W głowie się nie mieści co za huncwot!

Tropikalny weekend minął... za szybko. Co te wolne dni do siebie mają, że nigdy nie można się nimi nasycić do końca. Upał, nie upał, a chciałoby się, aby trwały dłużej. 

W sobotę uciekliśmy przed żarem do miejsca wydawałoby się oczywistego, gdzie panuje temperatura idealna: do kina. Stali bywalcy wiedzą, że mam wielką słabość do bajek, kiedy więc usłyszałam, że Pixar wypuścił nową produkcję, na dodatek nagrodzoną owacjami na stojąco przez dziennikarzy podczas festiwalu w Cannes, nie trzeba było mnie namawiać. 

Gratisem tego udanego wyjścia było to, że byliśmy w kinie sami! Na wielkiej sali kinowej; siedzieliśmy komfortowo, wśród ciszy, nieniepokojeni żadnymi dźwiękami poza filmowymi. Coś wspaniałego! Zdziwiło nas to. Spodziewaliśmy się, że nie tylko my wpadniemy na pomysł, aby zaznać... klimatycznej ochłody. ;)

Film mnie zachwycił. Wśród morza wszechobecnego telewizyjno-kinowego badziewia ta bajeczka jest perełką posiadającą wszelkie walory: kapitalną animację, przesympatyczne postacie, ale przede wszystkim mądre, edukacyjne przesłanie.

Nie będę go Wam zdradzać, bo może ktoś się skusi, ale myślę sobie, że jeśli dziecko po obejrzeniu filmu zostanie wsparte przez mądrego rodzica w zrozumieniu płynącej z niego inteligentnej lekcji, to może znacząco wpłynąć na jego życie. Na plus. 

Ja, bardzo dorosła, oglądałam go z wielką przyjemnością. Można o nim przeczytać w Charakterach (LINK).

A poza tym, cóż... Gorąco było. Huncwot Hokus-Pokus kpił sobie z nas w żywe oczy. W swoim czasie poświęciliśmy sporo pracy, żeby zapewnić mu bezpieczeństwo. Po feralnym wypadku z płotem, z którego cudem się wygrzebał, przyspawaliśmy do płotu listwę górną - dziad zaczął opuszczać ogród bez trudu, wskakując po prostu na nią. Zainwestowaliśmy więc w specjalne kocie zabezpieczenia. Do płotu zostały przyspawane skośne pręty, a pomiędzy nimi rozpięta siatka. To wcale nie powstrzymało huncwota! Wycięliśmy pół ogrodu, między innymi żywopłot, który rósł z 20 lat (okropnie mi go żal) - Hokus wychodził dalej, z tym że musiał się nakombinować i robił sobie przy tym kolejne krzywdy: a to coś naciągnął, a to gdzieś się zadrasnął. Uznaliśmy więc, że wygrał i kot od tej pory łazi poza ogród specjalnie zrobioną przeze mnie dziurą. Jest to przyczyną wielu moich zmartwień. Wczoraj na przykład nie pojawił się na śniadaniu, po dwóch godzinach poprosiłam więc MCO, aby sprawdził w ogrodzie czy dziad się gdzieś nie zaszył, lekceważąc nasze wołania i pobrzękiwania karmą w słoiku. 

Był, dziad jeden. Był, a jakże! Bezczelniak zrobił sobie z naszych zabezpieczeń... hamak! Cały szczęśliwy wylegiwał się na nim wyciągnięty jak długi!

Czy ta mina nie mówi wszystkiego o jego stosunku do naszych starań, aby ogrodu nie opuszczał?

Za to wieczorem zastałam go na schodach. 

Wyglądał malowniczo. No to pstryknęłam dla Was kilka fotek. :)

Razem z Hokusem, Amisią, Stefą i tymczasową Kawką mówimy Wam: miłego tygodnia. :)

PS 1. Pisałam już o tym na fejsie i jeszcze tu powtórzę, że wykorzystując Wasze zaangażowanie w wydarzenie Misia i Lali (czyli Hani i Marianka), postaram się teraz popracować nad znalezieniem domu Kawce. Na tym samym wydarzeniu. Mam nadzieję, że nas nie opuścicie w potrzebie. Kawka też musi znaleźć domek, abym mogła pomagać dalej. Dziękuję!

PS 2. Dla Alicji M. bonus: