Jak zostałam DT

Odpowiedź na tytułowe pytanie bardzo interesowała Abigail. Ustaliłyśmy, że odpowiem na nie i na inne na wzór wywiadu. Jeśli kogoś interesuje ten temat, to serdecznie zapraszam. Uprzedzam, że post jest bardzo długi i liczy sobie (o zgrozo!) 1923 wyrazy! 

Zacznijmy od pytania podstawowego:

Minia

- Jak to się stało, że zostałaś Domem Tymczasowym? Co było pierwszym impulsem, pierwszą myślą, iskrą zapalną?

Najpierw rozprawię się z definicją domu tymczasowego w moim wydaniu. Jestem takim samozwańczym domem. Wciąż nie mam odwagi tak się nazywać. Zawsze mam świadomość, że istnieją PRAWDZIWE domy tymczasowe (patrz: Na Drapaku), nastawione na pomoc większej liczbie zwierząt, ja prowadzę taką skromną działalność wyłącznie na własną rękę, sama jestem sobie żeglarzem, sterem i okrętem. Ponieważ jednak ziarnko do ziarnka, a raczej kotek do kotka, i uzbierało się tych tymczasów kilkanaście, to mogę zgodzić się na nazwanie mnie Małym DT (MDT).

Dziadek

Zostałam MDT przez przypadek. Jechałam samochodem w korku, samochody wymijały jakąś przeszkodę znajdującą się na drodze, którą okazała się młoda szylkretowa koteczka. Wzięłam ją, podleczyłam i bez wiary w sukces dałam ogłoszenie do internetu. Koteczka znalazła dom, a ja poczułam tę niezwykłą radość z pomagania i ze spełniania marzeń, bo o takim działaniu marzyłam od zawsze. Ta sytuacja jest kluczowa, to przy niej pokazały się wszystkie moje lęki i brak wiary w sukces. Wzięłam tę kotkę z drogi pod wpływem dawnego postanowienia. Żeby to wytłumaczyć, muszę cofnąć się w przeszłość.

Mela

Mam na sumieniu bardzo dla mnie traumatyczne przeżycie. Kiedy byliśmy z mężem na wczasach w Bieszczadach, jakieś 10 lat temu, spotkaliśmy na drodze psa. To był bardziej szkielet psa niż żyjące zwierzę. Skracając, bo nie mam wciąż siły o tym pisać, tylko go wtedy nakarmiłam, zamiast go zabrać i bardziej mu pomóc. Oczywiście miałam pełno usprawiedliwień, że wakacje, że daleko od domu, że mąż się może nie zgodzić, ale nigdy tego nie zapomniałam i żeby odkupić tę winę, przysięgłam sobie, że już nigdy nie przejdę obojętnie obok potrzebującego pomocy zwierzęcia. Dlatego wzięłam tę kotkę. 

Cruella

Kiedy ją przywiozłam do domu, byłam pełna lęków, jak sobie poradzić, co powiedzą moi domownicy, co zrobię, jeśli się nie zgodzą i przede wszystkim byłam przekonana, że ta kotka, która dostała potem imię Minia, już na pewno zostanie ze mną na zawsze.

Wszystko to okazały się strachy na lachy.

Pytania dodatkowe:

- Czy byłaś przekonana, że DT będziesz prowadzić już zawsze? Jeżeli nie,  jakie było twoje kryterium stanowiące o tym, że właśnie tak się stanie - może szybka adopcja pierwszych tymczasów, a może akceptacja przez rezydentów, a może zgoda rodziny?

Córcia

Nie myślałam o tym, aby zostać MDT na zawsze, raczej ta pierwsza historia dodała mi skrzydeł i zobaczyłam, że można. Pomyślałam sobie, dlaczego by nie zająć się kotkiem na działce u Taty. Kotek był karmiony, ale wciąż bezdomny, no i przede wszystkim niewykastrowany, co mnie smuciło. To był mój drugi podopieczny. Kiedy po wykastrowaniu go, za kilka miesięcy (!!) znalazłam mu za pomocą ogłoszenia dom u Kamili, przeżyłam wielką radość. Dziś widzę, jak byłam wtedy nieodpowiedzialna, dając Kamili takiego niezresocjalizowanego kota. Miała z nim potem dziewczyna wiele kłopotu, ale, co jest charakterystyczne, i nie wiem, dlaczego tak się dzieje, ona, tak jak i inni przyszli właściciele "moich" kotów, okazała się szyta dla Dziadka na miarę. Ktoś inny nie miałby aż tyle dobrej woli i cierpliwości. Jestem jej bardzo wdzięczna i podziwiam ją do dziś.

Kacperek

Moja rodzina, czyli mąż i syn, zareagowali na moje działania z życzliwością i wsparciem, choć takim z boku i z zastrzeżeniem, że nie zgadzają się na kolejnego kota w domu, więc mam robić wszystko, aby tak się nie stało. 

Koci rezydenci zachowywali się raczej skandalicznie. Były fochy, prychania, warczenia i łapoczyny na koteczkę Minię, ale ona kompletnie się tym nie przejmowała, a Dziadek siedział u mnie w pralni, więc nie miał z nimi kontaktu. 

- Jakie wymagania chciałaś/musiałaś spełnić przed przyjęciem pierwszych tymczasów? W sensie przygotowania domu, kotów rezydujących, umówienia weterynarza, zakupu karmy, akcesoriów dodatkowych itd.? Jak wyglądało podstawowe wyposażenie, które sobie przygotowałaś? 

Gacuś (Szuwarek)

Kiedy już moja "działalność" zaczęła się rozkręcać, konieczne stało się przystosowanie mojej pralni do trzymania kotów oraz zakup kolejnej kuwety, zrobienie legowiska, postawienie miseczek, wrzucenie zabawek. Koty karmiłam karmą, którą jedzą moi rezydenci, więc jeszcze wtedy nie kupowałam nic osobno. Potem okazało się, że niektóre koty potrzebują karmy specjalistycznej, czyli dla kociaków czy dla wrażliwych i taką karmę kupiłam i mam w zapasie. 

Oczywiście w tym wszystkim najważniejsza jest współpraca z lekarzem wet. Mam swoją ulubioną panią Edytę, której ufam i która przynosi szczęście moim podopiecznym, wiec trzymam się jej jak rzep psiego ogona. Mam z nią dobrze, bo ona przeprowadza wizyty domowe i w razie jakichś zabiegów niewymagających wizyty w gabinecie wszystko załatwiamy u mnie. To wielka pomoc, tym bardziej że ceny, jakie mamy ustalone, są inne - niższe dla bezdomniaków i normalne dla moich. Za dojazd nie płacę. 

Mafin

- Tu się od razu nasuwa pytanie następne: czy bardzo się to zmieniło w trakcie prowadzenia przez ciebie DT i w miarę przyjmowania kolejnych kocich potrzebujących?

Oprócz zakupu specjalnej karmy nic się nie zmieniło zewnętrznie, raczej wiele we mnie. Po każdej adopcji czuję się bogatsza w doświadczenie.

- I dość ważne: skąd czerpałaś wiedzę na temat tego, jak zostać DT i na co DT powinien zwracać uwagę, jak działać itd.?

Czytałam na ten temat, interesowałam się tym, no i ze swojego wnętrza, z intuicji. 

Pytania szczegółowe :)

- Jak poradziłaś sobie z lękiem o to, czy rezydenci zaakceptują tymczasa/tymczasy?

Nie poradziłam sobie inaczej niż przez zmierzenie się z tym i przekonanie, że to też kapitalna część tej pracy, że to jest do przejścia, a moje koty nabierają doświadczenia i radzą sobie coraz lepiej.

Filonka

- A jak poradziłaś sobie z lękiem o to, czy kolejni goście w twoim domu nie wpłyną negatywnie na psychikę rezydentów - przecież oni najpierw potrzebują czasu, by zaakceptować (a może wcale nie?), później związują się z tymczasem, by w niedługim czasie cierpieć z powodu rozstania... Zwierzęta przywiązują się jak ludzie? Co mówi twoje doświadczenie na ten temat? Zauważyłaś zmiany w zachowaniu swoich kotów i psa, odkąd prowadzisz DT?

Ten lęk wciąż we mnie siedzi, ale przekonuję się, że nic im nie jest, że one też dostosowały się do tej sytuacji. Inaczej martwię się o Amisię, bo ona potrafi się zaprzyjaźnić (patrz: Gacek, Wisia), a inaczej o Kayrona, bo on jest samotnikiem; po nim widać czasem okropny wnerw. Na moje oko jednak nie płacą za dużych kosztów. Jeśli zauważyłam zmiany, to na korzyść, bo jeśli coś dzieje się w domu, to pozytywnie pobudza moje leniuchy do działania (choćby to miało być tylko prychanie), coś się dzieje i jest ciekawie. Rufi jest psim aniołem i myślę, że mimo że jest zazdrosny, to jego miłość do całego świata nie pozwala mu być złym za kolejne kocie biedy, które paradują mu przed nosem.

Łatka

- Jak poradziłaś sobie z lękiem o to, czy uda ci się oswoić i/lub wyleczyć tymczasa?

Tu tylko doświadczenie może pomóc. Nie wiem, czy pamiętasz historię czarnej kotki Córci, która mi uciekła, bo nie dała się oswoić, chorowała, wszystko szło źle. Wtedy o mało się nie załamałam i nie przestałam tego robić. Okropnie to przeżyłam. Dziś widzę, jak wiele to doświadczenie mnie nauczyło, przede wszystkim tego, że nawet w takiej sytuacji świat się nie kończy, że zwierzę umie poradzić sobie samo, nawet jeśli ja zawiodę. No i tego, że tak po prostu w życiu bywa. 

Lęk, czy uda mi się wyleczyć tymczasa, wciąż we mnie jest. Zawsze można jednak bardzo pomóc i o tym wolę myśleć przede wszystkim.

Plamka

Wreszcie:

- Jak poradziłaś sobie z lękiem o to, czy nowy dom nie okaże się niewypałem?

Kolejna odpowiedź, która brzmi: doświadczenie. To się wie i czuje, wystarczy porozmawiać z ludźmi, zobaczyć ich dom i już wiadomo, z kim ma się do czynienia. Wydaje mi się, że mam nosa, bo jeszcze nigdy się nie zawiodłam, a wręcz przeciwnie, te koty trafiają do tak pasujących do nich ludzi jak na zamówienie!

Karmelek

Poważnym problemem jest odmawianie ludziom, którzy w moich oczach nie spełniają warunków bycia dobrym kandydatem na dom stały. Czasem jest to oczywiste, a czasem ludzie są OK, ale nie mają odpowiednich warunków, i nie myślę o pałacach. Nie mogę o tym opowiadać, bo to nieetyczne, ale czasem jest to szokujące. To jest dla mnie olbrzymi problem, jednak pomaga mi w tym mąż i bardzo sobie tę pomoc cenię. 

- Czy masz jakiś pomysł, w jaki sposób przekonać męża, rodzinę do tego, by dom stał się Domem Tymczasowym dla potrzebującego zwierzaka?

Może to zrobić tylko determinacja, doświadczenie, łagodne przekonanie się, że to jest fantastyczna, dająca wiele satysfakcji działalność. Mój mąż zaskoczył mnie bardzo pozytywnie. Wspiera mnie teraz i pomaga, bawi się z kotami, jeździ ze mną na wizyty przedadopcyjne i wspiera w każdy inny sposób. Na początku był sceptyczny i pełen obaw. Myślę, że trzeba w tym zasmakować, tylko tak można to pokochać.

Babka

- Co zrobić, by zminimalizować ewentualne szkody, jakie może wyrządzić tymczas: znaczenie czy posikiwanie ze strachu, problemy żołądkowe, niszczenie mebli itd.?

Zaopatrzyć się w środki czystości, np. najtańszy wybielacz, który wymieszany z wodą stanowi świetny usuwacz zapachów. Mieć w domu kilka drapaków. Pogodzić się z tym.

Nie puszczać tymczasa swobodnie w domu, kiedy jest zestresowany, chory...

Matka

- Co zrobić, by zminimalizować stres rezydentom?

Nidy nie wpuszczać od razu do nich kota, który nie przeszedł zapachem domu. Pokazać im go najpierw z daleka, potem w kontenerze, pilnować, aby im nie wyjadał z misek, nie kładł się na ich miejscach do spania. Okazywać im miłość, bawić się, głaskać. 

- W jaki sposób zabezpieczyć rezydentów przed ewentualnym zakażeniem się od tymczaska?

Izolować od nich w pierwszych dniach, czyli robić kwarantannę, myć często ręce, zawsze pokazać tymczasa lekarzowi, odrobaczyć go, odpchlić, zaszczepić, gdy tylko można.

Eugeniusz

- Opisz 5 pierwszych kroków, rzeczy, jakie robisz przed przyjęciem pod dach nowego kotka (przygotowanie domu, leki, jedzenie, dodatkowa kuweta etc.).

Pralnia: kuweta, miski, legowisko.

Wizyta lekarska: patrz jw.

- Czy jest jakiś wspólny schemat adaptacji i oswajania się nowego tymczasowego członka rodziny? Na co trzeba zwrócić szczególną uwagę na poszczególnych etapach tymczasowania?

Sercowa Panienka Wisia

Myślę, że jest to pierwsze przełamanie strachu, przejście przez izolatkę, odrobaczenia, szczepienia, kastracje itp., potem wprowadzenia "na salony", oswajanie ostateczne, ogłoszenie, wizyty przedadopcyjne, oddanie.

Każdy etap ma swoją specyfikę, ale są to sprawy zależne od charakteru kota, jaki jest pod naszą opieką, trudno tu generalizować. 

- Czy i jakie ryzyko wiąże się z prowadzeniem DT?

Myślę, że najpoważniejszym ryzykiem jest przyniesienie sobie do domu jakiejś choroby, dlatego tak ważne jest, aby koci rezydenci mieli aktualne szczepienia, oraz kwarantanna. Pocieszam się, że w takim np. Drapaku to się dotąd nie zdarzyło, więc może nie jest to łatwe. 

Inne ryzyka? Koszty. Podrapane meble, obsikane kąty - jak to przy kotach. Złamane serce.

- Co staje się przeciwwagą dla złamanego serca?

Satysfakcja i radość z dobrego dalszego losu kotków, możliwość zajęcia się kolejnym biedakiem.

- W jaki sposób znajdujesz tymczasowym kotom domy?

Goplanka Wrocławianka

Zawsze poprzez dobrze napisane i zilustrowane ogłoszenia na tablica.pl. Nie miałam jeszcze potrzeby dawać go gdzie indziej. Raz prosiłam Was o pomoc. Wtedy Wisia znalazła dom dzięki Maskotce i udostępnieniu przez nią na FB. Jej post udostępnił użytkownik Koty. Kiedy już jest chętny, idę zazwyczaj na wizytę do jego domu, rozmawiam i wtedy decyduję.

- Ile czasu zajmują ci dodatkowo sprawy związane z tymczasem (opieka weterynaryjna, podawanie leków, szukanie domu itd...)?

Są to zajęcia na pewno trochę czasochłonne. Spędzam sporo czasu z tymczasami, kiedy są w mojej izolatce (czyli pralni), potem w zależności od stanu zdrowia czas zajmuje podawanie leków. Trudno to oszacować, ale nie odbieram tego jako wielkie obciążenie. Myślę, że to sprawa bardzo indywidualna. 

Dziękuję Abigail za możliwość odpowiedzenia na te pytania, to było dla mnie cenne.