Przerwa - teraz tylko Rufi

Wczoraj późnym wieczorem dostałam od Gosi dość dramatyczny mejl. Napisała w nim, że Rufi wrócił z domu na wsi, gdzie Gosia i Robert na zmianę dyżurowali przy nim ze względu na to, że tam nie ma schodów, które są dla niego straszną barierą, nie tylko fizyczną. Od dziś miała się zacząć jego rehabilitacja w specjalnym gabinecie (bo taką domową zaleconą przez rehabilitantkę Gosia i Robert robili już na wsi), ale w środę stan Rufiego pogorszył się na tyle, że nie wydawało się to możliwe i trzeba było raczej szukać rozwiązania bardziej radykalnego. Wczoraj Rufi wcale nie chciał już chodzić, jego łapa wisiała jak uschnięta gałąź - bezużyteczna, nie mógł się więc nawet załatwić. Niemożliwe okazało się skontaktowanie z lekarką, która przeprowadzała zabieg PRP (tutaj o nim klik http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/2014/12/pies-kuleje.html, a tutaj sytuacja po zabiegu: klik http://zamoimidrzwiami.blogspot.com/2015/01/po-zabiegu-prp.html) i Gosia postanowiła działać bez niej, zwłaszcza że ona utrzymuje, że następną próbę ratowania nogi Rufiego (oprócz rehabilitacji) można podjąć dopiero po miesiącu od tamtego zabiegu. Mijają właśnie dwa tygodnie - Gosia nie chciała czekać ani chwili dłużej i jeszcze wczoraj skontaktowała się ze specjalistą od przeszczepiania komórek macierzystych, dr. Kemilewem z Warszawy, który jest przekonany, że nie trzeba czekać tak długo, że zabiegi te można przeprowadzać nawet jednocześnie. Twierdzi też, że nie ma na co czekać, bo zabieg PRP na pewno nie zadziałał, skoro jest coraz gorzej. Robi się go młodym psom, a graniczny wiek to 7 lat, z tym że im pies starszy, tym bardziej to jest nieskuteczne. Po godzinnej (!) konsultacji telefonicznej z panem Kemilewem zostało postanowione, że jutro Rufi będzie miał podane komórki macierzyste w staw biodrowy, kolanowy i bezpośrednio do krwi. Na efekty tego też trzeba czekać co najmniej kilka dni (a poprawa będzie następować pomału), ale bezczynne patrzenie, jak pies cierpi, jest jeszcze gorsze.

Dr Kemilew przygotuje komórki macierzyste i prześle do wrocławskiej kliniki, która z nim współpracuje. Skuteczność to... 95%! Czegoś takiego nie ma na świecie żaden lek! Uznaje się, że jeżeli jakieś lekarstwo ma skuteczność 60%, jest już bardzo skuteczne. Kłopot w tym, że trzeba przetrwać, aż Rufiemu zacznie się poprawiać. Ciężkie dni przed Gosią i Robertem. Dlatego między innymi Gosia robi sobie chwilę przerwy od bloga i wszystkie siły angażuje do pomocy Rufiemu.

Wróci, żeby przedstawić Wam nową kotkę,  młodą, wielką pannę, zachwycającą. Jak pisze Gosia: można już się zakochiwać i zastanawiać nad imieniem. Może ktoś na nią właśnie czeka? Kotka jest jeszcze trochę niepewna i zagubiona... Długo była bezdomna.

Jest taka dorodna, bo dobrzy ludzie ją podkarmiali.

Ciekawość i koncentracja w tym spojrzeniu. Kicia bada nowych ludzi. 

Modlimy się, trzymamy kciuki, zaklinamy i ślemy najlepsze myśli do Rufika, bo bardzo chcemy, żeby ten kochany pies z tego wyszedł. Gosiu, nie traćmy nadziei. Uwierzmy, że Rufi znów zacznie chodzić i odzyska chęć do życia.

Trzymajcie się, Kochani.

Na tym zdjęciu Antek Szuszu dotyka chorej łapy Rufiego. 

Wtedy jeszcze nie było wiadomo o dysplazji...

JolkaM