Wpis powrotny JolkiM, czytaj: Marnotrawnej, z gwoździem, czytaj: Kamykiem, cz. 2

Część pierwsza TU: KLIK.

Na czym to skończyłam? Aha, na konkursie. No więc głos dochodzi... Tak, tak, gdzieś ze środka,  jakby z głębi plastików za/nad kierownicą. Załamka! Musiał tam wleźć (czego do tej pory absolutnie nie chciałam dopuścić, choć żadne inne rozwiązanie mi się nie zgadzało) przez niewielkie otwory na kable za pedałami gazu i hamulca. 

To tędy się maluch przedostał w czeluście mojego autka.

I tutaj się znalazł, i to stąd się do mnie, dość oszczędnie zresztą, odzywał.

I to tutaj, w najczarniejszej dziurze, widziałam kłaczki sierści koteczka. :]

Małego słychać jeszcze kilka razy, więc mam już niestety pewność, że siedzi we "flakach" samochodu. Dokładniejszą lokalizację otrzymuję, gdy nagle dostrzegam jego sierść lekko wystającą ze szczeliny w kąciku pod kierownicą i desperuję, bo nie wyobrażam sobie, jak można go stamtąd wywabić. Gdyby to był "normalny", czyli np. mój osobisty, kot, to pewnie by wyszedł jak wszedł, ale ten jest dziki, wystraszony... Lecę po saszetkę do sklepiku przy lecznicy, żeby go zapachem skusić. Nic z tego. Odpalam silnik, pukam w te wszystkie plastiki - nic! Dzwonię do mojego mechanika i wypytuję, co robić, czy mu coś grozi, czy można go jakoś stamtąd wyjąć, a ten odpowiada, może nieco na odczepnego, niezbyt zachęcająco, że trzeba pół samochodu rozebrać. Nie wiem, co robić, spóźniam się do pracy coraz bardziej, zaraz trzynasta, a o tej godzinie zaczynają się zajęcia z dziećmi. I wtedy genialna myśl: telefon do serwisu Mercedesa, który mam w komórce jeszcze z czasu niedawnej wymiany szyby. Dzwonię, streszczam sprawę i dowiaduję się (hurra!), że można go wydobyć, ale trzeba rozkręcić plastiki; sama tego nie zrobię - zielona i bez narzędzi. Pytam, czy mogę tym samochodem jechać, czy nic nie grozi kotu. Odpowiedź brzmi: raczej nie - układ kierowniczy, te sprawy. Brr! Pytam więc, czy oni mogliby przyjechać na ul. Norwida w Słupsku, to jakieś dwa-trzy kilometry od serwisu. Pan obiecuje, że pośle tam chłopaków, jak się wyraził, i zapisuje mój numer telefonu. Czekam. Stoję, drepczę przy samochodzie, czekam. Nie trwa to długo, chyba niespełna kwadrans, ale mnie się oczywiście bardzo dłuży. Dzwoni telefon i słyszę, że będą za kilka minut. Umilam sobie czekanie domniemaniem, ile mnie to będzie kosztować. Przyjeżdżają - pan w białej koszuli i pan w kombinezonie z jakimś śrubokrętem i czołówką na głowie. Pan z narzędziem czołga się i gmera pod kierownicą, ale niewiele może zdziałać poza zdjęciem obudowy bezpośrednio pod kierownicą, bo coś tam nie pasuje, potrzebne mu jeszcze jakieś inne narzędzia. Pan w koszuli sugeruje dowiezienie kolejnych, a ja myślę gorączkowo: koszty rosną. Jednak po chwili obaj dochodzą do wniosku, że będzie lepiej, jeśli to ja pojadę do serwisu - w miejscu, w którym jest kociak, nic mu nie grozi podczas jazdy. Na wszelki wypadek nie włączam radia i nasłuchuję, gotowa w każdej chwili natychmiast stanąć, ale nic się nie dzieje. Zajeżdżam, parkuję gdzieś z boku, a pan w koszuli zaprasza mnie do stanowiska naprawczego, pan w koszuli zamyka bramę, żeby zwierzak nam nie nawiał - z wdzięcznością zauważam jego troskę i zapobiegliwość. Ale i myśl mi się tłucze po łbie, że koszty rosną. Pan w kombinezonie wraca skądś z różnymi przyrządami i przystępuje do działania. Rozbebesza panel z radiem, wydobywa je i naszym oczom wreszcie ukazują się giry kotka - cokolwiek pomieszane z wiązkami kabli. Głowy nie widać, ma ją najwyraźniej wsuniętą w przestrzeń ponad skrytką na radio. 

Tu się ulokował pomysłowy Kamyczek. 

A właściwie to tutaj było widać tylko jego łapki, 

głowa była "zatknięta" powyżej, w szczelinie ponad miejscem na radio.

Plątanina kabli.

A tak chwilowo wygląda wnętrze mojego samochodu, 

gdyż radio przy okazji ma trafić do naprawy z powodu usterki odtwarzacza

- nie spowodowanej akcją, lecz wcześniejszej. 

Przynajmniej się zmobilizowałam wreszcie 

do podjęcia jakichś kroków w tym celu. ;)

Próbujemy kotka wyciągać, ale on sam nam tego absolutnie nie ułatwia - zawziął się czy co? ;) Pan walczy dalej z panelem, a ja wabię malucha sosem z saszetki, ale ten zamiast oblizywać mi palce i wychodzić za nimi jak za przynętą, gryzie je zachłannie i coraz to się cofa. Boję się o nieco już poturbowane palce. Przyjazna pani zza szklanej ściany przynosi mi łyżeczkę, którą teraz podaję żarełko. Maluch znów wyściubia głowę, potem się chowa, znów próbuje. I wtedy stawiam wszystko na jedną kartę - pcham w dziurę z kotem własną kończynę, jednocześnie wysyłając kotu błagalne myśli, żeby mi jej nie odgryzł. Kot, kosmos, a może sama pani bozia mnie chyba wysłuchała, bo ten mały prztymucel nagle staje się miękki i uległy, daje się chwycić i wydobyć! Triumfalnie podnoszę malucha ułapionego już bezpiecznym uchwytem na karku i pokazuję wszem wobec, czyli także pozostałej części załogi serwisu BMG Goworowski za szklaną ścianą. Dziękuję panu w kombinezonie i pytam, ile mnie to kosztuje, a on, zgadnijcie, że nic! Zapytany o to samo pan w koszuli potwierdza, że nic nie płacę! Ogromna wdzięczność i radość. Dziękuję im, żegnam się, odjeżdżam - wciąż na pozytywnej adrenalinie. :)

Cudownie jest spotykać na swojej drodze dobrych ludzi.

Po drodze jeszcze do lecznicy, ale nadal jest tam kolejka, więc jadę najpierw do pracy, a lecznicę załatwiam już po niej. Kot zdrowy, na miejscu dostał tylko preparat na robale i porcję na dwa kolejne dni. Oczy czyściutkie, dupka też, na szczepienia za wcześnie. Waży 700 gramów.

Kamyczek.

***

Napisałam, że to dziesiąty kot w domu? Napisałam. Powinnam jednak dodać, że CHWILOWO dziesiąty. Ten kotek - i mówię to z przekonaniem także, a może przede wszystkim, do siebie - nie zostanie w naszym domu. Z różnych względów, także ekonomicznych. To dlatego tak pędzę z tym postem, tak naprawdę to dlatego ten mój powrót. Opisuję tutaj całą tę przygodę, bo SZUKAM DOMU dla tego malucha. Szukam natychmiast, zanim tak się z nim zwiążę jak z zeszłorocznym Kotonem, jak z Pimpkami - Ciemniakiem i Jaśniakiem) sprzed dwóch, czy może już trzech lat. Jak z Kitą sprzed bodajże czterech.

Sami widzicie, że trzeba działać szybko, także zanim mój świętej cierpliwości Pan Mąż, uznawany dotąd przeze mnie za bezpiecznik w tym względzie  (choć ten bezpiecznik nie zadziałał w przypadku Kotona, któren go ujął swoim urokiem i sprawił, że rok temu po sprowadzeniu dziewiątego kota nie zostałam spakowana razem z nim i wyprowadzona z domostwa), cierpliwość swą utraci...

Pomożecie?
Wiem, że tak! :)

I to by było na tyle w kwestii przygody.

Jeszcze tylko skorzystam z okazji i także tutaj  bardzo serdecznie podziękuję przesympatycznym, uczynnym panom z serwisu BMG Goworowski w Bolesławicach koło Słupska, Panu Adamowi (w kombinezonie) oraz Panu Andrzejowi (w koszuli). :) Wspaniali ludzie, z sercem, zrozumieniem, empatią.
Bardzo dziękuję, także w imieniu Kamyczka!

JolkaM