Nie jestem sama

Nie jestem sama w tym, co robię dla kotów. Oprócz tego, że wspiera i czynnie pomaga mi MCO, czyli właściwie działamy razem, to otaczają mnie ludzie dobrej woli. Na przykład moja pani weterynarz ma dla mnie specjalne ceny, a wiele rzeczy robi za darmo. Karmę dla tymczasów przywozi mi po kosztach, leki, szczepionki i inne specyfiki liczy tak samo, wizyty domowe odbywa charytatywnie. Zabiegi wykonuje w specjalnych cenach, innych niż dla reszty pacjentów. To jej wkład. Pomaga mi też czasem pewna fundacja, i w szukaniu miejsca, i dając mi możliwość uczestniczenia w akcjach, albo jak ostatnio odbywając rozmowę uświadamiającą z osobą, która "zgubiła kota". Zawsze mogę liczyć na Kamilę z Przygarnij Kota, że moje ogłoszenia puści w świat na fejsie i u siebie na stronie. Zawsze mogę liczyć na Olę prowadzącą inny DT, że jak tylko będzie mogła, pomoże z tymczaskami, np. przechowa je przez nasz urlop. Zawsze mogę liczyć na Kasię, że użyje swoich mocy do złapania chorych i potrzebujących dzikich kotów. Zawsze mogę liczyć na blogową brać i swoich czytelników. 

Nie jestem sama w tym, co robię, bo wokół jest pełno ludzi dobrej woli. Ludzi tych wystarczy poprosić, a lecą, pędzą, prześcigają się, by DZIAŁAĆ. Oj, jak mnie czasem denerwują! Czym? Bo piszą głupoty! Np. "wybacz, że tak mało mogę pomóc, ale...". Nie wiedzą, że nie ma mało! Że w tym rzecz, aby COŚ zrobić, dodać swój maleńki kamyczek, bo on rusza lawinę i już mamy zasypany problem! Spod naszych kamieni wstrętny problemos nie ma prawa wychylić nosa. Zaraz WSPÓLNIE mu go utrącimy! A mas! 

Nie dam się Wam. O nie! Nie będzie tu dziś żadnych tkliwości, że wspaniali, że empatyczni, że hojni, że wzruszyliście mnie do kataru w oczach! Nie będzie głaskania. Jestem dziś generałem i w twardych żołnierskich słowach mówię: dobra robota, ludzie! Zrobiliśmy, co trzeba. W pięknym stylu. Wynik jest nieznany, ale już z góry wiadomo, że nieznany w bardzo dobrą stronę. Zresztą akcja jeszcze trwa, kto wie, jak się skończy. Każdy zostanie prywatnie poinformowany, co i jak, i dlaczego, a także, w jaki sposób. Taki rozkaz dostała Kasia od generał Gosianki W. :)

Teraz najważniejsze jest, aby kotki znalazły domy stałe. O wszystkim będę Wam jako naczelny donosiciel donosić. :)

***

Jutro mały przykład, że pomaganie nie boli. Bociani przykład. Zapraszam. :)

***

Dziś do nowego domku pojechała Kruszyna zwana przez JolkęM i jej syna Igora - znanych talenciaków imiennych - Skarpetami (ja nie wiem, jak można tak wstrętnie nazwać taką śliczną kocinę!). Trafił się jej dom z inną młodą kotką i wspaniałymi łysymi. Bardzo się z tej adopcji cieszę. 

Nie cieszę się natomiast, że kolejna pani zrobiła mnie w trąbę, obiecywała, prosiła o "rezerwację" i zniknęła, a ja odmówiłam szaraczków dwóm osobom. :(( 

Bądź szczęśliwa, kocineczko Skarpeteczko Kruszyneczko! Jesteś śliczna, miła i mądra. Będę Cię pamiętać, młodsza siostrzyczko Hokusa.

Miłego wieczoru!

PS. Przy okazji akcji ujawniło się sporo cichych czytaczy zaglądających regularnie Za Moje Drzwi. Dziękuję za wszystkie miłe słowa. Bardzo mi to poprawiło humor. 

Z ostatniej chwili: http://anislowa.blogspot.com/2014/07/o-kolczykach-dla-kotow.html  - Rucianka dla Kasi. Zajrzyjcie.