Boże, jaka piękna jesień!

Chwila oddechu po intensywnym blogowym tygodniu, po wróżbach i kotach czas na powrót do nieistniejącej już krainy dzieciństwa Anny, siostry dziadka mojego męża. Zachęcam gorąco do śledzenia na bieżąco historii przywołanej i uwiecznionej przez Annę, gdy była już u kresu swego życia.

Poprzednie części pamiętnika:

Część pierwsza: "No tak, nie mogę się bać – przecież jestem Polką!"

Część druga: „Lance do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń…” 

Część trzecia: "W takiej błogosławionej krainie..."  Kończy się tak:

Błogo się żyło w tym Watynie.

Ja też chciałam coś dla Ojczyzny zrobić, więc kazali mi buty czyścić (7 par). Na werandzie to robiłam – byłam cała wysmarowana błotem, pastą do obuwia i ani rusz buty nie błyszczały – chłopcy kazali mi na nie pluć i po tym czyścić. Ciocia Zosia zobaczyła, co ja robię i powiedziała: Co ty robisz, moje dziecko, nie męcz się! A ja na to: Muszę je wyczyścić – robię to dla Ojczyzny!

Część czwarta.

Jeden raz skrzywdzili mnie bardzo: wywoływali duchy i mnie nie chcieli przyjąć do swego towarzystwa, mówiąc, że jestem za smarkata. A Helcię wzięli (o pięć lat starsza ode mnie). Och! Jak ja jej zazdrościłam! Spłakana i zgnębiona siedziałam przez pół nocy pod drzwiami (gdzie właśnie odbywał się seans spirytystyczny) aż do całkowitego wyczerpania i... zasnęłam. Takie to są losy najmłodszych!

Pusto i smutno robiło się w Watynie, gdy cała młoda hałastra wyjeżdżała do szkół. Watyn zamierał, nastawała śliczna, złota polska jesień. Boże, jaka piękna jesień! Czy coś może być piękniejszego na świecie od kwiatów jesieni?

Zostawałam sama, tylko z Rodzicami. Nie powiem, żebym się nudziła, gdyż na wsi nigdy nie zabraknie ciekawych rzeczy. Gołębie, konie, krowy, psy i całe gospodarstwo.

Po przebudzeniu biegłam do stajni, krowiarni, kurnika... Może coś się urodziło - jakiś prosiaczek, dużo prosiaczków, lub źrebiątko, cielaczek. A czasem tchórz zjadł kaczki, a właściwie podusił...

Wieczorem wybiegałam przed dom i wołałam psy. Biegły do mnie, skomląc - wiedziały, że idziemy na polowanie na szczury, których było mnóstwo. W parniku był ogromny pojemnik z ziemniakami i ospą dla świń, przykryty płachtą. Po odrzuceniu jej wyskakiwały szczury. Psy miały wspaniałe polowanie, kwik, pisk, czasem i zostawały pokrwawione psie pyski.

Wieczorami w zimie nie można było wypędzić mnie z kuchni. Ogromnie lubiłam przebywać w towarzystwie służby; tam miałam pole do popisu, czyli wygłupiania się. Służące opowiadały niestworzone historie - wesela trwające kilka dni, bójki, pijaństwo i inne wydarzenia. Zwykle dziewczyny darły pierze, a parobcy dmuchali  - cała kuchnia w pierzu, krzyk dziewczyn; biły parobków ścierkami.

Rodzice starali się mnie zainteresować książkami, nauką, bo miałam już wtedy 10 lat, ale to wcale mnie nie interesowało. Wolałam jeździć konno, hodować gołębie i paść w lecie krowy z pastuchami.

Marzeniem moim było mieć kucyka, bo jeździłam do tej pory na ogromnej kobyle stępa; miała ona złamaną nogę i nie mogła biegać. Tatuś obiecał, że kupi mi kucyka, jak nauczę się czytać. Pewnego dnia przyszłam do Tatusia i powiedziałam: Już umiem czytać i proszę o kucyka (miałam nauczycieli w domu). Tatuś wyciągnął z biurka jakąś gazetę i powiedział: Czytaj. I ja przeczytałam dość płynnie. Tatuś był zdumiony. - No, wygrałaś, muszę ci kupić!

Gdy przyjechał Icko, który woził po dworach mięso, powiedział mu: Przyprowadź kucyka dla Hani. - Dobrze - powiedział Icko. I proszę sobie wyobrazić, za kilka dni przyprowadził trzy kucyki z rana i pojechał rozwozić mięso, a ja miałam czas do wieczora, by zdecydować, którego wybiorę. Przez cały dzień jeździłam po kolei to na jednym, to na drugim, i na odwrót. Nie mogłam się zdecydować, a tu już zbliżał się wieczór. Wreszcie Tatuś powiedział: Ten zostaje. Był to czarny, z białymi pęcinami i białą gwiazdką na czole. Nazwałam go Pikuś. Byłam szczęśliwa!

A rok temu Za Moimi Drzwiami: Zwierzęta spotkane w Dolomitach (klik).