Pierwszy śnieg w życiu Fiki

Pierwszego dnia roku spadł pierwszy tej zimy śnieg. Nie było zimno - minus 2 stopnie, zero wiatru, więc z przyjemnością wybraliśmy się z Fikunią na spacer. 

Fika wybiegła z domu i... zdziwko! Co to za taka zimna, biała masa pokryła świat? Hmm, nie wiedziała, czy może jej zaufać, wąchała, grzebała łapką, próbowała językiem i stwierdziła, że to jest super! 

A nad Odrą bajkowo...

Na spacerku ganiała już za piłeczką, i nie tylko, pełna szczęścia i zachwytu!

Fiśka na śniegu, spod którego wystają czarnobure habazie, jest czasem trudna do zobaczenia. Sto razy dostałam już ataku serca, że zniknęła i że jej nie ma, buuuuuuuu!

Znajdż Fisiulkę.

Sunia uwielbia psie staruszki! Ma takich dwóch psich seniorów w okolicy, z którymi zawsze musi się przywitać. Lubią ją z wzajemnością. :)

Oho! Zbliżają się zaprzyjaźnione pieski...

Zaprzyjaźnione czy nie - ratunku, mamusiu!! :)

Inaczej sprawy się miały, gdy chwycił mróz. Przy temperaturach rzędu minus osiem stopni moja delikatna psinka już nie daje rady. Wciąż podnosi nóżki do góry, szybko po wyjściu z domu pokazuje, że chce wracać. Jaka jest przy tym mądra! Kupiłam jej buciki, ale za duże, muszę wymienić, jednak wątpię, by chciała w nich chodzić. Będą na wszelki wypadek, na temperatury poniżej minus dziesięciu. 

No i musi być brana na rączki. Przy całej mojej z tego przyjemności. :)

Fika jest już po pierwszej cieczce. Przeszliśmy ten czas bez kłopotu; po prostu chodziła na smyczy. Była może bardziej rozchwiana emocjonalnie, znów bała się zapinania szelek. Zresztą i bez tego wciąż tkwią w niej stare traumy i ma swoje dziwactwa. Gdy wracam do domu, nieważne, czy po kilku godzinach, czy po dziesięciu minutach, Fisiunia cieszy się jak wariatka, śpiewa pieśni powitalne, wygina całe ciało w spazmach radości, ale podejść do niej nie mogę. Pogłaskać się nie pozwala. Dopiero za jakiś czas, gdy gdzieś usiądę, mogę jej dotknąć i przytulić. Uff, co za rozkosz. :)

Fika jest już po pierwszej cieczce, a to oznacza, że zaczęliśmy odliczać dni do sterylizacji. W marcu czeka nas ta konieczność, ale nie wiem, jak to przeżyję. Kocham (wszyscy kochamy) ją tak strasznie i na myśl, że będzie cierpieć, cała się kurczę. 

No, ale jest jeszcze trochę czasu.
Dziś znów czeka nas długi spacer po śniegu. Jest piękna pogoda!
Pamiętajcie, że dziś jest wielki dzień; gra Orkiestra Świątecznej Pomocy.
Z przyjemnością ją wesprę - jak co roku, tylko hojniej!
Niech gra do końca świata i jeden dzień dłużej!



Czasem tak się zdarza. Pomóżcie szukać domu Koli i Joli. Znowu. :(
https://www.facebook.com/events/1641376079430927/

I zobaczcie jeszcze poprzedni post na końcu. Wycomingautowała się Damakier!