Co stanie się z trójką tą?

Wszystkie te trzy kotki, i mama Rózia, i jej córeczki Szarlotka i Ptysia (FeLV+), mogłyby służyć jako wzorzec kota idealnego. Każdy z nich ma charakter tak bardzo pożądany przez ludzi; są całkowicie ufne, przyjazne, wesołe, ceniące pieszczoty i mruczące ze szczęścia w kontakcie z ludzką ręką.

Ponadto są śliczne. Dobrze odżywione, zadbane, pachnące czystością ze lśniącymi futerkami.
Całymi dniami bawią się - z przerwami na spanie. Kocie maluchy nie znają innego świata. Mieszkają w pokoju, niemal od kiedy otworzyły oczka. Wciąż jeszcze potrafią zająć się sobą, mają zabawki, pudełka, drapaki, wędki - wciąż im coś zmieniam, dodaję. Chyba nie odczuwają za bardzo nudy.

Gorzej jest z Rózią. Tej chodzącej cierpliwości i grzeczności zaczyna ciążyć kwarantanna-więzienie. Coraz częściej słyszę, jak płacze za zamkniętymi drzwiami. Kiedy tam przychodzę w odwiedziny, zajmuję się głównie nią. Tulę, głaszczę, zabawiam, szepczę jej do ucha, jak bardzo jest kochana i piękna.

Gdyby całowanie brzuszków i słowa miłości miały uzdrawiać, to jestem pewna, że wszystkie trzy koteczki pozbyłyby się wirusa raz-dwa.

Rózieńka.

Ona jest taka delikatna, 

że po tych groźnych pazurkach nie zostaje nawet ślad!

Rózia i Szarlotka, która kocha mamusię.

Trzy cudne i biedne koteczki.

Szarlotka i Ptysia.

Brzuszek Szarlotki. I jak tu nie całować?

Szarlotka z mamusią.

Przesłodka królewna Ptysia. 

Szarloteczka.

Dostały nową zabawkę.

Dziewczynki się bawią non stop!

Dostały od kociociocio-babci (mojej mamy) trawkę. Ile radości!

Co stanie się z trójką tą? Czy jacyś ludzie je pokochają? Czy dadzą kotkom szczęśliwy dom?

Nasza kochana Ninka napisała im czarodziejski wierszyk. Teraz już musi się udać!

Była raz sobie rodzinka kocia:

mama-koteczka i kociąt pięć,

wszystkie pasiaste i szarobure.

Na takie kotki wielu ma chęć!

Ale ich człowiek, jak zły czarodziej,

wyrzekł zaklęcie: „ Niech znikną stąd!”

Los kotów przestał go już obchodzić

i na ich dobro przestał mieć wzgląd.

Na drugim końcu kraju, daleko,

miejsce dla kotków znalazło się.

Tu to dopiero żyć, nie umierać!

Tutaj tak dobrze zwierzętom jest!

Lecz miejsce było tylko na trochę,

póki dom własny nie znajdzie się,

dopóki kotków ktoś nie pokocha,

nie zdecyduje, że mieć je chce.

Czekały kotki, a los przewrotny,

jak zwykle w życiu, odmienił się.

Najmniejsze kocię za Most Tęczowy

zabrał, a przyniósł znów chwile złe.

Bo wtedy nagle się okazało,

że los je skrzywdził chorobą złą;

dwie z małych kotek ze swoją mamą

w malutkich ciałkach skrywają ją.

Zdrowe kocięta już dom swój mają,

ale co stanie się z trójką tą?

Czy jacyś ludzie je pokochają?

Czy dadzą kotkom szczęśliwy dom?

Patrz na te kotki: miłe i śliczne;

Wielkim Człowiekiem więc dla nich bądź!

Niechaj i one będą szczęśliwe,

kiedy u ciebie znajdą swój kąt.

Ninka.

Za poetką powtarzam więc:

Co stanie się z trójką tą? Czy jacyś ludzie je pokochają? Czy dadzą kotkom szczęśliwy dom?