Coś ku pokrzepieniu serc

Jak to jest z nami - zadeklarowanymi wielbicielkami zwierząt? Czy jesteśmy bandą zakompleksionych, sentymentalnych starszych pań bez swojego życia? Dlaczego tak łatwo przypiąć nam etykietkę wariatki, przewrażliwionej dziwaczki czy najostrzejszą: osoby nienawidzącej ludzi?

Czy to, że czujemy mocniej, że bardziej empatycznie reagujemy na zwierzęcą krzywdę, że trzęsiemy się nad każdym pieskiem czy kotkiem sprawia, że mamy być źródłem drwin i pogardliwych spojrzeń? Dlaczego tak wielka przepaść dzieli nas od ludzi, którzy zwierzęta traktują przedmiotowo? 

Jeśli ktoś z nasz nie umie przejść obojętnie obok krzywdy "głupiego", nic przecież nieznaczącego, pieska lub kotka, to znaczy, że jest szajbusem? 

Jak to, że traktujemy nasze zwierzaki jak pełnoprawnych członków naszych rodzin, odbija się na nas w oczach "bliźnich"?

Czy jeśli nie umiemy przejść obojętnie wobec zwierzęcych krzywd, jeśli boli nas do dna serca cierpienie naszych braci mniejszych, to umniejsza naszą wartość?

Tak wiele gorzkich pytań nasunęło mi się po przeczytaniu przejmującego listu mojej czytelniczki:

Kochana AnkoWro, (...) kiedy trafiłam na twój blog, to jakbym znalazła dom. Ty i wszyscy ci ludzie, którzy okazali się być wrażliwi na to, co ja. Rozumujący podobnie, mający podobne spojrzenie na świat. Nie łudzę się, że w realu wszyscy byśmy się polubili, ale kawałeczki naszych dusz idealnie pasują. To była taka ulga, wiedzieć, że istniejecie. Nadal jest. Ale czasem... Czasem dopada mnie ciemna strona mocy... Tak bardzo jestem zła, że muszę przepraszać za to, jaka jestem... Jaka chcę być. Nie mogę przejść obok cierpiącej istoty i NIC nie zrobić. Nie mogę nie pomóc. A najbardziej bezbronne są zwierzaki. Najbardziej niewidzialne, najbardziej potrzebujące. Ale jednocześnie to sprawia, że jestem poza nawiasem "normalności".

Ludzie są dyskryminowani z różnych powodów, wiem też, że nie potrzebuję akceptacji moich działań. To moje życie. Ale... Jakie to jest przykre, bolące, jak bardzo smutne. Wkurza mnie to, a jednocześnie przygnębia. Moja rodzina, mąż, dzieci (dorosłe)... czasem mnie się wstydzą. Czy to nie okropne? Czuję się winna i jednocześnie nie zgadam się na to. Mamy 4 koty i 2 psy. Wielu zwierzakom znalazłam domki, podleczyłam, podkarmiłam i poszły dalej w świat, a czuję się winna i jest mi przykro, gdy dostaję od męża tabliczkę: Trzy koty temu byłam normalna.

Muszę się podlizywać sąsiadom, którzy kompletnie nie rozumieją, jak można mieć TYLE zwierząt. (...). Muszę śmiać się z durnych dowcipów na temat paniuś, co lubią kotki i pieski, muszę udawać miłą, bo że jestem głupia i wariatka, to oni już sami wiedzą. A jak powiem, co myślę, to mnie zaszczują albo zrobią coś moim zwierzakom.

Przepraszam, że piszę, ale czasem życie staje się nie do zniesienia. 

Więc chciałam cię poprosić, żebyś pomyślała o tym i napisała coś ku pokrzepieniu serc... Bo w tej chwili widzę ciemność. I mam przeczucie, że nie tylko ja, że wśród twoich czytelników też są tacy, którzy potrzebują wsparcia. 

Nie gniewaj się, że napisałam... ale po prostu nie mam nikogo, kto by zrozumiał.

Ja Ci powiem, Droga Czytelniczko, że nie tylko Cię rozumiem, ale jestem dumna, że odnalazłaś we mnie, w naszej społeczności, na moim, i nie tylko przecież, blogu cząstkę Twej pięknej duszy. 

Czy wiesz, że jako dziecko, jako nastolatka, a nawet później, czułam się zawsze okropnie ze swoją zwiększoną do bólu nadwrażliwością? W podstawówce potrafiłam płakać z powodu zabitej na szybie muchy! Płakałam, bo naprawdę jej żałowałam. Wyobrażałam sobie, jak tęsknić będzie za nią jej mamusia, tatuś, jej dzieci... Było mi z takim podejściem bardzo trudno. Długo nosiłam w sobie przeświadczenie, że jestem jakaś... gorsza, niedostosowana. Pamiętam, jak w liceum podczas wakacji uratowałyśmy z koleżanką małą kaczuszkę z transportu do wielkiej kaczarni. Opiekowałyśmy się nią, spałyśmy z nią w namiocie, a ja nawet w śpiworze (cudowne doświadczenie!) i nie zapomnę mojej rozpaczy, gdy rodzice nie pozwolili mi jej zatrzymać... Przecież to nic dziwnego, bo jak trzymać kaczuszkę w bloku. Nie słyszałam wcześniej o kimś, kto miałby taki pomysł i płakał potem przez tydzień. Tak, zdecydowanie byłam inna, dziwna, gorsza.

A dziś? Dziś w pełni akceptuję tę stronę mojej natury. Szczycę się tym. To część mnie, to mnie określa i wyróżnia wśród ludzi. I powiem Ci więcej. Jest nas bardzo dużo. Jesteśmy wszędzie. Nie jesteśmy ani dziwne, ani gorsze. Na pewno też nie lepsze - nie o to chodzi. W głębi duszy myślę, że szczodrzej obdarzone... Na szczęście po prostu jesteśmy, działamy, wspieramy się. Zobacz, jak nas jest dużo! Codziennie widzę to na tym blogu!

Jest jeszcze coś, co nas łączy: działanie. To małe kroczki, dzięki którym nie zmienia się cały świat, lecz życie jednego zwierzęcia. Te małe kroczki to nasza siła. Niesprawiedliwości, bólu, problemów jest tak wiele, że myśląc o tym, możnaby się tylko załamać, ale to nie w naszym stylu! My pomagamy, organizujemy, nagłaśniamy, ratujemy i przygarniamy. Opiekujemy się zwierzakami w naszych domach. Kochamy, leczymy i opłakujemy. Dzięki nam lżej jest kilku istotom. To tak wiele!

Leśna, Majtek, Szczękot, Czajnik, Wałek, Frodo, Grażynka, Malin, Kudełek, Bonus, Stefcia, Hokus Pokus, Tropik, Perełka, Mefisto, Morfeusz, Moira, i kochana Lula - nie jestem w stanie wymienić każdego z nich. Co byłoby z nimi, gdyby nas nie było?

Bądź dumna, Droga Czytelniczko, ze swojego dobrego serca, ze swojej wrażliwości, ze swojej empatii, a nawet ze swojej dyplomacji w stosunku do prymitywnych sąsiadów. Bądź dumna, bo masz powody!

Kochani, dodacie coś ku pokrzepieniu serc?

18.05 -18:38.
20:10 - 20:20