Pamiętacie kota Dziadka?

Witajcie. :)

Chcę zacząć od małego wyjaśnienia. 

W momencie, kiedy Kacperek przekroczył próg mojego domu, wzięłam za niego całkowitą odpowiedzialność i mogę obiecać, że zapewnię mu najlepsze warunki, jakie jestem w stanie. Jeśli nie znajdę mu wspaniałego domu, zostanie u mnie. Zgoda?

Nie chcę jednak zakocać mojego domu, bo to zamyka mi drogę do następnych działań.

Zresztą mam inne doświadczenia, np. gdybym nie oddała Minii, nie byłoby tamtego maila, gdybym zatrzymała Melę, nie otrzymałabym niedawno smsa: „jestem Pani tak bardzo wdzięczna, że ją mam” (napiszę o tym wkrótce), gdybym nie wypuściła z rąk Cruelli, nie znalazłaby ona domu, gdybym nie oddała Kamili Dziadka nie powstałby ten dzisiejszy post.

Mam co do Kacpra przeczucie. Ktoś na niego czeka. Ktoś za nim tęskni. Ktoś będzie się o niego bardzo starał.

Jeśli nie, Kacper zostanie z nami.   

I jeszcze jedno. Wiem i pamiętam o osobach, które NAPRAWDĘ pomagają zwierzętom. To właśnie robią „Sąsiadki” z Kociego podwórka. Wciąż mają pełne ręce roboty. Wciąż brak środków. Czy muszę przypominać w tym miejscu niezwykłą Ori? Im należą się słowa uznania.

Post o Dziadku przygotowałam już w zeszłym tygodniu, dziś jednak jest dopiero właściwy dzień na jego publikację. Oto on: 

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Pamiętacie kota Dziadka? Jeśli nie, to można o nim poczytać TU - początki, TU - łapanka i pierwsze chwile w nowym domu, TU - niezbyt dobre wieści i TU - dużo lepsze. 

Dostałam o nim nowe wieści i z radością przekazuję je dalej, żeby poszło w świat, jak kot i człowiek mogą  uszczęśliwić się wzajemnie. Dziadek to dziki kot z działek. Przez długi czas na widok człowieka uciekał w panice. A teraz?

Oto list od Kamili:

Przepraszam bardzo, że tak długo milczałam, ale trochę się pozmieniało w moim życiu.

(…) Pewnie jest Pani bardzo ciekawa co u naszego DZIADKA. :) 

Nie chciałam wcześniej się odzywać i wysyłać zdjęć, ponieważ kotek przechodził zły okres. Zanim się do nas wszystkich przyzwyczaił, przechodził straszny stres. Każda próba zapoznania go z Zorką nie kończyła się za dobrze. Chociaż tak naprawdę nie było tak strasznie, nie pogryzły się ani razu do krwi itp. Jednak schudł bardzo i z tego całego stresu wygryzł sobie sierść z tylnej łapki do krwi. :( 

Od około dwóch miesięcy jest zupełnie innym kotem. Przyzwyczaił się do wszystkich domowników, także do Michałka, mojego siostrzeńca. Z Zorką też już mają dobry kontakt, bawią się razem i wychodzą na noc. :) Dziadkowi zdarza się nocować na dworze. :)  

Jest strasznym głodomorem i pieszczochem. :) Łasi się do wszystkich, ale tak naprawdę to do mnie  strasznie się przyzwyczaił, chodzi za mną krok w krok. Jak wychodzę z domu, to chodzi po korytarzu i miauczy. Śpi ze mną prawie każdej nocy, ciągle się do mnie tuli i mruczy. Jest kochanym stworzeniem, nigdy nie miałam tak cudownego kota. Bardzo Pani dziękuję za to, że przywiozła mi go Pani i że przede wszystkim zaufała. (…)

Pozdrawiam serdecznie.

Kamila 

Szczęściarz! 

Kamilko, dziękuję za te dobre wieści. Mam nadzieję, że tych kilka trudnych miesięcy pójdzie niedługo w zapomnienie i będziecie cieszyć się jeszcze długie lata, tą niezwykłą przyjaźnią.

zdjęcia są autorstwa Kamili
-------------------------------------------------------------------------------

Ktoś mnie teraz rozumie?