Malin po raz drugi, czyli druga przerwa w przerwie

Pod koniec sierpnia Malin przychodził bardzo często, właściwie co dzień - w porach jedzenia, rano i wieczorem, aż znów zniknął. 2 września, we wtorek pisałam do Gosi: W niedzielę nie przyszedł, wczoraj rano też nie, już się martwiłam trochę. On ostatnio wychudł, stał się mniej wybredny względem jedzenia. Pojawił się wczoraj wieczorem i dosłownie rzucił się na żarełko. (...) 

We wtorek rano zastałam Malina zwiniętego na wycieraczce. Leżał bez życia, nos gorący, a on jakby trzęsący się, w dreszczach. Kompletny bezwład, nie chciał się w ogóle ruszać, wstać... Z pyska leciała mu podbarwiona krwią ślina. Spanikowałam. Zadzwoniłam do jakiejś czynnej od rana lecznicy w S. i postanowiłam zabrać go, wioząc Igora do szkoły. Z trudem wcisnęłam pod Malina jakąś płachtę tkaniny i wniosłam go do samochodu jak tobołek Tam pomału wgramolił się na siedzenie, na które Igor zdążył rzucić jakiś koc (Malin mokry, zapiaszczony). Leżał bezwładny, trochę nerwowy i jakby chciał uciekać... Dowiozłam go jakoś, bo w drodze się uspokoił. Przeniosłam z samochodu do lecznicy. Weterynarz zbadał go, obejrzał, zmierzył temperaturę. Okazała się prawidłowa, obmacał go pod kątem ewentualnych bolesności. Nic, w zasadzie bez jakiejś specjalnej reakcji. Wet wypytał mnie o wszystko i zdecydował się zrobić mu zastrzyki: przeciwbólowy, przeciwzapalny, antybiotyk i jakieś witaminy. Sprawdziliśmy jeszcze, zdejmując go ze stołu, jak nogi. Stał w zasadzie normalnie, przywołany przyszedł do mnie do drugiego pomieszczenia. Po powrocie do domu, gdzie go wypuściłam na podwórko, zachowywał się już całkiem normalnie, tylko jakoś tak dziwnie sztywno chodził. Zjadł coś i za chwilę zniknął, powsinoga. Z chustką Lesi na szyi - założyłam mu ją przed wyjazdem, żeby mieć w razie czego za co chwycić i przytrzymać go, bo nie miał obroży. Nie wiedziałam, jak będziemy go obserwować, a jeszcze bardziej nie wiedziałam, jak go dostarczę następnego dnia do lecznicy, czy przyjdzie. 

Do Gosi pisałam jeszcze tego dnia wieczorem: W pracy, gdy opowiadałam o zdarzeniu, doszliśmy do wniosku, że może on był taki zmęczony, wyczerpany po jakiejś gonitwie z psami czy co... Pojęcia nie mam, co to było. Nigdy nie widziałam psa w takim stanie, myślałam, że on... no wiesz...  A on mnie chyba nabrał, symulant...  

Muszę coś wymyślić z tym psem, M. trochę zrzędzi, i w sumie ma rację.

Woziłam Malina do weta przez kolejne dni, dostał jeszcze kilka zastrzyków i po niespełna tygodniu był jak nowy. A tymczasem ja i Gosia planowałyśmy, jak zabrać się do znalezienia mu domu, które to plany zawiesiłyśmy na jakiś czas z powodów niezależnych od nas.

A 16 września Malin przybiegł do nas wieczorem z paskudnie skaleczoną przednią łapą. Od dwóch dni za jakąś puszczoną samopas suczką ganiała sfora psów, a Malin oczywiście z nimi. Widocznie w ferworze zalotów wetknął łapę w jakieś wredne miejsce i zrobił sobie w niej dziurę (albo się pogryzł z innym psem, ale raczej to pierwsze).

Na lecznicę było już za późno, opatrzyliśmy z Igorem tę łapę i zabraliśmy Malina  na posłanie na ganku.Tam poleżał, zjadł kolację, ale gdy tylko usłyszał te ganiające psy, znów go poniosło (zew natury, kurna!). Igor go jednak dogonił i przyprowadził, a częściowo przyniósł, z powrotem. W obawie, żeby znów nie polazł i nie zanieczyścił rany i dodatkowo, żeby  nie okazało się, że zniknie przed wyjazdem do weta, wpuściliśmy go do domu. Dobrze, że Pan Mąż na dyżurze... Jednak Malin w nocy domagał się wyjścia, a ja, całkiem niemądra, otworzyłam mu w końcu drzwi, ale nie wzięłam na smycz i pies oczywiście poleciał w długą - pewnie szukać swojej wybranki. Rano go nie było na ganku, ale miałam nadzieję, że złapiemy go gdzieś we wsi, jadąc do szkoły/pracy. I tak było, kuśtykając, uganiał się za panną z innymi psami. Byłam przygotowana. Igor zarzucił koc na fotel, ja złapałam Malina (na szczęście ufnie podszedł, nie zwiał), znów uwiązałam mu słynną chustkę Lesi i zapakowałam do auta. U weta oględziny, golenie, szycie, zastrzyki. Założyli mu ładny, trwały opatrunek, z którym ewentualnie mógłby i po wsi latać (bo ten nasz oczywiście w nocy zgubił), ale już go tam nie wiozłam, bo zwiększyłoby to moje spóźnienie do pracy. Postanowiłam go zabrać ze sobą, licząc na wyrozumiałość moich współpracowników. Znieśli to z godnością, życzliwością i z uśmiechem - przez kolejne dwa dni także. :) Malin był bardzo grzeczny, spokojny, żadnej paniki, desperacji - to bardzo zrównoważony i ufny pies.

Na pieskim dyżurze w redakcji. :)

Na szybkim spacerosiku w położonym bliziutko parku z platanami.

Na noc zabrałam go do domu, żeby nie szukać go rano po wsi, ale około pierwszej w nocy zaczął się domagać wyjścia. Wzięłam go na smycz, wyprowadziłam, połaziłam trochę, posikał i wróciliśmy. Położyłam się, ale nawet nie zdążyłam zasnąć - w ciągu pół godziny znów zaczął piszczeć, drapać, wyć. Zaczęłam się obawiać, że zaraz i mnie, i Malina Pan Mąż spakuje w walizki i wyrzuci z chałupy. Wstałam, wyszłam z piesem,  bo może kupka. Łaziłam z nim jakieś dwadzieścia minut - nic. :] Wróciliśmy, położyłam się - wycie i szczeki. Znów wstałam, odczekałam chwilę, aż Malin przestał się nachalnie domagać wypuszczenia i bez względu na wszystko otworzyłam mu drzwi. Było osiemnaście po drugiej i miałam nadzieję na choćby odrobinę snu. Rano Malina nie było i już myślałam, że nie pojedzie na zastrzyk, ale pojawił się chwilę przed naszym wyjazdem. Następnej nocy się już nie wygłupiałam i jakkolwiek nie usłyszałam ani słowa skargi od Pana Męża, to sama zdecydowałam, że niech się dzieje, co chce, najwyżej spróbujemy pojechać do weta wieczorem, jeśli tego łosia nie będzie rano. I znów nie było, ale znów przyszedł kilka minut przed czasem naszego odjazdu. W pracy przez te trzy dni bardzo grzecznie wytrzymywał, właściwie cały czas spał. Tak sobie myślę, że ten pies mimo swoich pewnie niełatwych doświadczeń ma niesamowicie zrównoważony charakter, Leśka przy nim to adehadowiec pierwszej wody. :]

Od poniedziałku mam urlop -  Malin też. ;) Ale nie ma on urlopu od weterynarza -  jeździmy co dzień, z przerwą na wczoraj. W poniedziałek byłam w gminie rozpytać o ewentualną refundację kosztów leczenia (których jeszcze nie znam) i ewentualnej kastracji. Dowiedziałam się, jak postępować dalej i mam nadzieję na przeprowadzenie do końca leczenia, zaszczepienie Malina (bo przy okazji w lecznicy dowiedziałam się od takiego weta, który jeździ po wsiach i szczepi psy przeciw wściekliźnie, że Niefrasobliwy nie zaszczepił Malina), odrobaczenie - ale to wszystko dopiero po zakończeniu leczenia antybiotykiem. Dziś kolejna wizyta. I mam wielką nadzieję, że uda się szybko znaleźć Malinowi odpowiedzialnych, mądrych i dobrych opiekunów. Chciałabym, żeby to się stało jak najszybciej, bo ten pies już mnie zauroczył i kiedy pomyślę, jak trudno się będzie rozstać... Ech!

A, właśnie! Po tamtej hałaśliwej nocy, kiedy go wypuściłam, znów zaryzykowałam zabranie go do domu - spał grzecznie do rana. I tak jest od bodajże tygodnia.

W sobotę kupiłam mu obrożę i kiedy idziemy na spacer z naszymi psami, zabieramy też na smyczy Malina. Chodzi grzecznie, nie szarpie, nie wyrywa się. Gdy jedziemy do weta, sam wskakuje do samochodu - mam wrażenie, że lubi jeździć, bo gdy skądś przyjeżdżam, biegnie do mnie i chce wsiadać do auta. Kiedy szykuję jedzenie psom i kotom i Leśka dostaje wariacji i obłędu, tańcząc i piszcząc, jakby tydzień nie jadła, a Pudelsa słyszę, jak poszczekuje w kojcu, Malin leży spokojnie i czeka. Co za pies! A może to jakaś cudowna metoda wychowawcza Niefrasobliwego tak działa...

Malinuszek Kłębuszek. :)

I to by było na tyle. Na razie. Jeśli kogo wczoraj zdenerwowałam, przerywając w newralgicznym momencie, to najmocniej dopraszam się wybaczenia, ale przecież kto przeczytałby taki tekścior naraz! Musiałam jakoś zachęcić kochanych odwiedzających. ;)

Malin prędko upodobał sobie kosz Lesi. 

Jakoś się dogadują - śpią w nim wymiennie.

Dziękuję za uwagę i proszę o trzymanie kciuków w najbliższym czasie. A gdybyście słyszeli, że gdzieś (fajny i odpowiedzialny) ktoś coś na temat takiego cudownego psa, że marzy, że chce, że śni, to wiecie, gdzie go pokierować, co? :)

Miłego dnia!

JolkaM