Stefania Bąbel (Kiełbasa) Story

- Nie ma się co dłużej oszukiwać, co? - powiedziałam wczoraj rano do MójCiOnego.  

- Ano, nie ma - odpowiedział.

I w ten właśnie sposób Stefcia stała się oficjalnie mieszkanką domu Za Moimi Drzwiami!

Witaj w swoim domu, kochana Kiełbasko! :)

To się musiało tak skończyć. Stefa jest u nas od początku czerwca, już prawie trzy i pół miesiąca. Przywiązanie wzięło górę. Ta cudna, nieduża koteczka jest zupełnie niekłopotliwa. Powinnam raczej napisać - była niekłopotliwa, bo teraz... Dojdziemy do tego. :)

Stefka, która nosiła jeszcze wtedy imię Bąbel, zjawiła się u nas z dwójką swoich cudnych dwutygodniowych dzieci, dziewczynek  KaliMali (teraz Jaga i Iga) uratowanych przed utopieniem. Z tego, co wiem, Stefcia nigdy wcześniej swoich dzieci odchować nie mogła - wszystkie natychmiast po odkryciu przez właścicieli traciły życie. Ta cudna, mądra i spokojna kotka mieszkała w pijackiej melinie i to właśnie tam straciła z jednej strony szczęki swoje zęby. Od kopniaka, w pijanym widzie. Mimo to według moich informacji miała w rodzinie jedną życzliwą osobę, która nie dała jej zginąć z głodu. Ta osoba potem się kotki zrzekła - dla jej dobra. Brawo! Ja się bardzo ucieszyłam, bo szybko stało się dla mnie jasne, że nie będę w stanie jej tam oddać. Zdaniem byłej właścicielki kotka ma dziewięć lat. Trudno mi w to uwierzyć, wydaje się młodsza. 

Stefania była wspaniałą matką! Oddaną, spokojną, pedantyczną i, jak pamiętamy, odchowała Za Moimi Drzwiami nie tylko swoje dwie córeczki, ale także sporo podrzutków: trzy kociaki spod baraku (Figo, Fago i Kruszyna Skarpety) oraz trzy Leśniaki (Maślak, Borek i Muchomorek). W pewnym momencie miała więc pod swoimi skrzydłami 8 kociąt! Cudnie dała sobie radę. Cudnie!

Kiedy skończyła karmić, a prawie wszystkie dzieci znalazły już swoje domki, Stefa natychmiast dostała ruję, pokazując, jak wyglądało jej życie: ciąża, strata dzieci, ruja, ciąża, strata...

Tę kolej rzeczy przerwałam, poddając kotkę zabiegowi sterylizacji. Przeszła go idealnie. Na drugi dzień już czuła się super. 

Przygotowałam skróconą zdjęciową historię Stefci Kiełbaski Bąbel:

Pierwsze zdjęcie. Pamiętam, jak się bałam, czy ona ze stresu nie przestanie karmić tych maleństw.

Nie przestała.

Z powodu braku zębów Kiełbasce charakterystycznie wisi z jednej strony języczek. 

Stefcia długo miała wydęty brzuch - jak balon. W starym domu często jadła byle co, np. najtańsze psie puszki. I tak dobrze...

Cudnie przyjęła swoje adoptowane dzieci. Fago i Maślak. 

Bardzo powoli schodziła na pokoje, gdy w końcu już mogła. 

To strachliwa koteczka, Rufi ją przerażał, ale nie trwało to długo.

Tu widać, że kotka ma ruję. Okropnie się męczyła. Jednocześnie próbowała się wkupić w łaski Amisi,
którą wcześniej przecież sama pogoniła, gdzie pieprz rośnie!

Do ogródka owszem, ale najpierw tylko na pierwszy stopień schodów.
Teraz już schodzi niżej.

Ulubione miejsce: na szkatułce, na oknie, na słoneczku.

Na kolanach u babci. :)

Wituś nadział się na gniew Stefy. Koniec z tymi dzieciorami! Nno!

Pisałam, że kotka była niekłopotliwa, ale zmieniła się. No właśnie! Jaka jest teraz?

To koleżanka Amisi, z którą bardzo chce dobrze żyć. 

To trzpiotka!

Przyjaciółka.

To szaleniec, który chce zachęcić do zabawy Janka (on jeszcze nie umie się bawić).

Stefcia musi się bawić sama, co chętnie czyni.

MójCiOn mówi, że mamy w domu dziewięcioletniego kociaka! Stefcia nie chce być na rączkach, pieszczoty jej nie w głowie. Ona chce się bawić! Chce szaleć z wędką po łóżku, chce szeleścić tunelem, chce napadać na Rufiego i Hokusa oraz...

uwielbia gonitwy! Nie ona jedna. Za Moimi Drzwiami byli już tacy zawodnicy. Pamiętacie? 

Miłego dnia! 

PS. Jutro o Janku. Próby pisania nie o kotach spełzły na niczym. Piszę o tym, co mi gra w sercu, a grają mi, oczywiście, koty. :) Może dojdzie do skutku późnowrześniowy wyjazd nad morze, to będę miała inne tematy. Np. wizytę w magicznym domu Joli.