Cynia już tu jest

Cynia przyjechała w niedzielę po południu. Skorzystałam z Blablacara, a koszt przejazdu pokrył Zooplus - dzięki Waszym zakupom (wielkie dzięki!). Bardzo miły chłopak, kochający zwierzęta, zgodził się przywieźć suczkę z Cieszyna do Wrocławia. Przez cały czas, jaki minął od naszego powrotu z urlopu nad morzem, myślałam o niej i choć nie jest teraz dobry czas z wielu powodów, czułam, że muszę jej pomóc. Czemu? Tego się nie dojdzie ze swoim nadwrażliwym sercem. Uparło się i koniec, wbrew rozsądkowi, wbrew wszystkim argumentom. 

Odbieramy ją ze stacji benzynowej na Krzykach, a tam...

W każdym razie Cynia przyjechała i jest. Gdy odebraliśmy ją z zanieczyszczonej klatki, sunia była jak zamurowana. Taki pomnik psa z trzęsącymi się nóżkami. Przykulona pozycja, zapłakane nieprzytomne oczy i tylko wielkie jak u nietoperza uszy stały na baczność. Są za duże, by się skulić - powiedziała Kasia, która widziała wtedy Cynię. Takie nietoperki są najpiękniejsze! - dodała.

Nie bardzo wiedziałam, czego się spodziewać po suni. Miałam trochę sprzecznych informacji; a to, że kłapie zębami, a to, że szczeka i nie daje do siebie podejść, a to, że wręcz przeciwnie jest łagodna. Postępowałam więc na początku bardzo ostrożnie. Cynię ulokowałam w osobnym pomieszczeniu, spokojnie do niej przemawiałam, no i po chwili po prostu zaczęłam ją głaskać. Nic się nie działo! I nadal się nie dzieje. To łagodna, okropnie, przeraźliwie przestraszona piesina. Przez cztery lata mieszkała w zimnym boksie, w schronisku, w kojcu wraz z innymi pieskami. Na jej nosku i zjawiskowych uszach widać blizny. Musiała sobie jakoś radzić w zmieniającym się stadzie psów.

Jest taka smutna! Serce pęka, że nawet najczulsze słowa nie są w stanie poruszyć jej ogonka. 

Mamy jednak sukcesy. Udało mi się założyć jej obrożę uspokajającą. Udało mi się założyć jej szelki i wyjść z nią, a raczej wyciągnąć ją do ogrodu. Była sztywna ze strachu. Nie chciała zrobić kroku, a ja jej nie zmuszałam, postałyśmy trochę pod niebem, na trawce. Noc spędziła na swoim kocyku, zjadła, napiła się. Nie było źle!

Niedziela wieczorem:

Rano poszłyśmy (wyciągnęłyśmy się) do ogrodu, ale sunia nie załatwiła swoich potrzeb, wzięłam więc wolne w pracy i około południa wyszłam z nią znowu. Tym razem pełen sukces! W pomieszczeniu, w którym tymczasowo mieszka, zachowała czystość, kochana. 

Kiedy zobaczyłam tę młodą psinkę w ogrodzie, jak stała niepewna, drżąc jak osika, bojąc się rozejrzeć, z wyglądem staruszki i jakby niosła na sobie smutku za miliony... popłakałam się nad jej losem. A ile takich! My, ludzie, jesteśmy beznadziejnym, nieudanym produktem. Dopóki cierpi przez nas choć jedno stworzenie, nie zasługujemy na istnienie. 

Cynia jeszcze nie poznała dziewczyn - Fiki i Miki; chcę robić wszystko pomału, spokojnie. To ważne i dla niej, i dla naszych zwierząt, ale na szczęście, na razie honory domowego terapeuty przejął nasz czarny rodzynek! Hokus pojawił się w ogrodzie, dał buziaka w nos Cyni na powitanie, a potem kręcił się koło nas, pilnował, zaglądał; co za kot! Jakie te moje zwierzaki są cudowne! :)

Poniedziałek:

Oczywiście Cynia jest u mnie tylko tymczasem. Nie wiem, czemu akurat ją wybrałam, ale może i tym razem kryje się za tym jakaś magiczna historia, wzorem tej z Czekofredem? Bardzo tego pragnę, liczę na to, bo inaczej MCO mnie... wydziedziczy - jak nic!

Suczka jest średniego wzrostu. Waży ok. 10-12 kilo, ma młode zęby, więc wierzę schronisku, że ma ok. 4 lat. Sterylizacja już za nią. Wszystkiego trzeba ją nauczyć, ale wiecie co? Pewien aspekt jest rokujący. Ona lubi dotyk! To wspaniałe. Już umie to delikatnie pokazać. Gdy głaskałam ją po bokach, po brzuszku, odprężała się trochę, gdy przestawałam, łypała na mnie oczkiem i przysuwała do moich nóg. 

Będę robić z nią jak z Miką - masaż całego ciała, który działa odprężająco, relaksująco, buduje zaufanie.

Mam nadzieję, że znajdą się jacyś ludzie z sercem, z cierpliwością i dobrymi chęciami, którzy właśnie marzą o Cyni. Trzeba się pomęczyć, trzeba włożyć pracę, ale już wiem, że i tego psa da się uśmiechnąć! Ona przez dobę zrobiła postępy! Mądra psinka. Nie wiem, co ta sunia ma w sobie, ale mnie wzrusza do łez. Zobaczyć ją hasającą po łące... Marzenie! 

Niedługo przygotuję ogłoszenie i uaktywnię wydarzenie, więc tego posta jeszcze NIE udostępniajcie.

Miłego!

Godz. 22:20.
Dziękuję za dobre słowa. Przesadzacie, ale cóż, tak już z wami jest. :)
Na dobranoc kilka zdjęć z dzisiaj. Cynia naprawdę dobrze sobie radzi jak na drugi dzień.

Zapach kusi, ale zrobić krok strach!

W różowym jest jej do twarzy. 

Mamy już swój rytuał. Cynia leży na poduszce, ja siedzę na schodach na drugiej,
czeszę ją, miziam, drapię, a ona to bardzo się odpręża. 

Po kółku wokół ogrodu to punkt obowiązkowy. :)

Ostatni wieczorny spacer, już poza ogrodem! 

Nasz koci gospodarz pilnuje.