Prywatny list miłosny (nie czytać!) i publiczne zdjęcia (można oglądać!)

Wielbiciele zdjęć Fikuni i jej samej będą dziś zadowoleni! :)

Pierwsza część zdjęć:

Mon chéri Fikusia!

Pragnę wyrazić ci dziś swoją wdzięczność. To, co dla mnie uczyniłaś, jest ze wszech miar dobre, słuszne i właściwe. Przede wszystkim jednak tajemnicze! Zachodzę w głowę, jak to się stało, że o tym wiedziałaś. Nie mogę wyjść ze zdumienia nad twoją, kochanie, mądrością, a przecież jesteś tylko malutkim pieskiem. Zaczynam podejrzewać, że zanim trafiłaś do schroniska w Cieszynie, studiowałaś psychologię na jakiejś najlepszej uczelni, pewnie Sorbonie. Przecież bez tego nie nauczyłabyś się tak idealnej obsługi człowieka.

Doprecyzujmy. Nie za to jestem ci dziś niewymownie wdzięczna, że mnie świetnie wychowałaś, że nauczyłaś mnie, jak cudownie jest spać z pachnącym cieplutkim pieskiem pod kołderką, że ostatnie kąski należą się grzecznie czekającej przyjaciółce. Również nie za to, że jeśli podajesz łapeczkę, to jest okazja do ucałowania tej ślicznoty, a nie do tresury. Dziś też nie jest dzień, aby ci hołdy oddawać za twoją wielką miłość, którą mi okazujesz, gdy tylko się pojawiam, ani za to, że przeuroczo kwękasz i stękasz, gdy się ciebie mizia po delikatnym brzuszku, ani za to, że dotykanie twoich aksamitnych uszek to rozkosz, a przytulanie do ciebie jest terapią na całe zło. Nie piszę w tym liście o tym, że nie pozwalasz mi się długo smucić, że twój zimny nosek na policzku to jak czarodziejski stempelek szczęścia wymazujący smutek. Nadejdzie dzień, gdy będę pisać taki elaborat o wdzięczności za twoją postawę wobec kotków, Malutka. Przecież to niezwykłe, że do każdego z nich umiesz podejść indywidualnie, z taktem i niesamowitym wyczuciem. Każdego z nich oswajasz i czynisz swoim przyjacielem. Robisz to sama z siebie, ze swojej mądrości - albo to musi być ta Sorbona.

Druga część zdjęć. W sesji pomogła Stefania Bąbel Bąk:

Dziś dziękuję ci za szczególną nade mną opiekę. Skąd wiesz, że wybieranie oprawek do okularów to dla mnie męka, którą odwlekam już od 4 lat? Jak się domyśliłaś, że w końcu pół roku temu ciągnięta za uszy przez mamę odwiedziłam okulistę i mam w końcu nową receptę na szkła? Jak wpadłaś na to, że miesiące mijają, a ja nadal po nowe okulary nie idę, mimo że w tych starych już prawie nie widzę - tak są zniszczone? Chodzę w nich już... 10 lat! Tak nie można! Szkła są porysowane tak bardzo, że optyk nie mógł odczytać ich mocy!

Dziękuję ci, że mnie tak skutecznie przymusiłaś. Teraz już nie mam wyjścia. Teraz już pójdę do optyka. Zmodyfikowane przez ciebie oprawki... drapią, oj, drapią! Jak ci się odwdzięczę? Pojęcia nie mam. Będę się starać.

Fiśko moja, jak tam żegnano się u was na Sorbonie? Au revoir? 

No to: au revoir, mon chéri!

Twoja Ł.

PS. Masz rację: stół i krzesła też przydałoby się wymienić po 25 latach. Ile można niczego w domu nie zmieniać!

*****

Trzecia część zdjęć: 

Taką minkę robi Fiśka, gdy jej mówię:

kocham cię!

I tak żadne zdjęcie nie oddaje, jak cudna jest to piesiunia i jak maleńka, każdy, kto ją widzi na żywo, dziwi się, że ona na zdjęciach wygląda na większą.

To, że w tej chwili nie ma u mnie kotków tymczasowych, nie znaczy, że po pierwsze:

 zaraz ich nie będzie (a będą, będą, i to sporo), 

a po drugie, że pieniądze z Zooplusa im nie służą. 

Aż pięć biedaków jest z nich aktualnie leczonych, zjawią się u mnie, jak tylko pokój zostanie odkażony. Lampa pracuje, kuwety się moczą w chlorze, miski wyrzucone na wszelki wypadek.

Dlatego o Zooplusie pamiętajcie, prosimy o to z nową kicią, 

która już (niemal) jedzie do mnie i nie należy do wyżej wspomnianej piątki. :)

To tylko do informacji, nie do tego, abyście się tłumaczyli, kto kupił, a kto nie.
Ja i tak tego nie mogę  sprawdzić, numerów waszych zamówień również,
więc nie podawajcie mi ich, nie ma sensu. Dzięki.