(O)Powieść w odcinkach

Skąd się biorą posty JolkiM? Ano stąd, że Gocha coraz to zapytowuje, dopytowywuje oraz ponagluje, na co ja przeważnie coś tam, coś tam odmrukuję, bo ZAWSZE COŚ. Aż wreszcie (doprowadzona przeze mnie do stanu wrzenia) Gosianka pisze oto tak:  Post na poniedziałek, to rozkaz! 

I wtedy to już nie ma żartów, bo albo nagana z wpisaniem do akt (klik), albo wydziedziczenie. Więc cóż począć, jeśli nie pościk?

Zwłaszcza że zdarzyło się, jak następuje: znów zgarnęłam zwierzora z ulicy. 

W ostatnich dniach października. Miałam "biznes" w sklepie papierniczym w pobliskim miasteczku. Zaparkowałam w pobliżu, ale zanim wysiadłam, zaczęłam się przyglądać scence przy sąsiadującej ze sklepikiem budce z zapiekankami. Pod stolikami i krzesłami kręciła się nieduża kotka. Od razu rozpoznałam płeć, bo kocurki się w szylkretowe futra nie ubierają. Kotka węszyła z nosem przy płytach chodnikowych, najwyraźniej szukając czegoś do jedzenia. Nadeszła młoda kobieta i odepchnęła koteczkę. Nie uderzyła jej, ale przegoniła, strasząc, jakby chciała ją kopnąć, a następnie weszła do tej budki. Zaraz poleciałam pytać pana, który był tam już wcześniej, czy wie coś o tej kotce, czy jest czyjaś i przychodzi tam tylko na chwilę, czy jest bezdomna. A on na to, że pojawiła się kilka dni wcześniej, prawdopodobnie została podrzucona, że w tej okolicy ktoś dokarmia kotki, ale ta przychodzi pod budkę, co jest dla nich pewnym problemem, bo, wiadomo, jedzenie, przepisy, sanepidy... Powiedziałam, że ją zabiorę, ale gdyby ktoś pytał, bo może jednak zaginęła, to niech mówi, że ją zabrałam, a ja będę się dowiadywać, czy ktoś jej szukał. W sklepie papierniczym, gdzie poszłam już z kotką za pazuchą, sprzedawczynie potwierdziły, że widywały ją ostatnio błąkającą się po tej ulicy.

Dawno to było, ale może nawet ktoś jeszcze pamięta, że się trochę czaiłam na jedną z TYCH dziewczynek (klik). Zawsze mi się podobały szylkretki i pewnie to był dodatkowy impuls, żeby tej kotce pomóc. Zabierając ją z ulicy, wiedziałam jednak, że nie może u mnie zostać. W domu pięć kotów, przeważnie jakieś "przygarniaki", odratowane z nieszczęść. Szósty też by się uchował, ale Śliwka i Bazyl chorują na idiopatyczne zapalenie pęcherza, które bardzo trudno wyleczyć, gdyż podłożem może być np. stres. A stres u kota może powstać także w momencie pojawienia się nowego osobnika w stadzie. Dlatego koteczka została odizolowana od moich rezydentów i zamieszkała w garażu połączonym z kotłownią, dokąd nasze sierście nie mają dostępu. 

Warunki średnie - na tym zdjęciu między kubłem z piaskiem do kuwety 

a moimi butami wyjściowymi - do ogrodu.

Niemniej własne legowisko, ciepło
i regularne żarełko oraz głaskanko zapewnione.

Gdy ją znalazłam, myślałam, że to młoda koteczka, taka drobna, ale lekarka na kontroli oceniła ją na jakieś trzy lata (po zębach, których częściowo nie ma). Miała matową, zniszczoną sierść. Poza tym wyglądała na zdrową. Przez pierwsze dni miała wydęty brzuszek (pewnie od resztek jedzenia, które zdobywała i od bogatego życia wewnętrznego) i nawet podejrzewałam, że jest ciężarna, ale to się nie sprawdziło. Kotka jeszcze przy tej budce od razu do mnie podeszła, bez miauknięcia pozwoliła się wziąć na ręce, nie wyrywała się, zaczęła mruczeć, w samochodzie przez całą drogę siedziała na moich kolanach, przytulona i mrucząca. W domu sprawdziłam, że i kuweta nie była jej obca, od razu zaczęła z niej korzystać bez problemu. Prawdopodobnie więc znała życie w domu, z ludźmi, ale z jakiegoś powodu trafiła na ulicę. Nigdy nie dowiem się, jak to się stało...

I znów te gumowce i jakieś klamoty. Za to pod kolor oczu. ;)

Ciężko było zrobić kici zdjęcie, bo okna w pomieszczeniu nieduże, niezbyt jasno, 

a i ona niekoniecznie współpracująca fotograficznie.

I to by było na tyle. Na razie. Ale jeśli komuś mało, niech zajrzy wieczorem. Aha, dodam jeszcze, że sama sobie narzucam ten czasowy rezim, gdyż zadeklarowany publicznie z pewnością podziała na mnie mobilizująco i nie da mi się lenić. ;)

Dobrego tygodnia!

JolkaM