Dwa listy - dwie radości

W piątek opublikowałam to zdjęcie:

I wtedy napisała do mnie Olena:

(...) dziś, kiedy pokazałaś okład z kotów... no muszę Ci wysłać zdjęcie! Pisałam Ci kiedyś, że mam jakby "płciowe negatywy" Twoich kotów - Twoje dziewczynki to moje chłopaki i odwrotnie. Zobacz mój okład z kotów (na mnie nie patrz!) - Twoja Amisia jak mój Pirat, a ukochana Stefcia - jak mój Mraś (też po przejściach).

Wiele razy już widziałam takie podobieństwa, nawet troszkę w mieszkaniu - miski na łączeniu kolorów, noga od bufetu... takie drobnostki, ale podobne. :)

Ściskam.

O.

"Płciowe negatywy" moich kotów - srebrny Pirat i bury Mraś. :)

Olena obiecała, że znajdzie więcej zdjęć na podobieństwa w naszych życiach. :) Trzymam Cię za słowo i dziękuję Ci pięknie. To zdjęcie wywołało uśmiech na mojej twarzy.

************

A wczoraj, po opublikowaniu wywiadu z Balbinką,

Balbinka.

odezwała się Wirginia i czytałam jej słowa jak najlepszą poezję dla mej duszy:

Droga Gosiu, 

zachwycona dzisiejszym postem o pięknej kici o przepięknym imieniu Balbinka pozwalam sobie pokazać moją Łatkę, Królową i Damę, i Panią naszego domu. Pani pełną gębą nie toleruje żadnego innego kota (były próby przygarnięcia kolejnego kota, które skończyły się niestety fiaskiem). Tolerowała i żyła w wielkiej przyjaźni przez wiele lat z moją ukochaną sunią Kseną, a od trzech lat pozwala mieszkać z sobą i nami adoptowanemu Figusiowi. Kocham ją bardzo, jest moją małą towarzyszką i przyjaciółką. 

Niestety nie mam zdjęć, ale uwierz mi na słowo, pijamy herbatkę z jednej filiżanki, śpimy na jednej poduszce. Potrafi, jak jej zimno, pukać mnie po twarzy w środku nocy, żeby tylko podnieść jej kołdrę i wpuścić ją pod nią. Jest moim małym szczęściem!!!

Pozdrawiam.

Wirginia

Łatka.

Wirginio, Oleno, rozweseliłyście moje smutne i nerwowe dni. Bardzo Wam dziękuję. :)

A tym, którzy się wahają co do Balbinki, polecam lekturę listu Wirginii. Takie "małe szczęście" jest dostępne od zaraz. Dla wybrańców losu, bo Balbinka jest tylko jedna. :)

Zastrzegam, że ona jest dla ludzi, którzy rozumieją, że kotka potrzebuje czasu, aby poczuć się bezpiecznie z człowiekiem. I to jest piękne. Na miłość gwiazdy medialnej trzeba zasłużyć. :)

Uzupełnienie. Szkoda, żeby taki miły komentarz marnował się pod postem. Wczoraj nastąpiło "ujawnienie się" moich przemiłych czytelników. Dziękuję Wam, kochani!

Witaj Gosiu i wszyscy czytający bloga. :) Już czas się ujawnić - czytamy już od dawna Twojego bloga, Gosiu, i razem z Tobą przeżywamy wszystkie zwierzaczkowe przeżycia, te wesołe i te baaaardzo smutne. :(  Postanowiłam napisać dopiero teraz, bo mój mąż, który czyta Twojego bloga od deski do deski, woła mnie do swojego komputera, mówiąc: zobacz, Megusia! Podchodzę i widzę Meganę, wypisz wymaluj nasze kocię u Ciebie w blogu. Jak nic to musi być siostrzyczka! :) Nasza Megusia była wzięta ze schroniska we Wrocławiu ponad 9 lat temu. Była dzikim kotem i ta dzikość została jej, ale mnie i mojego męża traktuje jak rodzinę, daje się wziąć na ręce, przychodzi od 9 lat do łóżka, kiedy idziemy spać (gasimy światło, słychać pazurki stukające po podłodze, nagle myk i już jest na klacie Michała). Jej mruczando jest jak lekarstwo po całodziennej gonitwie i męczącym dniu. Nie wyobrażamy sobie, że mogłoby jej w naszym życiu nie być. :) Jedyne, czego szkoda, to tego, że nie toleruje innych kotów i czasem nam żal,  że nie może mieć kociego towarzystwa. 

Mamy nadzieję, że Foczka Balbi znajdzie kochających ją ludzi, a przede wszystkim rozumiejących ją, jej potrzeby i zachowania. Również Ruficzkowi życzymy zdrowia, bo być inaczej nie może.
KOCI KRÓLU RUFI – ZDROWIEJ SZYBCIUTKO.

Serdecznie wszystkich pozdrawiamy, a w szczególności Ciebie, Gosiu, i Twojego męża.

W załączeniu link do paru zdjęć naszej Megusi. Czyż nie podobna? A co do paluszków Balbi, to nasza kocica ma piękne kolorowe poduszeczki na łapkach - zdjęcie w załączeniu. :)

Megana.

Jaka śliczna łapecka! Ciekawe, jakie ma poduszeczki Balbinka... Idę zobaczyć. :)