzędziem. Na trawie nie było nic twardego, co mogłoby spowodować takie uszkodzenie czaszki. Narzędzie zbrodni zniknęło.

KONIEC

A może ktoś przyłączy się do zabawy i opublikuje u siebie albo u mnie kolejną wersję? 

Zapraszam chętnych. Tylko pamiętajcie, żeby nie oszukiwać. Pół godzinki!!