Święta minęły!

Taka to jest już kolej rzeczy.
Bo skoro było, że Święta idą.
A potem, że Święta przyszły,
to muszą i odejść. Do historii.

Jak nam minęły, trochę wiedzą ci, którzy na FB bloga zaglądają. Pisałam tam o chorobie naszej ukochanej Królowej Ciotki (tu: 1, 2, 3, 4, 5). Czy już dzieliłam się z Wami myślą, że Amisia to jakiś osobny gatunek istot? Na pewno nie jest kotem, jest na to za dostojna, za ludzka po prostu. Może i bliżej jej do człowieka, ale jest od niego wspanialsza pod każdym względem. Nigdy nie zawodzi, nigdy nie rani, nie ignoruje, nie absorbuje, nie wymaga. Kiedy patrzy tymi swoimi wielkimi oczami, które nie mają sobie równych, od razu spokój na człowieka spływa. Można w nich utonąć... W błogości, w miłości... MójCiOn twierdzi, że ona jest Alfem - przybyszem z innej planety. Zgadzam się. Przybyła tu, abyśmy mogli dotknąć doskonałości.

Zanim się rozchorowała, dzielnie z Hokim pomagała w porządkach przedświątecznych. 

Pomagała też w... hmm. 

Na pewno ma to związek z jajkami, ale co miała na myśli?

W tym roku troszkę poimprowizowałam, przygotowując jarskie potrawy wcale nieświąteczne.
Fajna zabawa. :) 

Gdyby nie choroba Ami, byłoby naprawdę super.
Rodzinnie, spokojnie, miło.
Święta wielkanocne uważam za zamknięte! Ale...

Ale nie ma lekko. Czeka Was jeszcze jedna świąteczna opowieść związana z pierwszym zdjęciem z dzisiejszego posta. To będzie miła opowieść o pewnej przemiłej Koleżance, która już raz (klik), a teraz znowu, nam zrobiła... to, co zrobiła! :)

Filmikiem zaczynał się post przedświąteczny. Niech i tak się skończy. Miny wkręcanych ludzi są bezcenne i choć nastrój mam iście grobowy, to nawet się uśmiechnęłam pod nosem. :)