Dionizos - dla przyjaciół Dyzio

 Kolekcjonuję dobre historie. Wbrew złemu światu. To kolejna z nich. 15 listopada napisała do mnie Ania - moja czytelniczka, z niesamowitymi nowinami. Przeczytajcie, pogrzejcie się, ucieszcie.

Gosianko, ja też właśnie adoptowałam kotka... Z Cypru. Przyjechałam tu na wypoczynek i trafił mnie grom z jasnego nieba. Zapewne jak w przypadku Ciebie, gdy zobaczyłaś Fikunię. Sama wiesz, wtedy nie liczy się nic. No więc Cypr słynie z tego, że jest generalnie kocią wyspą. I przychodził sobie taki bezdomny kiciuś, wskakiwał na kolanka, zasypiał, nie był nachalny - choć głodny, nie żebrał o jedzenie. Zakochałam się bez pamięci. Znalazłam weterynarza, który się nim zajął i pozwoli mieszkać u siebie przez 3 tygodnie, znalazłam też firmę - fundację, która zajmuje się eksportem zwierząt. Kotek przyleci do mnie 7 grudnia po kwarantannie związanej ze szczepieniem przeciw wściekliźnie. Płacę za weterynarza na wyspie (ogólnie kici zdrowe, grzybicę na nosku trzeba wyleczyć), płacę za jego noclegi u weta, płacę za jego bilet lotniczy (!), ale wiem, że to jest właśnie TEN kotek... I Tobie, Gosianko, życzę samych takich zwariowanych, szaleńczo zakochanych ludzi chcących adoptować kotki, którymi się opiekujesz.

Oto kotek, który rzucił czar na Anię - jak grom z jasnego nieba!

O tym wszystkim napisałam wtedy na fejsie i ogromnie się wszyscy cieszyliśmy. No i w końcu nadszedł ten wyczekany dzień i cypryjski kot przyleciał do Polski! Można? Można!


Gosianko, kotek doleciał w sobotę do Polski. Cały i zdrowy, nieco wystraszony.
Po odebraniu z cargo i rozbrojeniu transporterka z plastikowych opasek natychmiast wylądował w moich ramionach i na kolanach syna.
Przez całą podróż samochodem z Warszawy namiętnie ugniatał kocyk, który dostał na drogę od Krissy.

Ponieważ brak mi warunków, by odizolować koty, znając spokój mojego rezydenta Stefana, postanowiłam zapoznać koty bezpośrednio, od razu. I byłam wielce zaskoczona, bo Stefan przyjął nowego domownika nad wyraz gościnnie i spokojnie. Nie warknął, nie syknął ani razu. Obchodził go jedynie i obwąchiwal z ciekawością. Mały jedynie nieco się spinał, bo jednak Stefan waży 6.5 kg i jest duuuużym kocurkiem.
W niedzielę po południu można było zaobserwować już takie obrazki:

Wprawdzie Stefan jest jeszcze nieco zestresowany i zazdrosny, ale mały bardzo otwarcie i przyjaźnie zaprasza go do wspólnej zabawy. Mam nadzieję, że wkrótce będą bawić się i szaleć po mieszkaniu.
Mały na imię ma Dionizos, dla przyjaciół - Dyzio.
Niespożyty wulkan energii i nieprzeciętny pieszczoch. Mizianki obowiązkowe kilka razy dziennie.
Odwzajemnia się, robiąc niesamowicie profesjonalny masaż. ;)

Zdobył natychmiast serca całej rodziny i przyjaciół.
Już nigdy nie będzie nieszczęśliwy, głodny i nie będzie spał pod chmurką.
Bawi się wszystkim. Dosłownie wszystkim. Zabawkami, którymi wzgardziły moje koty (piszę koty, bo czasem na weekendy przyjeżdża mój syn z jego tajskim kocurkiem) - myszki, piłki, szczurki, wędki, którymi potrafi bawić się sam. Widok przekomiczny.
To była jedna z najlepszych decyzji w moim życiu, by ściągnąć go tutaj. :D
Tak Dyziulek wygląda po zabawie:

Kocurek przyjechał zaszczepiony, odpchlony, odrobaczony, przetestowany na FIV, FELV i wszystko, co tylko możliwe. Kończy leczenie grzybicy. Podaję mu tabletki. Wiele rzeczy kochana pani weterynarz z Larnaki Anthi zrobiła na swój koszt (grzybek, odpchlanie, odrobaczanie).
Zaopiekowała się nim przez trzy tygodnie. Później, w ostatni dzień, po Dyzia przyjechała cudowna Krissy z firmy Easypet Exports. Wzięła go do domu, zrobiła zdjęcia, poprzytulała, wypieściła i o 23. odwiozła na lotnisko, zajmując się przy tym wszelkimi formalnościami. Wysłała też do mnie list w imieniu Dyzia ze zdjęciami 😄 zaczynający się słowami: Hello, Mummy. ❤️
Teraz czeka mnie już chyba tylko leczenie dziąsełek, które nie wyglądają za ciekawie jak na półrocznego kociaka. Pojadę z nim do kociego stomatologa do Warszawy. Bo wydaje mi się, że nasz wet nie bardzo wie, co ma z tym fantem zrobić.
Ale już jesteśmy razem i szczęśliwi wszyscy, bo to kot...ewenement. :D

Pozdrawiam, Gosianko, Ciebie, wszystkich Twoich bliskich i czytelniczki.
Dziękuję za miłe słowa i kibicowanie mojej decyzji. :)

Ania

Aniu, co ja mam napisać, żeby to skomentować? Po prostu dziękuję Ci za tę historię! Dyzio jest cudownym kotem i jestem pewna, że wynagrodzi Ci Twoje wielkie serce stokrotnie!

Uśmiechamy się wszyscy do Was!