wtorek, 4 września 2012

Mam Kacperka!


Mam go i sama nie wiem, jak to się stało! Nie dalej jak w piątek zobaczyłam na blogu Kocie podwórko notkę o kotku poszukującym domu, a już dwa dni później siedziałam z tym kotkiem na kolanach! Nawet teraz, kiedy piszę ten tekst, Kacperek leży obok mnie.




Zastanawiam się, co sprawiło, że los tego kociego seniora tak mnie poruszył. W końcu codziennie widzę w sieci prośby o pomoc dla kotów. Codziennie jakiś biedak poszukuje domu bądź funduszy na leczenie, więc czemu po zobaczeniu informacji o Kacprze nie mogłam przestać o nim myśleć?

Dom Kacperka i jego podwórko.
Czy sprawiła to jego historia? Kacper ma 9 lat i przez cały czas mieszkał ze swoim panem w Łodzi. Biednie, ale razem. W warunkach bardzo skromnych, ale na pewno szczęśliwie. Kacper jest zadbany, wypieszczony i ufny. To jak najlepiej świadczy o jego Opiekunie, który mieszkał w jednym, maciupeńkim pokoiku w mieszkaniu komunalnym, w domu bez wody i kanalizacji.

To pokój jego pana oraz jedyne okno, przez które kotek wychodził sobie na dach i do ogrodu.
Wyobrażam sobie, że Kacper był najwartościowszą "rzeczą", jaką miał ten pan. Niestety los sprawił, że opiekun kota wyszedł z domu po zakupy i nigdy nie wrócił. Powalił go zawał serca. Co za tragedia dla bliskich! Co za tragedia dla Kacpra! Przecież mieszkanie, a raczej ten marny pokoik, trzeba oddać miastu, a nie ma co zrobić z kotem... 


Tak nas przywitał nasz bohater.
Może go uśpić? Taki pomysł też się pojawił i wtedy do akcji wkroczyło "Kocie podwórko", które prowadzą trzy sąsiadki zaprzyjaźnione przy okazji pomocy kotom: Pani Joanna, Pani Ewa i Pani Janka. Pani Joanna zamieściła między innymi ogłoszenie na swoim blogu i ja na nie wpadłam i... wpadłam.


Złapany, bardzo płakał, ale szybko się uspokoił.
Czy może sprawiły to oczy Kacpra z jego zdjęcia na blogu? Odczytałam w nich prośbę, ale także wielką mądrość i życzliwość. Nie mogłam przejść koło tego obojętnie.
A może pozazdrościłam Ori, która to zbiera psie staruszki i zapragnęłam iść w Jej ślady?


Już w moim pokoju, bezpieczny, ale przerażony.
Tak czy siak, wspomniałam o tym MójCiOnemu i odbyła się taka rozmowa:
Ja: Zobacz, jaki piękny kot, nie mogę przestać o nim myśleć.
On: A co mu się stało?
Ja: Stracił swojego pana i teraz nie ma co z nim zrobić, nikt go nie chce, a ma już 9 lat.
On: To my go weźmy.
Ja: Co?! Ale on jest w Łodzi!
On: No i co? Pojedziemy po niego.
Ja: Naprawdę?! Jutro?
On: Jutro.
Ja:  Dzwonić?
On: Dzwoń!


Już spokojniejszy.
I zadzwoniłam. I pojechaliśmy w niedzielę rano. I odebraliśmy go z rąk niezwykle zaangażowanej i przejętej Pani Ewy. I przywieźliśmy Kacperka do domu. I leży koło mnie. :)
Jest wyjątkowym kotem. Absolutnie doskonałym, o wymarzonych cechach. Mądry, zrównoważony, miły, ufny, subtelny. Zdrowy. Jego pan miał może skromne możliwości finansowe, ale kota wykastrował, w razie potrzeby leczył i szczepił. Kacper mógł wychodzić na dwór i to, że przeżył 9 lat, to pewnie wynik szczęścia, ale i jego mądrości. Jest u mnie dopiero od niedzieli, a już widzę, że mądrością przewyższa moje zwierzaki. Spaliśmy dziś razem. Był grzeczny i cichy. Nie obudził mnie ani razu.
Kacperek będzie u mnie do czasu znalezienia mu dobrego domu. Źle napisałam: dom musi być idealny. On zasługuje na wspaniałą starość, a wiele lat jeszcze przed nim. Myślę, że Kacper potrafi zaopiekować się kimś samotnym, może małżeństwem? Nie wiem, czy dzieci stanowiłyby dla niego dobre towarzystwo, choć w domu, w którym mieszkał, było dużo dzieci.


Miłość wzajemna. Kacper kocha męską przyjaźń.
Znacie kogoś wyjątkowego dla tego wyjątkowego kota?

Jeśli tak, to poproście go o dostarczenie następujących dokumentów:

zaświadczenie o  tym, że dobrze mu z oczu patrzy od Krysi
zaświadczenie o  odbyciu kursu asertywności od Stardust
zaświadczenie o  byciu prospołecznym od Sołtysa, męża Miśki
zaświadczenie o  umiejętności rozumienia poezji od Assneg
zaświadczenie o  tentegowaniu od liptona_ER vel Rafała
zaświadczenie o  umiejętności gotowania od AmberKamili, Konwalii i Ewy
zaświadczenie o  znajomości zwierzęcej psychiki od Abigail
zaświadczenie o  umiejętności usuwania z domu przywleczonych przez kota myszy od Klarki
zaświadczenie o  treningu wypuszczania kota skoro świt na dwór od Iw-od nowa
zaświadczenie o  dobrej znajomości bloggera i G+ od Ivy
zaświadczenie o  wpłaconych darowiznach na zwierzaki od Ori
zaświadczenie o  pięknie ducha od Mar
zaświadczenie o  doskonałej jakości cery od blauberre
zaświadczenie o  należytym zachwycaniu się pasącymi się krowami od Margarithes
zaświadczenie o  poglądach na SLOW od Aluchy
zaświadczenie o  umiejętności robienia kwiatków szydełkiem od Justyny
zaświadczenie o  należytym poczuciu humoru od Qry Domowej
zaświadczenie o  pokładach życzliwości od Basi
zaświadczenie o  prawidłowym wyprowadzaniu kota na smyczy od Przemka
zaświadczenie o  umyśle ścisłym od Basi
zaświadczenie o  lubieniu czarnych kotów od Casablanki
zaświadczenie o  dobrych intencjach od Judyty
zaświadczenie o  rozumieniu, że nie ma to jak we Wrocławiu od Kass
zaświadczenie o  tym, że wybaczyło się wszystko wszystkim od Magnolii
zaświadczenie o  ukończeniu najlepszych szkół od DD
zaświadczenie o umiejętności przerabiania przydasiów od Fredki
zaświadczenie o radzeniu sobie z drobiem od Ilony
zaświadczenie o umiejętnościach fotografowania od Rzaby
zaświadczenie o wydanych książkach od Graszki
zaświadczenie o idealnej umiejętności posługiwania się staropolszczyzną od Wachmistrza
zaświadczenie o perfekcyjnym szyciu filcu od Fiżki
zaświadczenie o byciu retro od Grażyny-Marii
zaświadczenie o skończeniu liceum nr XIV od Viki
zaświadczanie o umiejętności zabawy w chowanego od Pantery
zaświadczenie o lubieniu pająków od Ani. M.
zaświadczenie o stopniu zołzowatości od Nivejki


Tak sobie piszemy post. :)
Resztę potrzebnych zaświadczeń podam następnym razem, bo mnie palec boli. :(



A tak serio, to potrzeby jest spokojny, odpowiedzialny dom.




Kotek jest nadal pod opieką wspaniałych kobiet z Łodzi i Kociego podwórka. Wszyscy szukamy mu godnego miejsca na starość. Kacper jest zdrowy, zadbany, czyściutki, w pełni sił i wcale nie widać po nim tych 9 lat. Będzie też przebadany w ramach profilaktyki. 

To naprawdę kot idealny. 


114 komentarzy:

  1. Cudny:) A ty masz wielkie serce. Ja nawet nie wiedziałam, ze u nas jest kotek do wzięcia, tzn. Kacperek. W Łodzi (jak i pewnie w calym kraju) jest mnóstwo takich kocich bidek i czasami nie ogarnia się niestety wszystkiego.
    A jak on się z pozostałymi kocimi rezydentami dogaduje?

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jeszcze ich do siebie nie dopuszczam. Kacper musi nabrać zapachu domu, a poza tym chce mu dawkować wrażenia. Wczoraj patrzyli na siebie z Rufim przez otwarte drzwi. Mają taki sam kolor:)

      Usuń
  2. Masz WIELKIE SERCE i dużo w nim miejsca a do nieba z butami pójdziesz ja to wiem!!!!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kamilo, tak mnie chwalicie, że już na niebo miejsca nie ma:)

      Usuń
  3. Masz wielkie serce, co rozwala monitor...
    Uściski

    OdpowiedzUsuń
  4. Piękny jest Kacper i dobrze mu z oczu patrzy;-)
    A Ty jesteś wielka!
    Serdeczności przesyłam.

    OdpowiedzUsuń
  5. Jest uroczy...masz tak wielkie serce, że nie sposób tego ująć słowami!!! Łódź to blisko mnie, w sumie miasto obok...dobrzy też ludzie, którzy nie poszli na łatwiznę wyrzucając Kacperka na ulicę!!!

    OdpowiedzUsuń
  6. Ojeju, jak Ty to robisz, Aniu, że wziąwszy takiego Kacperka lub Melę do siebie na czas jakiś, jesteś w stanie potem się z nimi rozstać? Czy sobie uruchamiasz specjalny program "nieprzywiązywanie się"? Ja bym się nie nadawała do takiej pomocy kotkom. Mogłabym być dochodzącą opiekunką, ale te zwierzaki, które by zaległy na moim łóżku i fotelach, już by nie mogły odejść. :] Taką mam skazę na charakterze (oprócz wielu innych, ale o tym sza!).
    A TwójCiOn jest wielki jako i Twoje serce. :)

    I oczywiście tak samo jak Anetę z pierwszego komentarza ciekawi mnie, co na temat tego pięknego, mądrego rudzika mają do powiedzenia stali rezydenci. Przeczuwam ciekawy komiks w piątek. :)

    JolkaM

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Jolu, mam ciągle jedno w głowie: jak będę brała każdego kota do którego rwie się moje serce (a wierz mi że ciągle mi się to zdarza), to w krótkim czasie zablokuje sobie możliwość pomocy większej ilości kocich bied. Owszem serce mnie boli, ale mam wielką satysfakcję, jak znajdę koty takich opiekunów, jak Kamila dla Dziadka, Pani Monika dla Meli, czy opiekunowie dla Cruelli. Mam szczęście do wyjątkowych ludzi!
      Fajnie, że dostrzegłaś rolę MójCiOnego, który to po męsku wziął sprawę w swoje ręce i zadziałaliśmy:)) Aż mam łzy wzruszenia w oczach kiedy przypomnę sobie ta rozmowę.
      A komiksy być może będą, jak już Kacper się oswoi. A w piątek będzie niespodzianka:) (ona jest wciąż w fazie planów, więc zobaczymy czy zdążę;)

      Buziak

      Usuń
    2. Tak, Twoja argumentacja ma sens, Aniu. Tym większy podziw dla Ciebie, że mimo iż serduszko pobolewa, wdajesz się w ten... proceder. :) Nie wspominając o innych aniołach działających w tej... branży, w tym na jeszcze większą skalę (patrz nieprawdopodobna Ori!). A ja, głupiutka, myślałam, że się da jakoś zdezaktywować emocje. ;)

      Co do roli Twojego mężczyzny nie da się jej nie dostrzec. Diament ci On, oj, diament; w męskości, że tak powiem, odpowiednik wzorca metra w Sevres. :)

      J.

      Usuń
  7. Aniu szacun dla Was! Ogromny szacun!
    Nie będzie Ci ciężko przekazać go dalej?
    W ogóle nie wygląda na 9 lat - miał wspaniałego właściciela. Wzruszyła mnie jego historia - i Pana i Kacpra.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Mnie też ona wzrusza. Gdybyś widziała tą biedę...

      Nie chcę o tym myśleć, jak mi będzie, będę się martwić jak przyjdzie czas.

      Usuń
    2. Masz rację, nie ma co myśleć na zapas. A może jakiś sąsiad przygarnie i będziesz Kacperka widywać regularnie :D

      Tak na marginesie - idealne "moje" zaświadczenie :D trzeba żyć SLOW żeby kociaka porządnie dopieścić ;))

      Usuń
    3. Wiedziałam, ze jesteś od tego ekspertem:)

      Usuń
  8. Piękny rudzielec. Zupełnie nie wygląda na swój wiek, który według kocich standardów zahacza już o starość. Wzruszająca historia Pana, który mimo biedy i mało godnych warunków życia potrafił się tak zatroszczyć o kota. Niewielu dobrze sytuowanych ludzi pomyśli o kastracji, szczepieniach, wizytach u weterynarza. Nie chcę wkładać kija w mrowisko, ale uważam, że przy podobnych warunkach mieszkaniowych u jakiejś kociary, ten kotek byłby biedny, głodny i zaniedbany. To tak z obserwacji kocich mamek, zbierających czy wręcz kolekcjonujących bezdomne zwierzęta.

    Gotowy jestem przetestować kandydatów na opiekunów pod kątem spacerowym, lecz jakoś nie wierzę Ci Aniu, że "pozbędziesz się" Kacperka. A TwójCiOnemu należy się duuuuża flaszka, za szybką, męską decyzję (możesz też w ramach nagrody mu się "oddać" w wyrafinowany i wyuzdany sposób jaki tam sobie pod kołderką czasem marzy, ot co! :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I jak ja mam to skomentować?? :)))

      Myślę, że Kacper tęskni za swoim Panem. Mieszkał sam przez 3 tygodnie po Jego odejściu:(

      Usuń
    2. Tu nie ma co komentować, flaszkę trzeba zmrozić, bieliznę jakąś fikuśną wdziać, no nie wiem za pielęgniarkę tudzież zakonnicę się przebrać (wedle preferencji), TwójCiOnego zaskoczyć...

      Usuń
  9. Aniu, jesteście wspaniali! I Panie z podwórka tez :-) Nasz Miki, niestety, az za bardzo próbuje się "zaprzyjaźnić" z naszymi kotami, więc u nas Kacperek nie miałby spokojnie, oj, nie ;-) Ale roześlę wici! Pozdrowienia :-)

    OdpowiedzUsuń
  10. Aniu................a co ci przeszkadza Kacperek???????? może Amisia przy nim zmądrzeje...zostaw go...zobacz jak cie pokochał:))))))))))...nawet nie zauważysz obciązenia.....plissssssssson tak ci pasuje do nogi:)))))))))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. No, skoro mi pasuje do nogi, to przekonałaś mnie! :))

      Usuń
  11. a poza tym ty jedyna spełniasz te warunki..Aniu:))))))))))))))))))))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Eeee, kilka osób mnie na pewno nie przepuści! Z taką cerą?? Bez znajomości G+? A co z tentegowaniem? Kicha:(

      Usuń
    2. wszyscy cie przepuścimy!!!!!!!!!!!! boś ty madra i dobra i piekna i...stworzona dla Kacperka:))))))))))

      Usuń
    3. Moją rekomendację masz i zaświadczenie o umiejętności gotowania! Ściskam!

      Usuń
    4. Aniu, a wiesz taki adoptowany stworek to potrafi dać tyle miłości i przywiązuje się tak jak żaden inny. Ja to wiem, bo mój spanielek to już czwarta uratowana tak dusza ze schroniska. Qra ma rację :)

      Usuń
  12. Tak się cieszę że znalazła się dobra dusza która przygarnęła biedaka, tak by mógł spokojnie czekać na nowy, ciepły dom... Sama dopiero co przygarnęłam kotkę ze schroniska... W odróżnieniu od Ciebie nie mogę nawet opowiedzieć jej historii bo zna ją tylko ona... Jest u nas już 2 tygodnie a nadal często po przebudzeniu desperacko szuka jakiegokolwiek domownika. Nie wiem, czy dręczą ją nieprzyjemne wspomnienia czy też boi się, że po raz kolejny zostanie sama... Serce ściska gdy człowiek pomyśli ile wspaniałych zwierząt doświadcza tak smutnych wydarzeń...

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda! Serce pęka, szczególnie, jak jest tak wrażliwe na kocią biedę, jak Twoje!

      Usuń
  13. Aniu, jesteście wspaniali Ty i TwójCiOn :-) Ale kotek miał szczęście w nieszczęściu. Powodzenia Kacperku, wszyscy trzymamy za Ciebie kciuki :-) Uroczy rudy pyszczek. No i faktycznie, jak napisała Qra, pasuje Ci do nogi ;-)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Aha, Aniu, a jak reagują na niego Wasze futrzaki? Już się wąchały? Czy je wyizolowałaś?

      Usuń
    2. Aniu, jeszcze nie. Będę je stopniowo zapoznawać ze sobą. Dziś chcę postawić Kacpra w transporterze na szafce, żeby z wysokości mógł trochę popatrzeć na te moje potwory i żeby one mogły go poczuć.

      Usuń
  14. Śliczny i ..przecież on już znalazł swoje miejsce!
    Myślę,że Sołtys da Ci zaświadczenie;))Buziaki

    OdpowiedzUsuń
  15. O raju!
    Kacper przepiękny. Ma taki mądry pyszczek. Na tym pierwszym zdjęciu, po prostu chwyta za serce i chciałoby się go bliżej poznać, od razu, bo tak zaciekawia.

    Modelowa rozmowa z MójCiOnym - jak to dobrze widzieć, że są na tym świecie tacy mężczyźni, mądrzy, decyzyjni i dający oparcie tam gdzie trzeba.
    Myślę, że z takim męzczyzną (i zwierzakami) można iść na koniec świata, dom zbudować, rodzinę wychować, i jeszcze dawać ciepło innym ludziom - dokładnie tak, jak Ty to Aniu robisz.

    Masz wielkie serce, ja mam nawet wrażenie, że ono ciągle się poszerza!

    Kacperku drogi, będe o Tobie rozpowiadała. mar

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Cieszę się Mar, że dostrzegłaś rolę MójCiJego, która jest tu kluczowa, bo ja bym pewnie jojczała w duszy i nie wiem czy bym się zdecydowała:(

      Usuń
    2. U mnie też było podobnie - to Grzesiek zdecydował, że bierzemy Rysię od sąsiadów. Wcześniej coś tam mu przebąkiwałam, że jest bardzo chory kot, ale jak ją sam zobaczył, to już ją przyniósł do domu i tak mamy trzeciego kota. Szkoda, że opieka nad zwierzakami (zwłaszcza mającymi problemy ze zdrowiem) jest tak kosztowna, to jedyne co nas powstrzymuje przed kolejnymi "dokoceniami" :-(
      Mnie też wzruszyła relacja z Twojej rozmowy z Mężem o Kacperku :-)

      Usuń
    3. jakis czas temu na zabitej dechami wsi znalazlam 5 opuszczonych przez kocia mame kociakow. matka zwiala na dobre, koty slepe i prawie lyse, pelzaly po oborce.
      poczulam zew, ze musze je zabrac. wiedzialam, ze marny ich los - albo umra z glodu, albo pojda do rzeki.
      bylam z bratem ciotecznym, daleko od warszawy, to on mial samochod, a ja nie mialam nawet zlamanego grosza przy duszy, nie mowiac o alergii na koty!
      spojrzalam na brata z takim blagalnym spojrzeniem.
      zadzwonilam do weta z pytaniem, jakie sa szanse ze kocia mama wroci i jakie mam szanse uratowac i wykarmic te piatke niemowlakow kocich. wtedy nie wiedzielismy, ze koty maja zaledwie tydzien, gospodyni przekazala, ze urodzily sie przed dwoma tygodniami i ta informacje przekazalam wetowi. wet popukal sie w czolo, ale powiedzial, ze jak sie upre, to je wykarmie tylko musze im pomagac sie zalatwiac.
      spojrzalam na brata - a brat mi odpowiedzial takim spojrzeniem, ze wiedzialam juz ze koty sa nasze i ze za wszelka cene musimy je zabrac ze soba do wawki. 3 godziny jazdy z kociakami w pudelku, mialczaly i kupkaly po drodze, potem jeden wet, drugi, kupa kasy na mleko, butelki - wszystko mi brat oplacil. pojechalismy do niego, ja przygotowalam mleko dla kociat a brat zrobil kolacje.

      wszystkie koty odkarmilam, wszystkie porozdawalam, tylo jeden poszedl odzielnie, reszta dwojkami, zeby im bylo weselej.
      gdyby nie brat, nie zdecydowalabym sie.
      to on mi to umozliwil, potwierdzajac moje blagalne spojrzenie aby je zabrac i dajac kase na koty.
      takze oboje bylismy ich rodzicami - takich facetow kocham nad zycie!!!!

      Usuń
    4. Piękna historia Mar! Dziękuję że mi ją opowiedziałaś.

      Usuń
  16. Anuśka, widAĆ że Kacper Cię pokochał od pierwszego miałknięcia i jeszcze mi się zdaje że On szybko znajdzie wspólny język z Twoimi mobilnymi futrami i psim kochuchem :) a do tego jeszcze może je nauczyć te "potwory" ogłady i savoir vivru:)
    to pisałem ja nieustająco tentegesujący Rafał vel lipton_ER :)

    OdpowiedzUsuń
  17. a ja się poryczałam! i nie wierzę, że oddasz Kacperka, jeżeli reszta futrzaków go zaakceptuje

    OdpowiedzUsuń
  18. Historia absolutnie przyjmująca i nie na moje serce:(
    Zastanawiam się nad czymś innym.
    Zwierzę to nie człowiek, któremu powie się, że jesteś u mnie tylko na czas, gdy poszukamy tobie stałej/docelowej opieki. stracił swojego pana-przyjaciela i jak można sądzić zacznie przyzwyczajać się do nowych przyjaciół - do Was. Czy to nie będzie dla niego następna trauma w tak krótkim czasie, gdy będzie musiał zamienić ten jego nowy dom na kolejny nowy? I druga rzecz - jak Wy sobie poradzicie z tym, by tak traktując i blisko z nim będąc jak wynika ze zdjęć, będziecie musieli go oddać? Pytam z ciekawości, bo ja bym nie potrafiła pełnić roli takiego domu przejściowego ani dla dzieci, ani dla zwierząt. Podziwiam takich opiekunów, ale jestem kompletnie pozbawiona cech niezbędnych do angażowania się w tak fantastyczne projekty.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. nie trzeba myslec o sobie tylko o dobru zwierzaka - to inaczej ustawia perspektywe.
      nie zajmowac sie soba i swoja wrazliwoscia tylko dzialac.
      ale ja rozumiem Ivo - ja naprzyklad nie moglabym pracowac w domu dziecka, nie nadawalabym sie do tej pracy. Kazdy ma inne talenty.

      Usuń
    2. Maramausch, no właśnie, ja nie byłabym stanowcza w działaniu, emocje wzięłyby górę nad zdrowym rozsądkiem i nim bym się obejrzała miałabym psów i kotów całą gromadę, dziesiątki, a to już nie miałoby wiele wspólnego z dobrem zwierząt i... moim.

      Usuń
    3. Jest tak jak pisze Mar. Wiele lat nic nie robiłam w takich sprawach (oprócz darowizn) bo uważałam, że jestem za wrażliwa. Teraz chcę to zmienić. Ale doskonale rozumiem Twój punkt widzenia Ivo.

      Usuń
  19. ale wzruszająca historia! Strasznie żal mi pana, który dostał zawału. Był wspaniałym człowiekiem. A kot jest uroczy, śliczny, miły, mądry... po prostu super! Ty też jesteś wspaniała!
    Pozdrawiam!

    OdpowiedzUsuń
  20. wygląda jak Tygrysek mojej mamy :) jej Kacper jest duży i biały, chodzi własnymi i tylko sobie znanymi ścieżkami wracając co dzień wieczorem do domu na mleko i tyle go widać ;)

    OdpowiedzUsuń
  21. Co napisać po takich komentarzach? Tez się wzruszyłam! Staram się pomagać, przynajmniej wspierając osoby, które pomagają zwierzętom; no i sama robię to, co mogę zrobić.
    Ninka.

    OdpowiedzUsuń
  22. Sądzę, że zrobiłaś wielką i wzruszającą rzecz, a Kacperek na pewno jest Ci niezwykle wdzięczny, skoro tak się przytula...

    OdpowiedzUsuń
  23. Aniu, cudowna jestes!!! A co na nowego przybysza Banda Trojga?
    Ale cudowny przytulak:) Trzymam kciuki za pomyślne znalezienie domu dla rudzielca- jak narazie sprawy mają się dobrze, wierzę,że tak dalej będzie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Banda Trojga na razie go nie widuje, ale spodziewam się najróżniejszych reakcji:)

      Usuń
  24. jesteś niesamowita, nie biadolisz, nie rozczulasz się,tylko tak, jak najbardziej lubię - działasz, czyli do brzegu!

    OdpowiedzUsuń
  25. Bardzo sie wzruszyłam historią Kacperka.Piękny gest z Waszej strony.Życzę kocurkowi pogodnego i spokojnego domku.
    pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  26. masz wielkie serce i to widac z kazdego Twojego wpisu .....

    OdpowiedzUsuń
  27. Powiem Ci ,że właśnie tak czasami jest ,
    że w człowieka jakiś duch wstąpi i jedzie na drugi kraniec Polski po kota :-).
    Ale czy Ty go oddasz ??
    Ja osobiście wolę starsze koty i takie mam.
    A Kacper ma cudowny charakter i jest piękny.
    Mam nadzieję,że znajdzie cudowny wspaniały domek :-)))
    Piękny post pomimo tragicznej historii...

    OdpowiedzUsuń
  28. Anulka, na Twoim miejscu juz bym go nie oddala. On przezyl traume w zwiazku ze zniknieciem swojego pana, teraz przywiazal sie do Was, to widac, jak bardzo potrzebuje bliskosci czlowieka. Nie stresuj go nastepna przeprowadzka.
    Latwo mi udzielac porad na odleglosc, ale kiedy widze to rozpaczliwe tulenie sie do nogi, ten smutek wyzierajacy z pieknych oczu, te drzemiace w nim poklady milosci, ktora chce Was obdarzyc, to... nie wiem!
    Jestescie kochanymi Ludzmi, wlasnie przez duze L.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Ja to wszystko rozumiem. Odpowiem chyba jutro zbiorczo wszystkim.

      Usuń
  29. Jest przepiękny i ma bardzo mądre i wdzięczne oczy. Takich ludzi jak Wy powinno być dużo więcej!!!

    OdpowiedzUsuń
  30. Pani Anko, kocham Panią:) od jakiegoś czasu noszę się z zamiarem zabrania do domu na oko trzymiesięcznego kociaka z mojego osiedla nieopodal parku, którego dokarmiam. chciałabym znaleźć mu dom. do tej pory biłam się z myślami - bo mój kot domowy nie lubi innych kotów, bo przez część dnia nikogo nie ma w domu, bo, bo. a dziś podjęłam decyzję. niech no tylko ten maluch mi się nawinie;)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Napisz mi bardzo proszę jak Ci poszło! Możesz mi przysłać zdjęcia i jego historię i zamieszczę ja tutaj. I jak masz na imię?:)

      Usuń
    2. Monika też Wrocławianka:) miałam to Małe w ręce przy dzisiejszym wieczornym karmieniu, ale tak się wiło i drapało, że wypuściłam. Muszę wziąć transporter lub złapać w rękawicy. Od dawna czytam Twojego bloga, wzruszyła mnie historia Kacpra i ta spontaniczna pomoc. Dodaje odwagi do działania. Bardzo pozdrawiam.

      Usuń
    3. Koniecznie weź Moniko transporter i ... aparat:)i daj mi znać czy Ci się udało, bo jestem ciekawa niezmiernie. Trzymam kciuki:)

      Usuń
    4. Dziś dał się wreszcie złapać. Siedzi w łazience i boi się okrutnie, straszny strach ma w oczach:) Po dłuższej chwili głaskania włączył traktor. Monika

      Usuń
    5. Brawo Moniko:))) Jeśli daje się głaskać, to super:) Jeśli chcesz to rób mu zdjęcia i opiszemy jego historię u mnie:) Jeśli chcesz:)
      Będziesz chciała go zatrzymać, czy szukać mu domku?

      Usuń
    6. To tymczas:) robocze imię Migdał, zrobił postępy, uwolniłam go z łazienki. Jutro ma spotkanie z potencjalnym nowym domem, znanym mi i zaufanym. Jeśli się nie uda, chętnie skorzystam z pomocy. Tak czy owak za jakiś czas pozwolę sobie zdać mailową relację z tego zamieszania. Już lubię tego pręgusa i ciężko będzie go oddać;) Monika

      Usuń
    7. Nawet nie wiesz, jak bardzo się cieszę:))
      Ja już znalazłam do Kacpra nowy, wapniały dom:)Pamiętam, jak odprowadzałam na działkę Cruellę, (jest o tym wpis na początku "o miłości, która zaślepia"...)i jak straszne płakałam, to nie wiem co będzie teraz kiedy strasznie się przywiązałam do tego kota.
      czekam na mail od Ciebie:)

      Usuń
    8. Super, czekam zatem na ciąg dalszy historii Kacpra. A potem dalszy ciąg dalszego ciągu. On przecież zawsze będzie trochę Twój:) M.

      Usuń
    9. źle mi się napisało, chciałam tak: właściwie zawsze będzie trochę Wasz:))

      Usuń
    10. Będą wszystkie ciągi dalsze;)

      Usuń
  31. Aneczko kociak jest cudowny! szkoda, ze mam tak daleko do Was...ale tez podobnie jak inni mysle, ze juz sie z nim nie rozstaniecie... zwierzeta ponoc rozpoznaja dobrych ludzi, a ten potrzebuje teraz duuuzo ciepla po przebytej traumie. Przesylam Wam poklady dobrej energii i zycze, aby wszystkie zwierzatka pozostaly u WAs w komplecie.

    OdpowiedzUsuń
  32. Anka - nie rob mi tego, sie wzielam i splakalam...ale....ale jak to szukac mu domu?? Przeciez on dom juz znalazl, teraz trzeba cwiczyc futrzastych domowych..piekny on jest, ten TWOJ Kacperek, no piekny, ale dla mnie - ze zrozumialych wzgledow - wszystko co rude to ladne (w tym orangutany).

    p.s. MojCiOnego kocham sercem szczerem, zaczyna mu chyba rosnac fan-club. kohinora masz na stanie!

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Taaa... MójCiOn ma już fan-club literacki, a teraz dołączają jeszcze do tego kociary...
      Na nim nie robi to wrażenia, bo, jak twierdzi, dobrze wie, jaki jest wspaniały!;P

      Usuń
  33. Aniu, dołączam się do nielicznych wypowiedzi osób które myślą tak jak ja - nie oddawaj go! To nie jest dziki kot którego chce się udomowić, dać mu poznać człowieka i inne życie u jego boku, to jest stworzenie które wiele lat mieszkało z kochającym właścicielem i myślę że wciąż bardzo tęskni. Na pewno tęskni też bardzo za swoim miejscem, koty to przecież zwierzęta terytorialne. Jemu będzie berdzo ciężko rozstać się z kolejnymi ludźmi których on pokocha. Wiem wiem, dobrze mi mówić, mam tylko jednego, ale wystarczy mi co zobaczyłam jak go zostawiliśmy na dwa tygodnie tylko. Poza tym, dajesz rade karmic dwa koty, wykarmisz i trzeciego, na pewno nie zje tyle co Amisia :-)
    Aniu, nie oddawaj go, niewiele lat mu już zostało, jeśli wiesz co mam na myśli...

    OdpowiedzUsuń
  34. Rudy! Prześliczny i tak cudnie fotogeniczny. W dodatku ufny w nowym miejscu. Kłaniam się MójCiOnemu do ziemi za tę decyzję.
    Z każdym dniem Kacper będzie coraz bardziej "Wasz" i może nie trzeba będzie szukać mu innego domu ;-)?

    OdpowiedzUsuń
  35. Hmmm, tak sobie czytam i przelatują mi takie myśli, że jak się nie chce czegoś oddać, to się stawia zaporowe wymagania, to primo, hahaha ...:)

    A secondo, to Wasze dusze znają się już jak łyse konie i stąd ta daleka podróż i miłość od pierwszego wejrzenia, nie ma innej opcji. Już nie raz byliście razem i nie raz jeszcze będziecie :)))
    Zobaczysz tysiąc kotów, jeden piękniejszy od drugiego, ale i tak wybierzesz zawsze tylko tego, którego już znasz..., jaki by on nie był. (To samo jest przy wyborze partnerów i różnych takich MójciOnów)

    Kot, którego znacie, który jest Wam bliski, znalazł się w potrzebie, wiec pojechaliście po niego, tak jak pojechalibyście po kogoś z rodziny. Że niby nic o tej znajomości nie wiecie? Wasze dusze wiedzą i robią co im się podoba, a Wy ciągle zdziwieni hahahaha..:))
    On też Was poznał i też się cieszy, nie wiadomo jeszcze jakie ma dalsze plany, może potraktuje Was jak doraźną pomoc w dalszej drodze, a może się u Was zakotwiczy, w każdym razie Wasze Dusze już to wiedzą, a Wy już, czy jeszcze nie?:)) To tak samo jak z piorunami, wpierw widać światło, a potem słychać dźwięk:)
    Cokolwiek zrobicie, będzie dobrze, bo Wasze decyzje płyną z otwartego serca, a ono Was nigdy nie zmyli.
    Kochać bezwarunkowo, to czasami znaczy też dać wolność i pozwolić odejść, bo miłość bezwarunkowa nie jest ani zaborcza, ani egoistyczna. Wy to wiecie i kot też :))
    Myślę, że sporo tej miłości popłynęło z Waszych serc i dlatego kot, tak się odwzajemnił, na pewno zaakceptuje też, każdą Waszą decyzję, bez oceniania.ღ♥¸¸ :)) :)
    ღ♥¸¸.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zauważyłaś Magnolio? Ciekawa byłam kto o tym wspomni:)) (o tym primo)
      Poza tym odpowiedziałaś na moje pytanie. Dlaczego poruszył mnie właśnie los tego, konkretnego kotka? Masz rację, że w jego wzroku było coś znajomego, ale idąc tym tropem, to ja czuję, że ktoś na niego bardzo czeka i tęskni za nim...

      Usuń
    2. No a jak tu nie zauważyć "primo", tyle trudu sobie zadałaś, to się aż rzuca w oczy:)
      Pobiłaś tu wszelkie normy i rekordy, bo najgorsze wiedźmy wymagały co najwyżej zabicia jednego smoka, albo przebrania trochę maku, pokonania własnego strachu,czy okazania odrobiny miłości do otoczenia, a tu na początek bęc i około 37 zaświadczeń, a na ilu się skończy, to kto to wie???:))))Już znając tylko siebie, widzę na co narażasz ewentualnego starającego się.:))) Ciężka próba czeka śmiałka :))

      A kto za nim tęskni? To się okaże w najbliższym czasie...:)


      Usuń
  36. Jest cudowny! Miałam kiedyś bardzo podobnego, chyba wręcz identycznego.Szkoda, że nie może u Was zostać, ale rozumiem....
    Pozdrawiam ciepło

    OdpowiedzUsuń
  37. A ja wiem, że mój mąż nie zgodziłby się:( Już na psa nie chciał się zgodzić, ale postawiłam go przed faktem dokonanym.

    OdpowiedzUsuń
  38. Tak się niestety dzieje, że przed zwierzętami często niespodziewanie traci życie jedyny właściciel. Wiele jest takich przypadków i dla większości pozostawionych w ten sposób stworzonek nie a ratunku. Dobrze, że chociaż Kacper może liczyć na wspaniałą pomoc.
    Powodzenia przy znajdowaniu odpowiedniego domku. :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dziękuję Marteczko. Masz rację, to się zdarza, ale przeważnie jednak rodzina opiekuje się takim zwierzakiem. Jeśli może.

      Usuń
  39. Rudzielec wygląda na kota, który do tej pory miał bardzo szczęśliwe życie i mimo, że teraz stracił grunt pod łapkami ufnie patrzy na ludzi, którzy nie pozwolą mu zmarnieć.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Dlatego on jest tak atrakcyjnym towarzyszem dla kogoś godnego. Nie ma za sobą traum, jest ufny i mądry.

      Usuń
  40. Drugi raz się dzisiaj poryczałam. Wcześniej opowieść o psiaku a teraz o kotku.
    Aniu, Twoimi wspaniałymi uczynkami niebo jest wyścielane. Jesteś fantastyczną osobą. Nie potrafisz przejść obojętnie obok porzuconego stworzenia.
    Kacper jest piękny, zadbany. Każde stworzenie traktujecie jak prawdziwego członka rodziny.
    Serdecznie pozdrawiam

    OdpowiedzUsuń
  41. 5ty dziś raz wchodzę popatrzeć na Kacperka i dochodzę za każdym razem do tego samego wniosku - ten Kot ma w sobie coś takiego, że pokochałabym go od razu, ma taką wyraźną twarz. Jest niesamowity i taki mały się wydaje przy tym. Jest na prawdę cudowny. Zazdroszczę ludziom, do których trafi.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. To prawda Mar. Jakoś czuję, że On nie będzie chciał u nas zostać. Ktoś na niego czeka. Ktoś o niego zawalczy.
      Czas pokaże.

      Usuń
  42. Najpierw przeczytałam na Kocim Podwórku, a dopiero później u Ciebie...
    :D... Wzruszyłam się :)!... Gratuluję :)!... Powodzenia w przystosowaniu do Księcia i reszty i w szukaniu tego jednego, wymarzonego, najlepszego domku.

    OdpowiedzUsuń
  43. Kot jest cudny i rudy jest piękny i najlepiej byłoby mu u Ciebie bo jesteś dobrym człowiekiem :)

    OdpowiedzUsuń
  44. Z przyjemnością przyłączam się do grona wielbicieli Twoich i Twojego Męża. Historia Kacpra poruszająca, a Wasz gest piękny, nie do opisania. Życzę Wam, ludziom i zwierzętom, najpiękniejszego dalszego ciągu tej bajki.

    OdpowiedzUsuń
  45. Cosik mi się widzi,że Kacper JUŻ MA swój dom:))))))))))
    Wzruszyła mnie cała historia łokrutnie a mur zaświadczeń do zdobycia jest raczej NIE do zdobycia:))))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Trudno będzie, ale znajdzie się jeden wybraniec, co da radę:)

      Usuń
  46. Nie oddawaj tego kota nikomu! Rude koty z Łodzi to najwspanialsze koty na świecie. Najlepszym na to dowodem nasz Karolek, który też jest rudy i też z Łodzi daleko, bo aż do Szczecina trafił.

    OdpowiedzUsuń
  47. Ten Kacperek to na drugie imię ma Szczęściarz:)))

    OdpowiedzUsuń
  48. Eh, wiedziałam, że nie powinnam tego czytać, ...ale zaczęłam i od pół godziny rycze jak Bóbr w pracy :/
    Historia słodko-gorzka, ale wspaniała!! Aż serce rośnie na myśl o takich ludziach jak Pani, Pani Aniu i TwójCiOn :)))

    OdpowiedzUsuń
  49. Kochana przylepa:)
    Jesteś wielka!
    Mam nadzieję,że znajdziesz dla niego wspaniały dom.
    A jak zdecydujesz żeby z Tobą został,
    to ja zaświadczenie wystawiam od ręki;)

    OdpowiedzUsuń
  50. Szczęściarz powiadam och jak mu dobrze u Ciebie

    OdpowiedzUsuń
  51. Och. Ty i Twój mąż jesteście idealni :) a czego jeszcze mało, zaadoptowaliście idealnego kota !! :] Cóż za sielanka <;

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Talusiu, muszę Cię rozczarować: nie ma ludzi idealnych i my też mamy pełno za uszami:))

      Usuń
  52. Cudny, podziwiam Ciebie i wszystkich którzy przygarniają takie zwierzaczki :)

    OdpowiedzUsuń
  53. Mimo szczęśliwego zakończenia popłakałam się. Wzruszają mnie wszelkie kocie historie, nawet te z happyendem. Sama jestem wielką kociarą, mieszkam w okolicy Łodzi, ale o Kacprze nic nie słyszałam. Wszystkie moje koty, które przewinęły się przez ostatnie 4 lata przez mój dom, to znajdy potrzebujące człowieka, domu, rodziny. I wszystkie są kochane. Niestety idąc w myśl zasady, że albo kot będzie szczęśliwy, albo ja- koty wychodzą na zewnątrz, mieszkam na wsi, ale auta jeżdżą tu dość szybko. Pocieszam się myślą, że były szczęśliwe- a człowiek to taka głupia istota co się przywiązuje...
    Jeśli chodzi o Kacpra to osobiście się zakochałam. Cieszę się, że znalazł dom :) Myślę, że u Ciebie zostanie! I tego Wam życzę :)

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Niestety nie zawsze da się zapewnić im bezpieczeństwo, szczególnie na wsiach jest trudno. Ja wcale nie uważam, że to głupie, że się przywiązujemy - nazwałabym to raczej sensem życia:-)
      Kacper jest świetny, zobaczymy, jak będzie. Ważne, że nie mamy żadnego parcia, żeby się śpieszyć z adopcją, czy decyzją, czy u nas zostanie.
      :)

      Usuń
  54. Masz wielkie serce, Twój mąż też :)))

    OdpowiedzUsuń

Fajnie, że piszesz! Pisz, komentuj, daj znak, że jesteś!
Dobrej energii nigdy za wiele. :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...