Na nartach

Witajcie, Mili Czytacze!


Czy nie mówiłam, że jak wrócę, to będę? Otóż wróciłam i... jestem! :) Co za słowna ze mnie osoba, he he. Jak można było domyślić się z poprzednich postów, byliśmy na nartach. Mam znowu pełno obaw, pisząc o tym, bo zdaję sobie sprawę, jak wiele osób nigdzie nie wyjeżdża. Mam nadzieję, że nie sprawię nikomu przykrości, opisując swój kolejny urlop.
Było tak, że przed tym wyjazdem wzbraniałam się, jak mogłam. Bałam się o swoją... zgagę w kolanie, że się uaktywni i nie da mi jeździć na nartach, aż MójCiOn powziął decyzję za nas oboje i oznajmił mi, że zarezerwował hotel w Selvie, we Włoszech, w tym samym miejscu, gdzie byliśmy jesienią.
- Ale przecież... - zaraz zaczęłam profilaktycznie marudzić.
- Ale hotel jest pod samym wyciągiem - ripostował.
- Ale...
- Stok jest tam łagodny, dasz radę, specjalnie wziąłem ten hotel, bo znamy stoki obok niego.
- Ale...
- W hotelu jest internet, spa, nie będziesz się nudzić...
- Ale...
- Nie ma żadnego ale, jak nie będziesz mogła jeździć, to będziesz chodzić na spacery - zakończył "dyskusję" MójCiOn.

I w ten sposób, po przejechaniu gładko 1000 km w czasie 10 godzin, znaleźliśmy się znowu w tym samym mieście, co jesienią, choć w innym hotelu.

Co ciekawe, na autostradzie w Niemczech spotkaliśmy znajomych z tej samej ulicy! 

Też jechali na narty. 

Hotel przywitał nas świątecznym wyglądem, okolicę spowijała bialutka warstewka śniegu, 

przystrojone nim choinki wyglądały jak z bajki.

W środku też znaleźliśmy świąteczne akcenty oraz

ślady bytności naszych rodaków, które zostawili oni w księdze gości.

Ponieważ jest to najtańszy sezon, a poza tym od ubiegłej soboty odbywa się w Selvie Puchar Świata w zjazdach narciarskich i wiele miejsc jest na tę okoliczność zarezerwowanych, dostaliśmy zniżkę za skrócenie pobytu do piątku. Pokój, jaki ukazał się naszym oczom, był naprawdę śliczny.

Wieczorny widok za oknem uroczy - jak ze świątecznej pocztówki.

Rankiem dnia następnego słońce nieśmiało wyłoniło się zza horyzontu, 

by po chwili zaróżowić całe niebo

i oświetlając szczyty, całkowicie odmienić refleksyjny nastrój poranka 

na energetyczny i optymistyczny.

Pozostało tylko ubrać się w cały narciarski ekwipunek, co, 

jak wie każdy narciarz, jest zadaniem męczącym i upierdliwym,

dotrzeć do wyciągu położonego 50 kroków wyżej, zapakować do wagonika kolejki linowej

siebie oraz swoje narty,

by już za 10 minut znaleźć się na szczycie Dantercepies z możliwością zjazdu w dół kilkoma trasami 

o różnym stopniu trudności.

To, jak one są przygotowane, jest nie do uwierzenia. Ani jednej nierówności, ani jednej muldy.
Trasy płaskie jak stół, równiutkie, pokryte świeżym,
bialutkim śniegiem, częściowo pochodzącym z armatek śnieżnych.

Dodatkowo na stokach pusto! 

Często czuliśmy się jak zaginieni w górach turyści - wkoło ani żywego ducha,
całe stoki dla nas!

Wszystko to niewątpliwe atuty, ale muszę się przyznać, że moje umiejętności jazdy na nartach nie są zbyt imponujące i mój styl można trafnie opisać słowami "ratuj się kto może" i "oby do przodu". Moją jazdą rządzi strach, abym nie wyglądała jak ten człowiek na znaku ostrzegawczym. :)

Pocieszeniem jest perspektywa przekąszenia małego "co nieco" w schronisku na trasie. 

Na zdjęciu najlepsze na świecie tiramisu i kawa latte macchiato.

Po takim przerywniku miło jest wrócić na pustą, szeroką, pięknie przygotowaną trasę narciarską.

Zachwycić się widokiem na niepojętą górską potęgę

i pomknąć w dół, w dolinę, 

zostawiając niebo, chmury, góry i towarzyszące im wieszczki (ptaki, które żyją w tych surowych warunkach, a które jadły z nami z talerza podczas naszych jesiennych wędrówek).

Wieczorem w hotelu mała partyjka bilarda (przekonałam się, po raz kolejny, że uderzanie bil "jak leci" nie zdaje się na wiele, nie chcą wpadać do łuz, wredne!) podczas której dostałam kilkakrotne sromotne baty

i podziwianie zachodu przed kolacją,

podawaną w przytulnej sali.

Na prośbę Ani, która koncertowo, za pierwszym razem, zdała egzamin na prawko 

(gratuluję raz jeszcze!) przygotuję więcej informacji o jedzeniu. :)

Zapalają się światła, senne miasteczko kładzie się do snu, a my wraz z nim.
Bolą nas nogi nienawykłe do takiego wysiłku na co dzień.
Dziękuję mojemu kolanu, że pozwoliło mi dziś jeździć i proszę o więcej. :)

cdn.

PS 1. Kolejna zwierzolubna rodzinka to pod numerem 94: Mięta z http://papillon-motylkowo.blogspot.com i kot Henio, przedstawiciel rasy Maine Coon. Henia jeszcze u nas nie było! :)) Witamy!
PS 2. Jutro znowu post dla kociarzy, a także dla osób, które kibicują moim podopiecznym, a na... cedeen zapraszam w środę.