Najpierwsze!

I znowu nie starczyło mi czasu, aby zrealizować swoje plany. Tak bym chciała jeszcze powspominać blogowo Japonię! Za chwilę wszystko to zginie w pędzącym bieżącym czasie i zapomnę...

Co zrobić, kiedy nic nie jest przygotowane? Dać post o kotach! To proste! :)

Dziś to jednak nie jest taki zwykły post zapchajdziura. To bardzo ważny post z bardzo ważnymi wieściami. 

Koteczki i ich mamusia mają się świetnie. W ich życiu pewnie rzeczy dzieją się po raz pierwszy, a mnie to zachwyca! 

Malwinka i Kalinka po raz pierwszy napiły się wody.

Dziewczynki po raz pierwszy skorzystały z drapaczka. Po prostu je tam przystawiłam i pokazałam im, że trzeba drapać! Co za genialne zwierzęta!

Malwinka z wielkim trudem wdrapała się, mimo że dałam maluchom inną (małą) do dorosłej kuwety, pogrzebała, pokręciła się i... zrobiła pierwszą dorosłą kupkę! Coś niesamowitego! Ona ma miesiąc ta mała geniuszka!

Na następny dzień powtórzyła tę arcyważną czynność i proszę, jest pierwsze w kuwecie siusiu! 

Nie mogę wyjść z podziwu nad naturalną potrzebą utrzymywania czystości tych zwierząt. 

Zainspirowana sposobem Hany, dzięki któremu zapoznawanie Czajnika z resztą domowego stada przebiegło gładko, poprosiłam Wujka - Złotą Rączkę - o zrobienie siatkowych drzwi do pokoju kociego. I mam! Teraz zwierzaki będą mogły bezpiecznie na siebie patrzeć. Hura!

Mam też jeszcze coś. To prawdziwy przebój. Kiedy szykowałam się jak wariatka (kto tu wtedy zaglądał, to wie) do macierzyństwa Zoyi, myślałam o sposobie, jak podglądać kociaki na żywo w ich pokoju. Podglądać, aby móc się cieszyć ich dorastaniem, ich harcami, nawet będąc poza domem. Wtedy taki sposób znalazłam, ale jak było z dziećmi Zoyki, wiemy, więc sposób się nie przydał. Teraz to co innego, wszystko jest dobrze i mogę to wykorzystać! Nawet będąc w pracy czy w każdym innym miejscu, jestem w stanie zaglądnąć do kociego pokoju i na żywo widzieć, co tam się dzieje! Kotki jeszcze przesypiają większość czasu, ale już niedługo...

Czasem można zobaczyć takie scenki:

Bardzo przepraszam, że nie odwiedzam Was na bieżąco, że nie odpowiadam na komentarze, strasznie ostatnio gonię w piętkę. Nadrobię to! :))

To jeszcze kilka scenek. 

Miłego dnia, kochani!

PS. Dziś jeszcze komentarz do przedwczorajszego tematu zaproponowanego przez Alutkę dopisała Krysia. Skopiuję go tu, bo nie wiem, czy traficie na niego, a jest wart przeczytania przez tych, którzy chcieli recepty na udany związek, no i dla wielbicielek dwóch szmatek. :))

Lada moment nam 36 lat stuknie, historia, jak mi się ślubny oświadczył, to już jest znana od dawna. Ja tam nie mam już ściereczek od tego i od tego, nie pouczam (??!!), nie tresuje, bo po co... To, co dałam radę na początku, to jest, on sam tresowany z domu wyszedł, ale mi szkoda życia na różne ściereczki i potem żal/złość, nie szantażuję, owszem, obrażam się. Ostatnio za herbatę rano... Ja rano NIGDY nie piłam i nie piję herbaty, bo mnie od niej brzuch boli. No i dostałam herbatę! Jasne, że się obraziłam, od ręki, potrwało to, hrehrehre, ale u nas jest na zasadzie - jak druga osoba nie powie NIC albo skomentuje INACZEJ, to ta pierwsza mówi - a co ja zrobiłem/zrobiłam????

Ale święta prawda jest - facet się nie domyśli, trzeba wprost. Tylko żona się domyśli, czyli nawracam do mojego wynalazku stulecia - każda kobieta potrzebuje żony!

I jeszcze - szacunek i komplementy (jak się należą). Jak zaburza się równowaga 50:50, to coś jest nie tak. Kiedyś usłyszałam, jak ślubny mówił, jak ja go wspieram. Otóż... słuchaniem! Jak mu coś na wątrobie leży, to mówi. Ja czasem coś wtrącę, bąknę, nakieruję myślenie na coś tam i on to docenia. Ja do niego raczej lecę po radę. I to działa. Jakby nie działało, tobym poszła precz. I mówi dziękuję za nawet drobiazg, co mi się podoba.