W szklanej pułapce

Obiecana opowieść o biednym ptaszku w klatce. Musicie wiedzieć, a może nawet już wiecie, że dla mnie niemal każde zwierzątko jest biedne. Nawet MCO mejlując do mnie ze swojej rowerowej wyprawy, używa tego określenia, pisząc np."biedny kruk jeździ za nami po całej Japonii i drze się (tu niecenzuralne słowo) od czwartej rano.". :)

To też więzień zamknięty za niewinność.

Ten ptaszek, którego mam na myśli, jednak jest naprawdę biedny. Jego życie zamiast przebiegać wśród lodów bieguna północnego, w wodach Morza Arktycznego, na niezmierzonych przestrzeniach Arktyki, toczy się w złotej klatce o bardzo grubych szklanych szybach i w basenie, w którym ledwo może się ruszyć, żeby trochę sobie popływać. A pływa bajecznie lekko, zwinnie i energicznie. Jak ptak w przestworzach.

To zwierzę, które w naturze jest niezwykle towarzyskie i żyje w wielotysięcznych stadach (teoretycznie, bo nie wiem, czy po przerażających rzeziach, jakie urządzili mu ludzie od początku VII w., są jeszcze takie stada morsów) tutaj zmuszone jest żyć na małej powierzchni tylko z jednym towarzyszem niedoli. Na pewno lepsze to niż w pojedynkę.

Te dwa, których życie toczy się w Aquarium w Toba w Japonii, raz dziennie dają występ dla publiczności. Ku wielkiej uciesze gawiedzi morsy klaszczą płetwami, wydają dźwięki podobne do tubalnego, rubasznego śmiechu, dają sobie zarzucać obręcze na szyję, kłaniają się, grają w piłkę i popisują na różne sposoby. 

Treserzy mają przy ustach mikrofony, gra muzyka, oni bardzo głośno mówią, a nawet krzyczą, żartują, wydają komendy, dzieci się śmieją, dorośli klaszczą, młode panienki piszczą - panuje atmosfera radości i zabawy. 

Tylko ja nie umiem się bawić, może tylko mnie pęka serce, może tylko ja mówię do nich w myślach słowa przeprosin za to, co robią im ludzie. 

Treserzy podczas pokazu cały czas, bezustannie wrzucają im w paszczę jedzenie. Nie po zakończonym ćwiczeniu, cały czas, co sekundę, ich ręka pracuje bezustannie, a morsy wiecznie głodne dla tego ruchu ręki zrobią wszystko...

Na koniec pokazu można morsa dotknąć, pogłaskać, przekonać się, że ma gorącą skórę, trochę jak... koń po biegu. Dopiero zdjęcia ujawniają napięcie na twarzy tresera, mimo jego wesołych pokrzykiwań zdaje on sobie sprawę, że to dzikie zwierzę, które jednym swoim ruchem mogłoby zrobić wielką krzywdę zachwyconym ludziom. 

Bardzo żałuję, ale nie umiem się bawić takimi rozrywkami. 

Za to rozpływam się przy zabawie KaliMali, jeśli ktoś nie widział, to zapraszam na twarzak* TU (klik).

* Zapożyczone od redaktora Niedźwieckiego. :)