Ten post długi będzie :)

Co to ja wczoraj mówiłam? Że nie mam humoru? Że passa chorobowa nie mija? Że smutna jestem? To wszystko już przeszłość! Dzięki Wam to się odwróciło. Serio, serio! 

No to po kolei. 

Wiele osób podpisało listę obecności! Humor ze złego zmienił mi się w nieco melancholijny i coś mi się porobiło z oczami,  tak dziwnie mgłą zachodziły… W gardle jakiś taki uścisk, co rusz… Co wyście ze mną zrobili?

Te wszystkie komentarze to dla mnie! Bo poprosiłam... Ożeż kurna! - jak by powiedział Cipiptaszek. Będę sobie aplikować ten post na chandrę. Jestem Wam wdzięczna za wszystkie literki, za każdą kropkę, za każde pozdrowienie, za rady, za wspieranie, za miłe słowa, za każdy komentarz.

Nawet Panterka napisała, choć nie wiem, jak ona to zrobiła, siedząc (teoretycznie) w autobusie bez internetu! Nawet Alucha się wpisała, bo choć wędruje właśnie po górach, zadbała o jej podpis na liście koleżanka-gadulanka Kamila. Odezwały się dawno niesłyszane: Olena, Tempo giusto, Joanna (zamartwiałyśmy się z Jolką, co z Tobą, a kontaktu do Ciebie znaleźć nie mogłam, chyba nie mam). Napisały prawie wszystkie  (Przemku, Abigail, M.Arto, inni - gdzie jesteście?) bliskie mi osoby (niektóre chore, niektóre smutne, niektóre zajęte, niektóre nieśmiałe), z którymi fajnie mi się gada dzień po dniu, ale także sporo nowych czytaczy! Cudownie, że się odezwaliście. To bardzo dodało mi skrzydeł!

Na 575 unikalnych wizyt odezwało się ponad 180 osób. To sukces! Mój sukces. :)

Melduję, że wróciła mi chęć do pracy. Włączam pozytywne myślenie, bo po deszczu zawsze wychodzi słońce,  z tym że bywa czasami gradobicie i pioruny. Ale zaraz po tym wychodzi słońce. :)

Dawać mi tu posty do wypełnienia! Nie ma problemu. Pomysłów mam 100 tysięcy, wciąż wiele się dzieje, jest i będzie o czym pisać. Wiem jeszcze bardziej, czuję jeszcze mocniej, że mam dla kogo. Dziękuję Wam wszystkim razem i każdemu z osobna.

Zaczyna się... Gagatki już chyba planują pisać listy do świata, tak jak trójkowicze.
Hokusik dyktuje, malutka zapisuje. :)

A co z tą chorobową passą? Z radością donoszę, że maleńkie księżniczki czują się lepiej, wcinają tak, jakby zamierzały pęknąć i wczoraj wzięły ostatni zastrzyk z antybiotykiem!  Jak dobrze pójdzie, w przyszłym tygodniu będą szukać domku. Potrzebna będzie osoba, która dalej zadba o nie jak najlepiej, żeby ich wyleczonych dopiero co brzuszków nie podrażnić niewłaściwym karmieniem. Ale tym będę się martwić później. 

Najważniejsze wieści dotyczą Hokusa Pokusa. Okazało się, że w miejscu, gdzie został on odłowiony (już w bardzo złym stanie), jest teren przemysłowy i wysoce prawdopodobne jest, że tam właśnie kocurek się zatruł. Pełno tam chemii i płynie nawet jakiś strasznie zanieczyszczony ściek… Ta wiadomość po pierwsze wyjaśnia, skąd się wzięły jego problemy z nerkami (i problemy księżniczek z brzuszkami), ale też niesie nadzieję, że nerki tego młodego kocurka rozwiną się jeszcze prawidłowo lub prawie prawidłowo i będzie on mógł prowadzić normalne życie. Tego oczywiście jeszcze nie wiemy, to marzenie, to pobożne życzenie, ale ważne, że jest taka możliwość. Gdyby się okazało, że to wrodzony niedorozwój, nic by się już nie dało zrobić. Koteczek codziennie bierze kroplówki, znosi je bardzo dzielnie, jest wesoły, niesamowicie miły, miziasty, kochany i cudownie opiekuje się księżniczkami. Jestem dobrej myśli.  

Kajtek dostaje antybiotyk i sytuacja też jest opanowana. 

Jest jeszcze pewna sprawa, ale… o tym w niedzielę. 

Wczorajszy dzień to przełom. Od wczoraj wróciły mi chęci do życia, do blogowania, do prowadzenia tego „kociego biznesu” (ładny mi biznes, do którego trzeba wciąż dokładać, he he).  

Wczorajszy dzień to przełom. Dzięki Wam. Dziękuję. Jestem Waszą dłużniczką. 

Dzisiejszy post też będzie bardzo długi przez/dzięki Wam, bo poza tym długim podziękowaniem za wczoraj będzie  teraz jeszcze  to, co przygotowałam na dziś wcześniej. Zapraszam. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

A wszystko przez Kretowatą, która przedwczoraj wspomniała o perełce dziennikarstwa telewizyjnego, czyli Rozmowach w toku. Przypomniałam sobie wtedy, że jest taka strona ze zrzutami ekranu zrobionymi podczas tego programu. Rżałam cały wieczór, płakałam ze śmiechu i w końcu postanowiłam podzielić się z Wami kilkoma obrazkami (kilka zamieniło się w trzydzieści kilka!).

Faworyci? :)

Zdjęcie można powiększyć kliknięciem.

A rok temu Za Moimi Drzwiami: Perfidiowność (klik).  Kreatywna zabawa i cudne zdjęcie autorstwa Joli. :)