Przerwa w przerwie, czyli Malin

Dzień dobry. Czy są na sali pieskie ludzie? Bo dziś dla odmiany coś dla nich. A że ci przecież z natury cierpliwi być muszą, to długas będzie po ich myśli, co? :)

Rzecz się dzieje w sporej wsi w województwie zachodniopomorskim. W mojej wsi. Rok 2012, maj. W nieodległym sąsiedztwie pojawił się pies. Opiekun nazwał go - jakże wymyślnie i adekwatnie! - Maliniak. Szczeniak to jeszcze, choć spory. Pan jego, z luzaków raczej (żeby nie było za ostro, cokolwiek eufemistycznie nazwę go Niefrasobliwym), wodzi za sobą szczeniaka po wsi bez smyczy i bez specjalnej uwagi. Pies chodzi za swoim panem, jak to pies. Młody pies. Oczywiście rozpiera go energia, więc spuszczony z oka przez Niefrasobliwego przemierza wieś wzdłuż i wszerz w poszukiwaniu psich rozrywek. Czasem zajrzy do nas, bo nieogrodzeni jesteśmy. Pudels w swoim kojcu poszczeka trochę, ale nie desperuje zanadto, bo co mu tam jakiś młodziak. Zresztą Pudels ogólnie zaczepny nie jest, jeśli już, to bardziej wolałby poganiać koty. Pies jest łagodny, brykający, skaczący, jak to dzieciak. Zagląda coraz częściej, a my, czyli ja i Igor, pod jego urokiem coraz silniej. Pogłaszczemy, przytulimy, pobawimy się, a nawet (jakoś nieszczególnie pałając do imienia Maliniak) nazwiemy go Malinem. Co prawda trochę nam chłopak płoszy koty, ale jest to do opanowania, bo nie jest agresywny - koty się na jego widok rozpierzchają, jednak wkrótce dyskretnie i ostrożnie powracają. Radzimy sobie nie najgorzej.

Śliwka i Glizda w postawie "Ty, obcy, uważaj sobie!
Zobacz, jakie mamy irokezy na grzbietach!"

Dwie kotki i pies trzeci.

Zaraz, chwila, jeszcze raz: dwie kotki i kocur trzeci
- na dachu szopy. Mietek jest z tych odważnych inaczej,
nie będzie sobie nerwów zanadto nadwerężał. :]

Nadchodzi czerwiec. Przez kilka dni młody psiak dokazuje i bryka na naszym podwórku pod doświadczonym okiem starej, miastowej suni, która zamieszkała u nas na czas wyjazdu jej opiekunki na drugi koniec Polski.

Staruszka Yorga.

Śliwka i Glizderka podczas, ekhm, integracji ze staruszką
- pod moim samochodem.

To kudłate na górze fotki to brzuszek Yorgi.

A potem następuje lipiec i czas, w którym namierzam Leśną na skarpie przy drodze nr 6. Oswajam ją przez kolejne dwa miesiące, by przywieźć do domu  w połowie września. Obawiając się reakcji kotów na nią i jej na koty, zostawiam sobie margines niepewności co do jej dalszych losów i ewentualnego pozostania u nas. Okazuje się jednak, że koty nie reagują zanadto nerwowo, być może dzięki  temu, że zostały nieco oswojone z  obecnością swobodnie poruszających się, łagodnych psów - staruszki Yorgi i młodziaka Malina, który nas dość regularnie latem odwiedzał. Zapada decyzja, że Lesia zostaje.
Ale, ale, minęły właśnie dwa lata, odkąd Leśna jest z nami. Należy jej się chyba jakaś wspomnieniowa fotka. :)

To zdjęcie z listopada 2012 roku, czyli po dwóch miesiącach w naszym domu.

A to z września tego roku. :)

Tymczasem wróćmy do Malina.

Mijają kolejne miesiące. Malin pojawia się i znika, biega po wsi luzem, ale w pewnym momencie dowiadujemy się, że jego opiekun przypiął go do budy, bo pies straszył trochę mieszkańców; może ktoś się zdenerwował, interweniował, może Niefrasobliwy postanowił go "wychować".

Zimą pojawia się rzadziej, ale przybiega do nas, prawdopodobnie wtedy, gdy uda mu się uwolnić. Dostaje jeść, sypia na letnim fotelu na werandzie (bo jakoś tak szybko jesień, a zaraz potem zima nadeszła, że się nie zdążyło schować, i słusznie).

Tutaj na sugestię Gosi wklejam link do posta, w którym pojawiły się już kiedyś zdjęcia Malina i kilka słów o nim: Coś miłego na święta.

Wiosna nie przynosi większych zmian, poza tą, że jest coraz cieplej i mniej się martwimy o Malina, czy ma co jeść, gdy do nas nie zagląda.

Lato, różne sprawy, do naszego stadka dołącza Majtek; czas mija. Malin pojawia się i znika. Gdy przychodzi akurat w porze spaceru z psami, przyłącza się do nas i łazi za nami, ale że nie mamy dla niego smyczy, trochę się tego obawiamy. Przeważnie jednak jest grzeczny, choć potrafi się odłączyć od nas i wędrować samotnie. Czasem przybiega do nas z paskiem służącym jako obroża, do którego przyczepiony jest karabińczyk w rozmiarze... krowim. Za którymś razem odpinam mu ten ciężki osprzęt; trudno, niech sobie pan Niefrasobliwy wymyśli coś innego. Pewnego dnia Malin pojawia się u nas, ciągnąc długi łańcuch, który mu natychmiast odpinam. Z ciekawości ważę go - ponad trzy kilo. To wtedy postanawiam porozmawiać z Niefrasobliwym. Trochę się do tego zbieram, bo obawiam się całkowitego niezrozumienia, aż wreszcie biorę zarekwirowany łańcuch i udaję się do sąsiada - albo go nie ma, albo nie otwiera. Łańcuch zostawiam na podwórku, nie należy do mnie. Spotkanego wkrótce potem zagaduję w sprawie Malina i proszę, żeby się nim zaopiekował jak należy i żeby go nie trzymał na łańcuchu. W trakcie rozmowy odnoszę wrażenie, że gadam sobie a muzom, jednak przecież mam jakiś cień nadziei.

Zimą Malin zagląda od czasu do czasu, widocznie się jakoś uwalnia, nie wiem: z łańcucha, linki, czy jakiejś szopy? W każdym razie czasem u nas jada i sypia - znów na werandzie - druga taka zima. Kiedy znów przybiega do nas z tym samym ciężkim łańcuchem, odpinam go już teraz bez skrupułów i zatrzymuję. Zdarzają się okresy, że bywa u nas regularnie, cokolwiek dezorganizując sytuację z kotami, gdyż kilka z nich to tchórki i panikarze, i zwiewają - najbardziej Majtek, najświeższy w rodzince, oraz Bazyl. Trzeba całej logistyki, żeby wypuszczone na zewnątrz nawołać na czas żarełka oraz na noc do domu. Odbywa się to mniej więcej tak, że Igor "zagaduje" Malina na werandzie od południowo-zachodniej strony, a ja  postukując chrupkami w pudełku, oddalam się na północ, gdzie najczęściej się lokują (w przydomowym lasku), zbieram płochliwce i zanoszę do domu. Niekiedy z małymi komplikacjami, ale najczęściej w miarę sprawnie. Najgorzej jest przy porannym karmieniu i nawoływaniu, bo trzeba się spieszyć do szkoły i do pracy, czas ucieka i wtedy się zdarza, że napada mnie ambiwalencja i z jednej strony cieszę się na widok piesa, ale zaraz potem wzdycham "jeju, znowu Malin" (czytaj: łapanka kotów). Koty na szczęście z czasem stają się bardziej zżyte z naszym coraz częstszym gościem, zwłaszcza że ten ich nie zaczepia i ani trochę nie jest wobec nich agresywny. To bardzo duży plus. :)

Latem tego roku mam wrażenie, że Malin biega już zupełnie samopas, że Niefrasobliwy całkiem go sobie odpuścił.

2014. Sądząc po jaśminie w wazonie, musi to być czerwiec.

A to już niemal aktualność - wrzesień tego roku.

Pies stołuje się u nas, odpoczywa u nas, bawi się z Lesią, chodzi z nami na spacery, choć swoim zwyczajem samowolnie się oddala i wraca samotnie. Coraz częściej zastanawiam się, co zrobić z tym fantem, jak się zabrać do rzeczy, co przedsięwziąć, żeby pomóc temu psu. W pierwszym tygodniu września następuje coś, co przesądza o sytuacji. Któregoś ranka znajduję Malina na naszej wycieraczce w stanie wskazującym na wyczerpanie lub na chorobę. Nie mogę dłużej odsuwać od siebie konieczności bezpośredniego i natychmiastowego zajęcia się nim.

Cdn.

JolkaM