W zadumie

Człowiek w nieszczęściu, w chorobie, w życiowym dramacie tak naprawdę jest zawsze sam. 

I patrzy z niedowierzaniem i bólem, że życie toczy się dalej. Ludzie przychodzą, współczują, ale potem wracają do swoich spraw. Nadal śmieją się, żartują, pozdrawiają. Blogowisko żyje swoim rytmem. Powstają nowe posty; miłe, lekkie i przyjemne... Jak to?!  

Dopiero co myślałam o tym, gdy odszedł Rufi. I kiedy podzieliłam się tym z moją Jolą, ona napisała mi: 

to jest straszne i zarazem normalne, a może i zbawienne, że wszystko jest dalej tak samo. I z jednej strony w takich chwilach chciałabym zniknąć, a z drugiej - wiem, że to minie, że jeszcze wróci dobry czas, że jeszcze nie skończył się świat.

Jola ma rację. To i straszne, i normalne, i zbawienne.

Pamiętacie ten post (LINK)? Jeśli nie, to polecam serdecznie.

Kiedy plątałam się w zadumie po wnętrzu katedry w Killarney w Irlandii, podszedł do mnie kościelny, może ksiądz, i podał mi ulotkę, wskazując na zapisaną w niej modlitwę. 

Poetycko przetłumaczyła ją wtedy dla mnie niezastąpiona Ninka.

Zatrzymaj mnie, Panie,

W moje serce spokój wlej,

Ciągle rozbiegane

myśli uspokoić chciej.

Mój codzienny pośpiech

Ukój majestatem gór,

Ciało, wciąż napięte,

Niech rozluźni rzeki nurt.

Dajże mi odpocząć

W śnie spokojnym całą noc,

Pokaż mi, jak umieć

Z piękna kwiatów czerpać moc,

Z rozmów z przyjacielem,

Z dobrej książki paru stron,

Z miękkiej sierści zwierząt,

Którą czuje moja dłoń.

Zatrzymaj mnie, Panie,

Bym swe wnętrze poznać mógł,

By moje marzenia

Rosły w świetle gwiezdnych dróg.

To wciąż moja modlitwa. Takie moje wołanie z serca. Moja modlitwa, czyli  moja prośba o spokojne, zwykłe życie z docenieniem codzienności. Bo ona może każdego dnia runąć i bezpowrotnie zniknąć. 

Nie, nic się nie stało. Do tych filozoficznych rozważań zainspirował mnie wpis naszej blogowej koleżanki, która przeżywa teraz ciężkie chwile. Nie znam szczegółów i doskonale rozumiem, że Ona nie ma zamiaru nas w to wtajemniczać. 

PS. Sprawdziłam, Ninko, i ta modlitwa żyje już swoim życiem w sieci. Np. tu, i tu...
Szkoda, że nie możesz zastrzec swojego doskonałego przekładu.