(O)Powieść w odcinkach 3

Tu się zaczęło.
Tu się kontynuowało.

***

To na czym stanęliśmy? Aha, na tym, że Przytulia Czepna, w dniach pierwszych zwana Jesienią, dostąpiła wejścia między wrony, to jest - między koty, a nawet i psa. Tym samym zaczęło się robić niebezpiecznie (ale nie z powodu psa). Jakkolwiek zamiarowałam znaleźć jej dobry dom, to przecież do tej pory wyglądało na to, że biorę się do tego całkiem niemrawo. I jeszcze tysiąc komplikacji staje na drodze, w tym moja nieszczęsna kontuzja, która także na nieco dalszy plan zepchnęła kwestię oddania koteczki. Czas płynął, i związywał nas coraz bardziej. Igor smutniał na każdą wzmiankę o tym, że trzeba w końcu zacząć działać, a i mnie było jakoś nieswojo na myśl, że kiedyś ją oddam.

A tymczasem koteczka na pokojach, między wrony popadłszy, zmieniła, kurna, taktykę. Pewnie zadziałało prawo stada i konieczność docierania się między kotkami, ustalania hierarchii i takie tam, bo Przytulia z dnia na dzień gubiła swój przymilny, czepny charakter. Nadal była cicha, żadnego kociego zawodzenia, spokojna, ale bardzo prędko pokazała, jak zaciekle potrafi walczyć o swoje. Zwłaszcza o... żarełko.

W tamtych dniach tak pisałam do Gosi: 

Przytulia nawet nie to chyba, że chce rządzić, jeśli już, to chce zawiadywać rozdziałem jedzenia. Najlepiej w taki sposób, żeby ona dostawała najczęściej i najwięcej. ;) Poza momentami kiedy "dzieje się" jedzenie (otwieranie lodówki, karmienie kotów czy po prostu robienie kanapki przez nas i pozostawienie jej na chwilę bez opieki), ona się w ogóle nie wychyla. Czasami nawet dosłownie, bo upatrzyła sobie do zalegania miejsce pod schodami, a dokładnie pod najniższym stopniem schodów. Leży tam mały dywanik i właśnie na nim układa się kicia. Wsunęłam go nawet głębiej pod stopień, bo obawiałam się, że schodząc w półmroku, np. wieczorem, któreś z nas nie zauważy wtapiającej się w tło kitki i nadepniemy na nią. Mało to dla niej bezpieczne, a w tych dniach także dla mnie - bo tylko mi jeszcze trzeba do tej kontuzji, żebym potknąwszy się, musiała wykonywać jakieś nagłe i nieskoordynowane ruchy ratunkowe, jeju! :] Poza sytuacjami związanymi z żarełkiem kitka jest niemal niewidoczna i bezszelestna. I tylko strzela tymi wielkimi zielonymi oczami jakby ze strachem (jeszcze!). Widać, że czuje się niepewnie, no i najprawdopodobniej głodowała, skoro tak bardzo "troszczy się" o napełnienie brzuszka (nawet chwilę po jedzeniu!), że rzuca się na Majtka, który zwędził pustą kromkę chleba (on też zawsze jest nienajedzony!) i mu ją bezceremonialnie odbiera! Dom wariatów! 

Najpierwsze lokum Przytulki już w mieszkaniu. 

Zarazem blisko drzwi do części gospodarczej.

Bardzo sobie ten kosz upodobała.

Miała tam dobry punkt obserwacyjny.

A to już na schodach - miejscówka numer dwa.

I jeszcze pisałam tak: 

Ona jest taka cichutka, nie wchodzi nikomu w drogę (chyba że przypadkiem). Upodobała sobie dwa, może trzy miejsca w domu do leżenia - jedno to na koszu wiklinowym na półce między kuchnią i korytarzem, drugie - na stopniu schodów (wybiera różne), przez co schodząc teraz po schodach, musimy szczególnie uważać, kolejne miejsce to dywanik przed schodami - wsuwam go głębiej, niemal w całości pod schody, bo boję się, że kiedyś ją poturbuję, schodząc, no i ostatnie miejsce - łóżko Igora. :] Czasem leży tam ze Śliwą albo z Lechą. A nawet z Majtkiem. 

Największy kłopot jest z jedzeniem - ona jest niesamowicie pazerna na jedzenie, ale tylko wtedy, gdy czuje się "zagrożona", że inne koty lub pies odbiorą jej szansę na zjedzenie. Nie wiem, czy to taki charakter, czy przez to, że głodowała, aż tak jej się porobiło. Żeby nie było kłótni i podbierania innym (robi to niesamowicie sprawnie, jest niezwykle szybka i przebiegła), dostaje jeść oddzielnie - w swoim dawnym lokum w garażu. Cały czas jeszcze ją obserwuję, obserwuję też pozostałe koty. Daję sobie jeszcze jakiś czas, staram się nie myśleć o niej jak o naszej kotce, bronię się. Widzę, że Igor bardzo ją lubi. Wiem, że byłoby mu żal ją oddać, ale wiem też, że zrozumie, jeśli jednak tak właśnie postanowimy. (...)

Przytulia przyCzepna do Śliwki.

Bazyl i Tulka w jednym stali domu,

Bazyl na górze, Przytulia na dole.

I analogicznie: Glizda na górze, Tulka na dole.

Kotki jednopoziomowe.

Tylko gały wywalać na takie skarby.

Swobodne.

Nieskrępowane.

Wyluzowane.

Nonszalanckie.

Skłębione.

Nieco wydłużone.

Kotki rozciągnione. No co, jest takie słowo! 

Patrz: "szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych". :P

(...) Fajna jest, ładna, ale i ten charakter... Taka cichutka. Jej prawie nie ma. Tylko gdy otwieram lodówkę lub grzebię w garach, to się objawia. I walczy o żarcie - wcale nie na żarty. A jak się śmiesznie bawi Szczurem Tygrysim!* Komizm. Bo ona się wydaje taka... dorosła, poważna, niemal dostojna przez tę swoją cichość, aż tu nagle - głupawka. :) Zastanawiam się, ile może mieć lat. No i czy i kiedy będzie miała ruję.

Tak to się zwierzałam Gosi, a czas płynął, i związywał...

Kto aż dotąd dotrwał, temu się należą zdjęcia premium. A zrobiłam ich niemało, odkąd Kita zamieszkała na salonach. Że co, że skąd ta Kita? Cóż, przewrotny charakterek zobowiązuje. :) Łobuz się z niej zrobił niemożebny. Przebiegła, sprytna, szybka i bardzo mądra. Taka... Kita. :)

Ale o tym to już w następnym odcinku. :)

Podpisano: Jolka Pisarka GminnaM

A od tego ujęcia się zaczęło. W same święta.

Myślałam, że śnię...

Tuż obok Bazylek.

Przytulia bardzo przyCzepna. :)

 

I jeszcze z Lesią:

Uch! Taki merdający ogon - zjawisko olśniewające, kolosalne! 

***

* Szczur Tygrysi wygląda tak:

Majtek (wyjątkowo) ze stoickim spokojem obserwuje lot szczurka

wzdłuż balustrady schodów. Albo się zamyślił.

A może przeczuwał, że jest pilnie obserwowany.

Wręcz prześwietlany!

A nie, to chyba szczur tu jest prześwietlany... :)