(O)Powieść w odcinkach 2

TUTAJ początek historyjki.


Kotka z absolutnym spokojem przyjęła warunki bytowe, jakie jej zaproponowałam. Kiedy wchodziłam do niej, przeważnie leżała na swoim posłaniu, ale w porach jedzenia, gdy już zaczęła się w nich rozeznawać, siedziała przed drzwiami, rozpoznając mnie bezbłędnie. Chodziliśmy do niej z Igorem na zmianę, żeby trochę z nią pobyć, poprzytulać, bo na pewno było jej tam smutno i nudno. Na mój widok koteczka (nazwałam ją Jesień ze względu na kolory i porę roku, w której się objawiła, ale coraz częściej używałam drugiego imienia - Przytulia, bo wydało mi się idealnie dobrane do jej charakteru) wydawała takie przeciągłe miauknięciomruknięcie, przeciągała się, podchodziła, łasiła się, robiąc tzw. baranka. A jakby tego było mało, robiła jeszcze coś, co nazwałam króliczkiem - stawała słupka na tylnych łapkach i wtulała się w głaszczące ją dłonie. No i z niezwykłym zapałem miesiła łapkami, wczepiając się pazurkami w ubranie lub (ałaaa!) w ciało. Prędko więc dodałam jej także drugi człon nazwy roślinki i kicia została Przytulią Czepną. To przymilna koteczka, przyjazna. Nawet nie bardzo pchająca się na meble - w garażu mam prowizoryczny stół, na którym przygotowuję jedzenie naszym psom i mimo że jej w takich chwilach pachniało mięsko, to Przytulka nie wdzierała się tam siłą (moje koty są tak rozpuszczone, że wlazłyby mi na głowę, gdybym im pozwoliła asystować podczas przygotowywania porcji dla psów! Nie wychowałam ich zanadto, przyznaję.).

Gosia coraz to pytała, co z koteczką, kiedy napiszę post, kiedy ją pokażę światu i zacznę szukać domu. Ja tymczasem próbowałam "sprzedać" ją pewnej chorej, niechodzącej dziewczynce, o której wiedziałam, że bardzo chciałaby mieć kotka. Napisałam do mamy K. długi list, w którym dokładnie opisałam kicię, ale pani najpierw długo nie odpowiadała, a gdy spotkałyśmy się w końcu na zajęciach, choć poruszona całą historią (oraz moją próbą serdecznej i życzliwej perswazji) powiedziała, że nie są jednak gotowi na zabranie koteczki. Sądzę, że ostatnie słowo miał tata dziewczynki, niezupełnie przekonany do kotów. Wtedy się zmartwiłam, bo kotka wydawała mi się dla niej idealna - spokojna, zrównoważona, lgnąca do człowieka. Z obecnej perspektywy uważam jednak, że chyba lepiej, że Przytulka nie trafiła do K. Ale po kolei, po kolei.

A koleje losu potoczyły się tak oto, że trzy tygodnie od przybycia koteczki, jak zwykle, gdy nie było mnie w 

domu (patrz tutaj) zadzwonił Igor i zawiadomił mnie uprzejmie, że na podjeździe zawodzi jakiś mały kotek. 

Natychmiast rekomendowałam dziecięciu pobranie malucha do chałupy; Przytulia awansowała chwilowo na rezydentkę pokoju Igora (za siatkowymi drzwiami), a młodziątko poszło na jej miejsce. Pan Mąż rzekł tylko, że od teraz do odwołania mam zakaz zbierania kotów. Phi!

Urocza kiciulka!

Maleństwo okazało się koteczką, czyściutką, zadbaną, cichutką i... przytulną - jakaś klątwa? ;). Pierwsza myśl: ktoś podrzucił. Druga, bardziej nadziejna myśl: zgubiła się. Pechowo się ułożyło, że nie od razu mogłam wydrukować ogłoszenia. Zawisły we wsi trzeciego dnia. Niemal natychmiast zadzwonił telefon. Okazało się, że kicia mieszka niedaleko naszej posesji. Opiekunka nie szukała jej, bo tego dnia, gdy zaginęła, ktoś z sąsiedniej wsi przyjechał do nich samochodem (a ona się ładuje do samochodu bez strachu) i pomyślała, że niechcący ją tam wywieźli, i to tam jej szukała, a nie w okolicy domu! Bardzo się ucieszyła; szczęśliwa, zabrała koteczkę, a Przytulia wróciła do swojego lokum.

Trzydniowa kotka tymczasowa. :)

Zbierałam się do ogłoszenia na blogu, że Przytulia Czepna jest do oddania i robiłam podejście do sesji zdjęciowej, w której spróbowałabym dostatecznie przekonująco oddać urodę kotełki. W garażu nie było na to warunków, wypuszczenie na zewnątrz odpadało zupełnie, a wprowadzaniem kotki do części mieszkalnej nie chciałam już zakłócać spokoju rezydentom. Zresztą nasze skarby już i tak się zorientowały, że jakiś żywy organizm waletuje za drzwiami, bo co jakiś czas próbowały przemknąć i skontrolować tamtejsze okoliczności.

To zdjęcie zrobiłam kilka dni po wpuszczeniu kotki

do części mieszkalnej domu. Lesia zalega na fotelu właściwym, 

a na jego oparciu widać Śliwę. Atmosfera jest przyjazna. 

Aż któregoś dnia znów odezwał się sam Pan Los i sprowadził na mnie... awarię w kotłowni. Oczywiście jak zwykle w takich sytuacjach byłam w domu sama, Pan Mąż na dyżurze, gorąca linia telefoniczna uruchomiona, ja ganiam między zaworami kaloryferów i kotłem, nasłuchując, czy już wybucha. Pierwszą rzeczą, którą zrobiłam, jeszcze zanim zadzwoniłam, było wyniesienie kotki z części gospodarczej domu, w której w każdej chwili mógł się odblokować zawór bezpieczeństwa. Dopóki nie opanowałam sytuacji z kotłem, nie bardzo mogłam obserwować reakcje zwierzyny. Zdecydowanie jednak nie doszło do jakichś spektakularnych scen, krew się nie polała, a koty wyglądały, owszem, na nieco zdziwione, jednak nie żeby aż desperowały. Kotka zresztą była na tyle mądra, że zaszyła się pod schodami i prawdopodobnie gdyby jej Lesia tam nie wytropiła, nieprędko by ją moje ospalce zauważyły. Lesia była bardzo zainteresowana, ale i przyjazna. Podejrzewam, że zdążyła się już przez drzwi z zapachem nowej kotki oswoić w ciągu tych bodajże czterech tygodni. 

Tutaj widać, że Przytulia jest nieco spłoszona. A może tylko czujna.

Kotka po akcji wróciła jeszcze na krótko do garażu, jednak w końcu uznałam, że dłużej nie może trwać ta izolacja, a skoro spontaniczna próba zintegrowania z rezydentami przebiegła całkiem spokojnie, Przytulka dostąpiła zaszczytu goszczenia na salonach do momentu znalezienia jej domu.

***

A teraz chwila przerwy. Na następny odcinek zapraszam jutro o godzinie... 

Hm, albo nie powiem. Czujnym trza być! 

Jolka PisarkaM ;)