Uwaga, będę przynudzać o zwierzakach. Ratuj się kto może!

Cynia

Jestem nią zachwycona. To wspaniała suczka, nic nie poradzę, że to kolejna istota o której tak mówię i to z ręką na sercu. Ona jeszcze jest biedna. Przecież z wielkim prawdopodobieństwem ona nie zna domu. Jeszcze w wielu sytuacjach nie umie się odnaleźć, nie wie, jak się zachować, nie wie, co może, a czego nie, ale szybko się przełamuje i jeszcze szybciej uczy. Naprawdę jestem pod wrażeniem. Chodzimy już na spacery do parku! Już w trzeciej dobie chodziłyśmy. Cynia jest oczarowana przestrzenią, trawą, krzaczkami, zapachami, wszystko jest dla niej nowe.

Jest bardzo grzeczna. Idzie za mną! Wężykiem, nie zawsze jej wyjdzie w tym samym kierunku, ale idzie! Geniusz. 

Od początku załatwia się tylko na dworze, co też jest niezwykłe. Wciąż jeszcze wprawdzie spędza dni w ogrodzie, głównie na swojej poduszeczce, a noce w osobnym pokoju, ale jest z tego bardzo zadowolona, a ja spokojniejsza. Mika niestety mocno przeżywa przybycie nowej. Czuje się niepewnie, sama nie wie, co ma o tym myśleć. Kilka razy szczeknęła na Cynię, ale generalnie jest nieagresywna. Chcę dać jej trochę czasu na przyzwyczajenie się, bo ona zwyczajnie się boi, że straci naszą miłość. Fikunia oczywiście podchodzi do całej sytuacji z wielką życzliwością. Co za pies! Kochana moja Cieszynianka (jak Cynia).

Wczoraj zabrałam Cynię do weta, bo nie podobają mi się te jej bruzdy pod oczami.

W samochodzie idealnie (choć oczywiście ze strachem).

Idealny pacjent! Wet zachwycony!

Wet sprawdził oczy bardzo dokładnie. Najpierw oglądając je normalnie (zapalenie spojówek), w szkle powiększającym, potem wywinął jej powiekę, patrząc, czy nie ma tam czasem jakichś wrastających rzęs (nie ma), a potem jeszcze zrobił czary-mary. Zakropił oczka Cyni dwoma kolorami kropli; pomarańczowymi i zielonymi, zgasił światło i patrzył przy pomocy lampy ze światłem ultrafioletowym, czy krople spływają do gardła. Długo nic się nie działo, a potem pojawiły się na nosie, co oznacza, że kanaliki działają!!!

Makijaż oczu - w wiosennych zieleniach. 

W świetle specjalnej lampy.

Hurrrrraaaaa!

To cudowna wiadomość, bo pewnie zwykłe krople z antybiotykiem pomogą Cynieczce pozbyć się tych brzydkich korytarzy pod oczami. Aha, jeszcze wet zmierzył jej ilość wydalanych łez. W tym celu wsadził jej do oka taką  papierową miarkę z podziałką milimetrową. Wypłynęło 6 mm łez przez ileś tam sekund - za dużo. To skutek zapalenia spojówek. Będziemy to leczyć. Cynia jest tak śliczną, młodą sunią, że musi to być widać!

Schronisko podało, że suczka ma 4 lata, ale w książeczce jest napisane, że urodziła się w 2013. Wet potwierdził ten wiek. Cynia ma zdrowe, młode zęby. Powiedział nawet, że wygląda mu to na 3 lata. Oznacza to, że musiała trafić do schronu jako psie dziecko, dużo poniżej pierwszego roku życia, no i tam ugrzęzła. Taka cudna sunia! Zważyliśmy psinkę; 9 i pół kilo. Waga Miki, tylko nóżki trochę krótsze. 

Wieczorem Calineczkę wykąpałam! Jaka teraz będzie pachnąca i śliczna!

Takie sceny coraz rzadziej. 

Takie coraz częściej.

Tu pojawiły się obnażone zęby Cyni. Ona się boi. 

Mika

Dziś mija miesiąc, od kiedy Marcysia/Mika jest z nami. Przyznam się teraz, że nie pokochałam jej od pierwszej chwili... Męczyło mnie to i smuciło, bo Mika jest uroczym, wdzięcznym, dobrym psem. Na szczęście to jest za mną. Już kocham ją ogromnie, całym sercem, a ona jest oddana i wpatrzona we mnie jak w obraz. Na spacery chodzimy bez smyczy, dziewczyny szaleją ze sobą lub zgodnie biegają po łąkach. Niestety jest tak, że Mika jako ta cięższa i silniejsza wymusza na Fice zabawy siłowe, zachowuje się jak taran, spycha Fikę, a ta się tego boi. No cóż, muszą sobie radzić, i radzą dobrze. W końcu jest też wiele udanych zabaw. 

Czemu nie pokochałam Miki od pierwszej chwili? Myślę, że rację ma Kasia, która zasugerowała, że Mika nie wzbudzała we mnie litości takiej jak np. Perełka czy Klusek, który sikał pod siebie ze strachu w pierwszych dniach. Mika dopiero uczy się ekspresyjnego reagowania, dopiero zaczyna robić minki, zresztą nie wiem czemu; ale to już za mną. Uff.
Mikunia nie ma z tym problemu; ogromnie nas kocha, jest niesamowicie szczęśliwa. 

Straszne zdjęcie!

Fika

To nasz skarb, nasza miłość, nasze szczęście. To się nie zmieniło, a Fikunia czaruje i oswaja kolejnego zwierzaka. Ona wciąż jest najlepszą terapeutką dla tymczasków. Mika patrzyła na Fikę i uczyła się wszystkiego, a teraz Cynia patrzy na to, co robią panienki i próbuje to naśladować. To jest naprawdę super. Fiśka, aj law ju!

Hokus

Ten niegdysiejszy urwipołeć jest najspokojniejszym, najbardziej ugodowym, najsubtelniejszym kotem, jakiego znam. Kot, którego można tylko uwielbiać. Przyjął Cynię wzorcowo, zaopiekował się nią w pierwszych dniach, dodał jej otuchy. Lubi ją. Czy to nie niezwykły kot? Czekają nas badania. Pewne rzeczy nas niepokoją w zachowaniu Hokiego - kota z uszkodzonymi w dzieciństwie nerkami, kota uratowanego przez nas w ciągu kilkumiesięcznej walki. Mam nadzieję, że wyniki wyjdą dobre.

Stefcia

Mówię Wam, jaka to wesoła kotka! Ona ma wciąż duszę kociaka, chce się bawić, szaleć z wędką, nie ma zmiłuj się - wieczorem ma być zabawa. Idzie często powkurzać Szarcię przez siatkę w kocim pokoju. Widocznie lubi adrenalinę. Ona zawsze musi nowych przećwiczyć syczeniem i grożeniem. Taki los ma teraz Cynia. Stefcia boi się jej. Stefcię też ogromnie kochamy. To cudo, nie kot!

Szarcia

Wzorcowa kocia mama. Ma już dość siedzenia z dzieciorami. Nie dziwię się. Kochana, łagodna, miła i... marudna gadulińska. :) Jak dobrze, że za 2-3 tygodnie kotka wróci do Basi i Witka, którzy ją kochają.

Basia i Wituś

Przesłodkie, zżyte ze sobą kociaki idealne; nie chorują, nie przysparzają zmartwień. Pięknie się rozwijają, są samowystarczalne, bo mają siebie. Szukają wspólnego domku. Są przepiękne. Imponujące! A jak do siebie pasują!

Basia i Witek (młoda para, która przywiozła mi kocią rodzinkę) odwiedzają mnie i zabawiają kociaki. Jak ja to lubię! Oboje są ciepli i kochani, ale najważniejsze, że na moim sumieniu nie ciąży wtedy poczucie, że kociaki siedzą same i tęsknią za człowiekiem. Bo takie one są. :)

Wituś.

Basieńka.

Barbara.

To też Baśka.

Podczas ostatniej wizyty przeżyliśmy chwile prawdziwej grozy! Nie mogę nawet pomyśleć, co by się stało, gdyby Basi wtedy nie było ze mną w pokoju. Zauważyłam, że Wituś się krztusi. Wyraźnie nie mógł pozbyć się czegoś z pyszczka. Próbowałam mu pomóc, ale spanikowany kotek wił się jak piskorz, nie można było go utrzymać w rękach, a co dopiero zajrzeć mu do pysia! Wtedy do akcji przystąpiła Basia. Zadziałałyśmy jak tandem, bez słów. Ja złapałam malucha za nóżki i unieruchomiłam go, a Basia swoim pięknym i na szczęście długim paznokciem wyjęła mu z pyszczka... grudę żwirku silikonowego! Taką wielką! Miał ją pod języczkiem, przykleiła się i biedak kompletnie nie potrafił sobie z tym poradzić. Oczywiście żwirek silikonowy poszedł won!

Witek z Witkiem, Basia z Basią i Kubusiem.

Kubuś Antonio Bandzioras

Gagatek, proludzki kociak, łobuziak i despota. Do zacałowania! Do kochania i służenia mu po grób!
Wyjątkowy słodziak. Ma już personel zaklepany. Cwaniak! Od wczoraj nie widzę w końcu żadnych oznak katarku, choć niepokoi mnie jego częste sikanie. Chyba znowu odwiedzimy weta. ;(

No i zanim skończyłam ten post, już się zdezaktualizował! Cynia już mieszka w domu (oczywiście ogród przestał ją natychmiast interesować), a Kubuś bierze lekarstwo na podziębiony pęcherz. :(

No to już klikam "opublikuj", bo zaraz to wszystko będzie znów nieaktualne. Tyle się dzieje!

Bardzo dziękuję kochanej Eli H. z Poznania za potrzebny prezent dla kociaków. :)