O Panience Wisience

Swoje imię ta pięknotka zawdzięcza dwóm osobom: Viki i Liptonowi_ER. :) 

Wczoraj minął miesiąc, jak Wiśka jest z nami. Kiedy ją wzięliśmy ze schroniska, była jednym wielkim strachem. Trzęsącym się jak osika na wietrze przerażonym stworzeniem. Miała katar, niedrożny nos, przez który z wielkim trudem oddychała, rozstrój żołądka i bardzo chore oczy, szczególnie jedno. Jak jest teraz? 

Ja nie jestem już obiektywna, patrzę zakochanymi oczami, ale chyba potwierdzicie, że panienka wypiękniała, rozkwitła i odżyła. Jej bielutkie futerko olśniewa, jej urocze łapeczki odziane w czarne portki zachwycają, a poduszeczki w łapeczkach rozczulają. To kochana gadułka i jej rozśpiewany głosik pobrzmiewa nam od rana. Serce rośnie! Świat pięknieje, kiedy patrzy się na tę zmianę.

Wisia przeszła kurację antybiotykową i wzmacniającą. Początkowo dostawała aż trzy zastrzyki, co dwa dni, potem podawałam jej leki strzykawką do pyszczka. Muszę ją też wciąż męczyć i zakrapiać jej trzy razy dziennie oczko. Jakoś bardzo mi zależy, aby to oko całkiem wyzdrowiało. Jest na to szansa. Trudno, aby te codzienne męczarnie budowały dobrą relację między nami, mimo to jest ona coraz lepsza. 

Pierwsze chwile po wpuszczeniu na pokoje. Niepewność i ciekawość. :)

Wisienka wciąż nie daje się łapać i brać na ręce. Mamy jednak już swoje rytuały. Kiedy zaczynam ją gonić, ona ucieka na górę do mojego pokoju i kładzie się na łóżku w pozycji poddańczej na boczku, wtedy wiem, że mogę ją wziąć na ręce. Potem bidulka niemal zawsze zaciska mocno oczka, muszę je jej otwierać na siłę do zakropienia, a kota czeka, aż powiem JUŻ i to dla niej sygnał, że może się odprężyć. Tak ją nauczyłam. W nagrodę następuje chwila zabawy patyczkiem albo myszką. Wisia jest bardzo chętna do szaleństwa. Ona musi nadrobić całe swoje dzieciństwo. Czas, kiedy młody kociak rozrabia i bawi się całymi dniami, Wisienka spędziła w klatce w schronisku.

Relacje panienki z moją trójcą przedstawiają się pozytywnie, ale bez rewelacji. Wisia bardzo lubi Rufiego, nie odczuwa przed nim strachu i tak jest od pierwszej chwili, kiedy go zobaczyła. Byłam bardzo zdziwiona, kiedy mała podbiegła do psa z radosnym gruchaniem i pocałowała go prosto w wielgachny nos. Rufi też był oszołomiony! 

Amisia dotrzymuje małej towarzystwa, ale nie bawi się z nią, obserwuje tylko i potrafi na nią nafuczeć. Generalnie wygląda na to, że pilnuje, czy aby ta inna kotka nie dostaje po chichu czegoś więcej do zjedzenia. Cała Ami! Kajtek oczywiście olewa całą tę historię, ale całe szczęście nie dosłownie, tym razem udało się mu powstrzymać przed znaczeniem domu. Uff, co za ulga dla mnie!

Uprzedzając Wasze pytania i sugestie co do dalszych losów Wisi, to postanowiliśmy z MójCiOnem, że będziemy próbować szukać jej domu. Dom musi być szyty na miarę, która jest bardzo ściśle określona i, nie oszukujmy się, dość restrykcyjna. Jeśli taki dom się znajdzie, to Wisia w nim zamieszka, a jeśli nie, to… nie!

Wiadomość z ostatniej chwili: wczoraj wróciliśmy z weekendowego wyjazdu i niestety okazało się, że Wiśka ma znów problemy z brzuszkiem - wróciła biegunka, również jej oko wygląda niezbyt dobrze po dwóch dniach bez kropienia (nie mogłam wymagać od Wrocławskiego, żeby ją łapał i zakrapiał jej oko, to nie jest takie proste!). Wniosek: ona nie nadaje się jeszcze do adopcji. Na razie więc mogę nie denerwować się myślą, co będzie, jak będzie, a co, jak nie będzie…

Miłego dnia Wam życzę!