Jednym głosem

Kompilacja Waszych słów spod wczorajszego posta. Jednym głosem mówimy tak:

Nadwrażliwość to powód do dumy i tego, aby poczuć się kimś absolutnie wyjątkowym! Bo czy nie jest tak w tym całym morzu obojętności i znieczulicy? To właśnie powinno być normą, a nie przechodzenie z obojętnością obok cierpiącego stworzenia. 

Od dziecka kocham zwierzęta miłością tak ogromną, że moja mama kiedyś stwierdziła, że kocham je bardziej niż ludzi. No i co z tego, że wszyscy pukają się w czoło i mówią, że jestem wariatką. Zawsze taka byłam, zawsze reagowałam na każde zwierzę i jego krzywdę. Miłość zwierząt daje mi czasem chęć do życia. Ludzie, którzy nie szanują zwierząt, nie dają im prawa do uczuć, są prymitywni, a z prymitywizmu rodzi się obojętność i przyzwolenie na zło. 

Mamy jedno życie i powinniśmy przeżyć je w zgodzie z własnym sumieniem. Nie wstydzić się siebie. Doceniając swoją inność. Nie przejmując się stygmatem dziwaczki czy naiwniaczki. Dawać z siebie tyle, ile tylko potrafimy i chcemy. Bo dobro to najważniejsza rzecz. Stojąca ponad religiami, podziałami, ideologiami. Tylko dla czynienia dobra warto żyć, bo inaczej to tak, jakby się wcale nie żyło...

Myślę, że to część naszej osobowości albo charakteru. Lubimy zwierzęta, nie wyobrażamy sobie mieszkania np. bez kotów czy innych zwierząt domowych. Poza tym to członkowie rodziny. I o nich się dba.

Wolę być nienormalną, dziwaczką, pieprzniętą babą, co kocha zwierzaki niż "normalną", grzeczną i układną paniusią, nie daj buk taką, co to co tydzień na sumę leci, ale nie kocha nikogo i niczego. A najfajniej jest wieczorem położyć głowę na poduszkę, obok drugiej głowy, a w nogach, a często też na poduszce, pies, kot...

Mój mąż powiedział: "Szukaj kota, bo dom bez kota to nie dom". 

My, ludzie z miasta, mamy trochę inne spojrzenie na traktowanie zwierząt. Tym samym wnosimy na wieś nowe obyczaje, nową refleksję. Nawet zachowując się nieracjonalnie czy śmiesznie i dziecinnie zdaniem miejscowych i będąc przez to tematem plotek, dajemy jednak tym samym jakoś do myślenia. Kropla drąży skałę... Taką mam nadzieję.

Uważam, że ludzie, którzy kochają zwierzęta, są wyjątkowi; moim zdaniem mają o jeden gen więcej niż pozostali. Wrażliwość na los naszych braci mniejszych to wspaniała cecha, którą powinniśmy się szczycić! Całe życie żyję w otoczeniu zwierząt i nie wyobrażam sobie, żeby ich przy mnie zabrakło, i tę wrażliwość przekazałam naszym dzieciom. 

To chyba cecha wrodzona, umiejętność współodczuwania i porozumienie ze zwierzętami. Nie lubią zwierząt ci, co się ich boją. Zwierzaki widzą człowieka na wylot i tego przejrzenia człowiek się obawia.

Czułość serca to DAR. Obdarzone to szczęściary (szczęściarze). Ten świat jest bogatszy... pomimo podrapanej kanapy, wypluwki na środku pokoju i wiecznych wykopalisk w kuwecie oraz innych - wiadomych tylko zaangażowanym.

To świat zwariował i dawno zatracił jakiekolwiek normy. Zadziwia mnie ludzkie znieczulenie, ludzka wygoda i egoizm. Te właśnie cechy nie są szlachetne. Dla mnie ci, którzy na krzywdę zwierząt patrzą obojętnie, są (zgodnie z humanistycznym znaczeniem słowa człowiek) nieludzcy. 

Jestem dumna z tego, że kocham zwierzęta i rośliny, że jestem wrażliwa, że chcę pomagać i cierpię, gdy widzę niesprawiedliwość i okrucieństwo. Niech to cała reszta czuje się winna z powodu swojej bezduszności! 

Przypominam sobie siebie w dzieciństwie i latach młodzieńczych. Ile ja łez wylałam w samotności nad krzywdą zwierząt. Czasami tak bardzo nienawidziłam ludzi, że chciałam, aby świat już się skończył. Żeby nie stać się zgorzkniałą jędzą, po prostu zaczęłam unikać takich wiadomości. Zostałam wegetarianką.

Jestem wegetarianką. Wierzę, że dokąd na Ziemi będzie choć jedna rzeźnia, będą wojny.

Zauważcie, że nie tylko starsze panie pochylają się nad skrzywdzonymi stworzeniami, znam bardzo dużo młodych osób poświęcających czas i pieniądze na ratowanie psów, kotów, fretek i innych zwierzaków. Prowadzą fundacje, żeby pomagać. 

Zawsze mam w pamięci biblijny werset z Księgi Przysłów 12; 18: „Prawy dba o duszę swego zwierzęcia domowego, lecz zmiłowania niegodziwców są okrutne". I boli mnie, że częściej to ta druga część ma zastosowanie w wielu domach. Kto się nie umiłuje nad bezbronnymi zwierzaczkami, to potem "sięgnie" po bezbronną babcię, dziecko, żonę. Nie można kochać ludzi, nie kochając zwierzaków. 

Niestety tak wiele wokół nas zwierzęcej niedoli, bezduszności i okrucieństwa ludzi, wystarczy rozejrzeć się dookoła. Ale właśnie dlatego, że jest nas wrażliwców coraz więcej, możemy chociaż części tych biedaczków pomóc. I to się liczy najbardziej. Nie ma co zwracać uwagi na tych "nierozumiejących" . Trzeba robić swoje i iść dalej. 

Bardzo lubię zwierzęta, nie angażuję się wybitnie w akcje pomocy im, ale też nie przejdę obok cierpiącego zwierza.

Ciągle słyszę to znienawidzone powiedzeni: całego świata nie zbawisz. Oczywiście, że nie, ale jak pochylę się nad każdą istotą na swojej drodze i zrobi to każdy wrażliwy człowiek, to może damy radę.

Zawsze powtarzam: ktoś, kto potrafi zaniedbać czy skrzywdzić zwierzę, zdolny jest do tego samego w stosunku do drugiego człowieka - dziecka czy kogoś innego, słabszego od siebie.  

Kropla drąży skałę i wierzę, że świadomość ludzi zwiększa się także względem traktowania zwierząt. 

Ludzie pozbawieni empatii i serca dla innych żywych istot zasługują na współczucie, a już przejmować się ludzką znieczulicą i głupotą nie ma co. Róbmy swoje. 

Myślę, że jest jakaś równowaga w przyrodzie, jedni zajmują się dziećmi, inni dorosłymi pokrzywdzonymi przez los, jeszcze inni pracują w hospicjach.

Przejmując się opiniami innych niż my, odbieramy sobie radość z bycia tym, kim jesteśmy. A przecież bycie sobą powinno dawać pewność i spokój. 

Bycie zwierzolubnym to powód do dumy.

Ani myślę wstydzić się własnej wrażliwości i tłumaczyć się, dlaczego tak, a nie inaczej. Niech się inni wstydzą!

Brzydzę się i gardzę ludźmi, którzy krzywdzą zwierzęta, a tych, którzy zwierząt nie lubią, nie zapraszam do domu i nie utrzymuję z nimi kontaktów.

Moje koty są moją rodziną i największym priorytetem jest dla mnie zdrowie I szczęście moich futer. 

Wrażliwość, a nawet nadwrażliwość, nie może być powodem wstydu. Już chyba raczej dumy.

Zawsze podziwiam ludzi, którym nieobojętny jest los pokrzywdzonych. Szczególnie zaś w tej odmianie, która dotyczy zwierząt. Bo człowiek taki zawsze jest człowiekiem dobrym. 

Nieprzeszkadzanie dobrym ludziom nic nie kosztuje.

A ja bardzo chętnie etykietkę nienormalnej przyjmuję. Oczywiście, że jestem nienormalna, bo jestem NADZWYCZAJNA! ;)

Ja tam zawsze powtarzam, że ze wszystkich ludzi to najbardziej kocham (poza Synem :) moją Owczarkę. :)

Mieszkam na wsi od piętnastu lat i widzę postęp w traktowaniu zwierząt. Kropla drąży skałę, a ja jej pomagam jak mogę. Czasami pochwała potrafi zdziałać cuda, czasami trzeba użyć podstępu, nie boję się już zwrócić uwagi. Powoli, ale do przodu. :)

Trzeba ich swoją nieugiętą, niekoniecznie butną, postawą przekonywać do swoich działań.

Zauważyłam, że coraz więcej ludzi, szczególnie w dużych miastach, reaguje na cierpienie zwierząt. 

Jestem szczęściarą, bo otaczają mnie tylko ludzie kochający zwierzęta. Nie wiem, czy to mój umysł działa wybiorczo, ale natychmiast czuję niechęć do człowieka, który o kotach lub psach mówi z pogardą.

Chodzi mi po głowie to, co usłyszałam od osób pracujących w hospicjach, którzy rozmawiają z umierającymi ludźmi i pytają ich, czy czegoś żałują, kiedy patrzą wstecz na swoje życie. Większość, wiedząc, że ma już wszystko za sobą, mówi: "Żałuję, że nie robiłem tego, co naprawdę chciałem robić, bo bałem się, że będzie źle przyjęte przez społeczeństwo".

Nie jesteśmy odosobnione w tym, co robimy. I właśnie tymi małymi kroczkami i konsekwencją można zdziałać wiele. Wierzę w to.

Powiem tak: RÓBMY SWOJE!! 

Mimo kłód, które toczą nam pod nogi, trzeba iść dalej, robić swoje, nie poddawać się, aby móc powiedzieć:

W miejscu, gdzie ja mieszkam, zwierzęta są traktowane na równi z człowiekiem. 

Bardzo chciałabym, aby to stało się normą w Polsce.

Tak właśnie brzmi nasz wspólny głos. Budująco! Uskrzydlająco! Chce się żyć wśród takich ludzi. 

Jednak oprócz tych entuzjastycznych deklaracji bycia zwierzolubnym pojawiły się też niezwykle ważne i potrzebne głosy: Przemka i Ikropki, m.in. o tym, co to znaczy mądrze kochać zwierzęta i im pomagać. Z radością odniosę się do tego w przyszłym tygodniu. 

Dziś po prostu cieszmy się, że tylu z nas myśli zgodnie - w tym samym kierunku!

16:40 - 17:17