Lidkom wstęp wzbroniony!

Bo będziemy Lidki obgadywać! :)

Takie niebo witało moich gości. 

I taka ścieżka w parku. 

Ruficzek też witał... kolegę. :)

Przed spotkaniem z Lidią walczyły we mnie dwa uczucia: trema i radość. Wyobrażałam sobie, jak to będzie fajnie poznać dziewczynę, z którą znam się blogowo już ze dwa lata, a może i od początku prowadzenia tego bloga. Dziewczyna ta to skarb, a nie zwykła czytaczka! Ona czyta! Ona pamięta! Ona odnosi się do treści posta! Zawsze z humorem, taktem i zawsze empatycznie. Zawsze do rzeczy, zawsze na temat, zawsze miło! Skarb prawdziwy, przecież mówię. :)

Radość więc z poznania takiej osoby to rzecz oczywista, a trema... No cóż, jest zawsze, choćby dlatego, że wizerunek budowany tu na tym blogu swojej własnej osoby, budowany tymi ręcami i tymi zdjęciami, i tymi słowami, które czytacie codziennie, może się, kurka wodna, różnić od rzeczywistości, a ona łaskawa dla mnie nie jest. Ech, te kilogramy nadprogramowe, ech, ten upływ czasu... Ech! 

Ale, ale. Nadejszła niedziela i Lidka dała znać, że już jadą. Wcześniej zrobiłam ten nieszczęsny sernik na zimno ze spapraną serem galaretką, o którym wiedział już cały świat, tylko nie Lidia. :)

Przyrządziłam też sos z kurek w śmietanie, który zamierzałam podać ze świeżym makaronem, czego bym nigdy, przenigdy nie zrobiła, gdybym w porę przypomniała sobie, że chłop Lidki jest wspaniałym kucharzem! Dobrze, że zapomniałam, bo tremę miałabym jeszcze większą. :)

Poszliśmy z Ruficzkiem witać miłych gości na przystanek. No i poznaliśmy Lidkę, która dumnie nosiła na szyi medal od Marii, oraz wyglądającego na całkiem zdrowego (mimo szpitala, o którym wszyscy wiemy) Chłopa. :) Autobus, który ich przywiózł, odjechał jak niepyszny z napisem "pojazd uszkodzony", co okazało się być tylko kontynuacją zemsty Lidki na środkach transportu we Wrocku za jej nieudany, z winy organizatorów, udział w zawodach. 

Sama o tym napisała w Pastelowym  Kurniku:

Jo tam nie wim, jak popsuliśmy. Jakosiś tak samo wyszło. Tramwaj dziesiuntka się popsuło, jak z Rynku wracaliśmy. Moturniczy kazoł do nastympny się przesiuńść. Dzisiej wysiedliśmy na pyntli, jak do Gosi dojechalim, a autobus z pyntli odjeżdżo z napisem "uszkodzuny".

Wsiedliśmy do naszy bany w Poznaniu, czekomy na odjozd, a tu nagle bum i cisza. Napińcie poszło, zrobiuło się cimno w tyj banie... W kuńcu odjechali my 10 minut późni, ale po drodze buł momynt, że wytracił pryndkość i już myslałam, że po nos. Znowu napińcie poszło. Ale jakoś dojechoł.

Amisi udzieliła się moja trema.

Potem było jedzonko (zjedli, nie odwrócili się na pięcie, nie narzekali, chwalili), odwiedziny u kociaków, rozmowy w kuchni, i na tarasie. To jednak wszystko nieważne. Ważne i ciekawe są moje spostrzeżenia, prawda? Już widzę, jak czekacie z wypiekami na twarzy, co o niej napiszę. :)

Kayron najpierw strzelił focha, ale później...

zasmakował w pieszczotach!

Podczas odwiedzin na strychu kocia mamusia schowała się pod łóżko - ma lęk przed mężczyznami, bidulka.

Malwinka i Kalinka nie miały takich oporów. :)

I tu Was zaskoczę! Lidka jest pierwszorzędna babka! Lidka jest miła, uśmiechnięta, ładna, szczupła. Lidka wszystko pamięta, we wszystkim się orientuje, czyli jest taka jak na blogach! A to miła niespodzianka! :) 

Jest jeszcze coś, o czym śpieszę Wam donieść. Lidka i jej Chłop to fajne małżeństwo. Wspierają się, szanują i kochają. Czy ja nie przesadzam z tymi wnioskami po dwóch godzinach razem? Zapewniam, że więcej nie trzeba. To widać na każdym kroku.

Mam jeszcze jeden dowód. Krótki dialog z Chłopem:

- Ona (to o Lidce) już od rana zagląda na te wasze blogi - to Chłop.

- Przeszkadza ci to? - zapytałam, sondując z lekką nadzieją, że oto pojawiła się rysa na ich związku, więc nie jest to związek doskonały.

- Nieeee, wcale, tylko, że jej tak... nóżki marzną, jak siedzi przed tym komputerem -  odpowiedział, patrząc z miłością na żonę Chłop...

Ach, ach! Ach, ta Lidka, taka fajna, i jeszcze ma kochającego, sympatycznego męża! 

No i dostałam odlotowy prezent! Lidka pamiętała (przecież mówiłam!), że zbieram ptaszki i oto, tadam:

Kotek też się znalazł. Cudne prezenty!

Bardzo Ci dziękuję, Lideczko, i zapraszam znowu, kiedy tylko zapragniesz. Oczywiście z Twoją drugą połówką. :)

A kiedy odwiozłam na dworzec moich miłych gości, pojechałam jeszcze do Mamy, gdzie podziwiałam balkon pełen bajecznych kwiatów i Kicię, jedną z moich pierwszych lokatorek, która trafiła szczęśliwy los i ma, po swoich różnych przejściach, na starość, cudowny dom.