Nie płacz, Ewka!

Opowiem Wam dzisiaj, a nawet zacytuję, jak na tem świecie (niekiedy zdającym się całkiem do de.) ludziska potrafią się cieszyć, za przeproszeniem, z byle czego. :)

A było to tak, że postanowienie miałam - wcale nie noworoczne - żeby w tym, czyli w tamtym, roku "uhonorować" kilka osób, które z rozlicznych przyczyn  szczególnie zalazły w mą białą głowę. Realizacja tego postanowienia zajęła mi kilka miesięcy. Ale nie że było to AŻ TAKIE przedsięwzięcie, lecz dlatego, że taka to ze mnie Osobowość Przesadnie Długo Podejmująca Kroki Tudzież Działanie, w skrócie (ha, ha) OPeDePeKaTeDe (spytajcie Gochę, ile presji przyszło jej zużyć dla nakłonienia mnie, bym wreszcie coś tu nabazgrała).

Niemal pierwsza w kolejce do otrzymania hołdów od OPeDePeKaTeDe była Ewa, do której w grudniu wysłałam przesyłkę, co poskutkowało tym, że za kilka dni dostałam mejl, podczas czytania którego zwijałam się ze śmiechu, wyobrażając sobie scenki, które się rozegrały w lokalu mieszkalnym wyżej wzmiankowanej Ewy. Uprosiłam WWE, żeby pozwoliła się podzielić nimi z narodem, któren najprawdopodobniej nie samym chlebem żyjąc, namiastką igrzysk nie pogardzi, tem bardziej w karnawale. A zatem, narodzie, nie żałuj sobie, czytaj, co napisała, może i nazbyt entuzjastycznie, Ewa, ale jak tym entuzjazmem podbudowując ego moje nieco podupadłe z przyczyn różniastych! Czytaj, narodzie, a ja się będę napawać (mam nadzieję) życzliwą i uśmiechliwą narodu reakcją. 

Cytuję:

JolkoM najmilejsza! Nie wiem, co rzec w pierwszych słowach mego listu. :) Zez zachwytu! Ależ mi niespodziankę cudną zrobiłaś! 
Latam ci ja po mieszkaniu w amoku, bo do alergologa na wizytę się śpieszę. Latajo za mną w nie mniejszym amoku dwa maluchy: A., lat dwa i pół, i Be., lat cztery i pół, a tu nagle pukanie, więc pies też lata w amoku, bo pukajo! Kot w nerwach (z tego pukania i latania wszystkich w amoku) nawiał do swej budki. Otwieram drzwi, a we drzwiach obcy facet, a nie ojciec dzieciom, którego to się akurat nerwowo lada moment spodziewałam. A do tego jeszcze dochodzi historia z oczekiwaniem na kuriera z karmą z Zooplusa dla Kajci (którego przekierowałam na sąsiadkę niżej do odebrania - bo alergolog przecież). 
No więc stoję z głupkowatym uśmiechem we drzwiach, patrząc na tego pana i mówię: 
- To było otwarte na dole? Przecież miało mnie nie być w domu o piętnastej! Kim pan jest? Karma w takiej małej paczce?! 
Oczy u faceta ewidentnie się powiększyły, a kształt zbliżył się do okrągłego. I odzywa się do mnie przytomnie w te słowa: 
- Czy pani Ewa eL.? 
Odpowiadam zgodnie z prawdą, że tak! On na to, że ma dla mnie paczkę z Wu.! Ja do niego, że nie zamawiałam niczego we Wu. 
On do mnie: 
- Od pani Jolanty eM. 
I tu zaczęła do mnie dochodzić świadomość. Czułam fizycznie, jak mi się zwoje skręcają i rozkręcają wew mojej głowie. 
I krzykłam: 
- OJEEEEEJ,  z Wu.!!! JOLKAM. KOCHANA! 
Grzecznie podpisałam, przyjęłam, drzwi zamkłam, paczuszkę na stoliku postawiłam i stoję. I patrzę. 
A maluchy: 
- Babciu, babciu, to chyba od mikołaja! Otwieraj! 
No i otworzyłam. I łzy jak groch pociekły mi z oczów!* Joluś kochana, dawno mnie nikt tak nie wzruszył. :) Poziomeczki i czereśnie stoją w kuchni na honorowym miejscu! A choineczka jest prześliczna, PRZEŚLICZNA! I też będzie honorową, główną dekoracją świąteczną! Życie jest piękne! (...)

Koniec cytatu. 

* Pogrubienie moje.

I co, zazdrościcie? :P

Tak naprawdę to nie ma czego, gdyż nie wysłałam Ewie milijona ani nawet jego połowy, ale skądinąd wiem, jak to działa, gdy zapuka do drzwi pan listopaczkonosz i niespodziewanie wręczy choćby najmniejszą przesyłkę (nie wspominając o wielkiej pace ledwo mieszczącej się w drzwiach, co nie, Gocha?). Jeju, jakby kto człeka na sto koni wsadził. Ale żeby aż płakać! Jednakowoż z Ewą inaczej być nie może, bo to przecież TA Ewa, która zawsze płacze - płacze nawet gdy Gosia swoje tymczaski oddaje w najlepsze ręce. Oraz w tym podobnych okolicznościach sprzyjających, np. podczas oglądania, wyjątkowych co prawda, kalendarzy, jak to opisała pod TYM postem - koniecznie poszukajcie komcia Ewy, nie pożałujecie!

Ale co, że tak bez adekwatnego zdjęcia? W ogóle bez zdjęcia?! E, nie, zdjęć ci u mnie dostatek. Było o choince - niech będzie choinka. 

I konik.

Albo więcej choinek.

I jeszcze więcej choinek.

I więcej konika.

I jeszcze ciut konika...

A na deser kocinka.

 Uaaaaa! Pożeram!

Żartowałam...

 I jeszcze Majtek udrapowany,

 Majtek doparowany,

 Majtek prawie zapakowany.

Komu przesyłkę Majteczną?!

Poniekąd z niebytu znów wyłoniłam się ja, JolkaM.
Niniejszym pozdrawiam! :)