Los Malinos

W poprzednim poście KLIK pod jednym z komentarzy niejaka Rabarbara, bardzo uważna czytelniczka, napisała: Jolko, ale że co? Że okazało się, że "Ty i tylko Ty, jesteś mu przeznaczona" ;)))? 

Ten komentarz dotyczył słów pani Krysi, która z kolei odnosiła się do pewnego zdjęcia, które wstawiłam jako zajawkę-zgadywankę... I tak to po nitce się dotarło do... Malina. :)

Malin już na ZMD występował - dla czytelników/ochotników spragnionych psich historii niniejszym zapodaję  ścieżki do wpisów, które przybliżą jego losy: Przerwa w przerwie, czyli Malin KLIK, Malin po raz drugi, czyli druga przerwa w przerwie KLIK, Malin bez przerwy KLIK, Malinowa nalewka z aronii KLIK, Malin pojedzie do Kluski i do Benia KLIK, Doniesienie z niedalekiej północy KLIK, Piątek z Malinem KLIK.

Dla osób, które nie znajdą czasu/ochoty na przedzieranie się przez treściowo bardzo obfite posty o Malinie, zamieszczam streszczenie: 

W 2014 roku w wyniku pewnych perypetii i okoliczności przejęłam psa od człowieka, który zajmował się nim beztrosko i nieodpowiedzialnie. A właściwie to się nim wcale nie zajmował. Ponieważ nie mogliśmy przyjąć Malina do naszego domu, z pomocą łańcuszka dobrych ludzi pod koniec roku udało się znaleźć mu bardzo dobry dom i opiekę. Malin, zwany odtąd Mańkiem, zamieszkał z panią Krysią i jej  ludzką i psią rodziną. I mieszkał tam blisko trzy i pół roku. 

W tym czasie nie raz zdarzało mi się go wspominać, zawsze bardzo dobrze (mimo pewnych komplikacji i trudności, jakie za jego przyczyną nastąpiły w moim życiu) i z pewną tęsknotą... Ten piesek, mimo że jestem kociarą do sześcianu, zapisał mi się w sercu jakimś sentymentem i czułością.

Może więc ten mój sentyment i tęsknota namieszały w kosmosie na tyle, że nadszedł dzień, gdy pani Krysia skontaktowała się ze mną i poprosiła o pomoc w... znalezieniu Mańkowi innego domu. I tu od razu uprzedzę ewentualne domysły i komentarze - to nie była decyzja nagła i podjęta z lekkim sercem, złożyły się na nią pewne zdarzenia i okoliczności. Już bez przybliżania szczegółów i rozwlekłych opisów napiszę tylko, że zmieniła się nieco sytuacja zdrowotna pani Krysi, a także rodzinna, i opieka nad tym wciąż jeszcze młodym i temperamentnym psem stała się zbyt uciążliwa, a wręcz niemożliwa. Usiedliśmy więc z Panem Mężem i zaczęliśmy rozważać wszelkie za i wszelkie przeciwy. Dla większego dramatyzmu sytuacji powinnam może napisać, że rozważania były burzliwe i emocjonujące, ale byłaby to ściema, gdyż ja może, a nawet z całą pewnością, jestem emocjonalna, ale Pan Mąż ze swoim zrównoważeniem i spokojnością do burzy nieczęsto doprowadza. Chyba że przesolę obiad! ;) 

A zatem w wyniku rzeczowej nie-burzy decyzyjnej wyszło nam, że Malin zamieszka z nami. 

Przyjechał do nas 8 czerwca i niemal natychmiast 

zaczął urządzać się po swojemu/psiemu.

Ukochane dołki - ten akurat pod jabłonką,
gdzie Malin spędzał czas w pierwszych dniach
- zaczepiony na dwóch połączonych ze sobą smyczach

dla wydłużenia zasięgu. I niechby tam sobie kopał następne dołki 

(ja tylko litościwie zasypywałam te, w których odsłaniał korzenie jabłonce), 

ale cwaniak przegryzł najpierw jedną smycz, potem drugą...

Na szczęście stało się to w naszej obecności
i zostało w porę dostrzeżone, a Malin spacyfikowany,
zanim ruszył na dłuższy spacer po tutejszych lasach i łąkach.
Zanim wymyślimy jakiś inny system uwalniania go 

z konieczności przebywania w kojcu,
który otrzymał w spadku po Pudelsie, musi w nim rezydować
- z przerwami na spacery.

Ten kłębek kłaków na zdjęciu to oczywiście Lecha,
ale w tle niezbyt może fotogeniczne buda i kojec Malina.
Buda jest ocieplona, pokryta prawdziwymi dachówkami, przestronna
i na zimę wymoszczona słomą (aktualnie słoma też tam jest,
ale Malin się jej sukcesywnie pozbywa).

I to by było na tyle tytułem wprowadzenia w powrót Malinera. Jeśli kto ciekaw, jak układają się teraz stosunki między zwierzorami, niech zajrzy w najbliższym czasie - nie chciałam przedłużać i tak przydługiego wpisu. Bo kto ma teraz czas na takie "powieścidła"...

Miłego tygodnia wszystkim tu zaglądaczom! :)

JolkaM