O nieudanej adopcji Janka

Wszyscy bywający Za Moimi Drzwiami znacie historię Janka. Wiecie, skąd się wziął, jakie były moje co do niego wątpliwości, co mi doradziliście w jego sprawie i że wrócił z pierwszej, bardzo nieudanej, adopcji od Moniki z N. 

Chciałam tej sprawy nie piętnować, naiwnie sądząc Monikę swoją miarą. Myślałam, że nie dość, że cierpi po ugryzieniu, to się wstydzi swojego postępowania. Nie chciałam jej dobijać. Czemu swoją miarą? Bo ja się tej adopcji wstydzę. Bardzo. Wstydzę się dwóch rzeczy: że mimo iż się poznałam na człowieku, przełknęłam kilka gorzkich uczuć, złych przeczuć i nie zrezygnowałam. Wstydzę się też, że dałam się bezczelnie naciągnąć.

Nie zamieściłam na blogu powodu powrotu Janka do nas, aby nie oczerniać Moniki, nie chciałam, aby była oceniana publicznie.

Jednak istnieją granice hipokryzji i bezczelności, i te właśnie ww. Monika przekroczyła, pisząc wczoraj  (w odpowiedzi Anonimowemu A) paszkwil w komentarzu na moim blogu. Paszkwil, w którym zupełnie pominęła swoją rolę. 

Wersja skrócona wydarzeń: kot pojechał do Moniki do N., a ona mimo zapewnień, że zna się na kotach i mimo moich licznych ostrzeżeń, że kot jest bojaźliwy i lękliwy, i że potrzebuje czasu na aklimatyzację, wzięła go zestresowanego i przestraszonego (o czym sama mi pisała) w drugim dniu pobytu u niej na ręce i wyniosła na podwórko, gdzie biegał duży, ruchliwy, szczekający wilczur. Janek się okropnie przestraszył (nic dziwnego, nie znał ani osoby, ani domu, ani otoczenia, ani psa) i zaczął się wyrywać, Monika chciała go utrzymać, a to dorosły, silny kot, i pogryzł jej dłoń. Lekkomyślność zakończona tragicznie dla Moniki. 

A teraz po kolei. 

Uprzedzałam kilka razy w korespondencji i w widocznym parę dni temu poście, że Janek jest kotem delikatnym, bojaźliwym, przesłałam Monice jeszcze raz tekst ogłoszenia, mimo że pisałam o tym już w TYM poście, że Janek na początku miauczał, że chciał wyjść, że trzeba osoby cierpliwej i mądrej, która będzie go pomału oswajać.

Wszystko to było przyjmowane z zarzutem braku zaufania i powoływaniem się na 40-letnie doświadczenie z kotami.

Następnego dnia na czacie Monika poinformowała mnie, że nie stać jej na kolejnego kota, mimo to marzy o Janku i koniecznie pragnie go mieć, więc prosi mnie o wsparcie na pierwszy miesiąc. Zaniepokoiło mnie to, ale po wewnętrznej walce zgodziłam się i zrobiłam jej zakupy w Zooplusie. Między innymi kupiłam tam 25 l. żwirku. Piszę o tym tylko dlatego, że zostałam oskarżona o pazerność w kontekście tego właśnie zakupu.

Potem były jeszcze kolejne nieprzyjemności w rozmowie, bowiem za założenie czipa Jankowi i zarejestrowanie go w ewidencji na dane Moniki, na mój koszt, zostałam przez nią opieprzona i potraktowana z góry, choć spodziewałam się raczej podziękowania - w końcu za swoje pieniądze zabezpieczyłam jej kota.

I to przełknęłam, głupio mi było odkręcać sprawę.

Zapewniliśmy także transport kotka i Robert zawiózł go Monice - 60 km.

Kolejnego dnia dostałam potwierdzenie, że kot jest, że jest delikatny, ale że się boi, jest zestresowany i prawdopodobnie chce wyjść na dwór. Uprzedzałam Monikę o tym i już wcześniej kilkakrotnie prosiłam o cierpliwość w oswajaniu.

Kolejna wiadomość od Moniki to przykra informacja, że kot boleśnie ją pogryzł. Ponieważ jestem osobą emocjonalną, a za nic nie chciałam powiedzieć czegoś niewłaściwego, poprosiłam Roberta, żeby zadzwonił i dowiedział się, co się stało.

Okazało się, że Monika wzięła zestresowanego i wystraszonego kota na ręce i wyniosła na podwórko, gdzie biegał jej duży pies. Pies ten musiał być wiązany na czas przejścia Roberta do domu i z powrotem do furtki, a w międzyczasie stał przy okienku piwnicy (do której został zaprowadzony Robert z Jankiem) i szczekał.

Janek się bardzo wystraszył, ona chciała go przytrzymać i kot wyrywając się, ugryzł ją w dłoń. Boleśnie i mocno. Ugryzienie kota jest groźne, paprze się przeważnie, boli. To poważna sprawa.

(Agresja kota wobec opiekuna jest najczęściej spowodowana silnym zdenerwowaniem, strachem lub bólem, kot nie panuje nad tym i może ugryźć lub podrapać – to dość podstawowa  wiedza o kotach.)

Kiedy Robert się tego dowiedział, od razu zadał pytanie, czy ona rezygnuje z adopcji. Nie, nie rezygnowała. Robert też poradził jej jechać natychmiast na pogotowie.

Wieczorem dostałam telefon, że jednak rezygnuje, bo nie ma gdzie Janka izolować, bo ma zwierzęta. Pisałam wiele razy, że jego trzeba pomału przyzwyczajać, bo się boi, że trzeba go trzymać w osobnym pomieszczeniu jakiś czas.
Tu pretekstem była wścieklizna (jakby nie było jasne, dlaczego ugryzł). Od razu rozumiałam, że to taka wymówka kobiety, która nie ma odwagi przyznać się do błędu. Nie drążyłam, nie powiedziałam słowa o jej zachowaniu, obiecałam, że na następny dzień z rana kot zostanie odebrany, dodałam, jak mi przykro z powodu tego, co się stało.

Moja ostatnia wiadomość w dniu odebrania Janka brzmiała:

*Moniko, napisałam do Zooplusa i chyba uda się jeszcze przekierować drugą paczkę. Tak że daj Robertowi tylko żwirek, nie zapomnij książeczki zdrowia - to najważniejsze, i tabletki. No i napisz mi, o co chodzi z tą wścieklizną. Co mam zrobić za 8 dni. Gdzie zgłosić itp. Wiadomo przecież, że kot nie jest wściekły, tylko się zwyczajnie bardzo przestraszył, ale jak rozumiem, procedurę trzeba zachować.

Niestety od tej chwili Monika przestała odbierać telefony, nie odpowiedziała na SMS, usunęła mnie ze znajomych na FB. Za to na scenie pojawiła się jej mama, która napadła na moją niczemu niewinną i nieznającą sytuacji wetkę z pretensjami, a potem rzuciła słuchawkę.

Ja od razu zajęłam się sprawami formalnymi. Mimo że to powinno należeć do właścicielki kota, którą stała się Monika w momencie podpisania umowy adopcyjnej, od razu zorientowałam się w procedurach i natychmiast, jak to było możliwe, zawiozłam kota do Powiatowego Lekarza Weterynarii na obserwację. Kiedy więc nazajutrz Monika nasłała na mnie sanepid z N. i wrocławski, kłamiąc, że nie ma ze mną kontaktu (a sama nie odebrała telefonu), ja mogłam już wytłumaczyć miłym paniom, w czym rzecz i przedstawić odpowiedni dokument.

Mimo że nie było w ostatnich dwudziestu latach w woj. dolnośląskim przypadku wścieklizny wśród kotów i lekarz popatrzył tylko na Janka, musimy jeździć z nim jeszcze na kontrolę, co oczywiście doprowadzę do końca.

Tymczasem Janek śpi ze mną nocami, wycałowuje mnie, tuli się do Roberta, żyje w zgodzie z Rufim i wszystkimi kotami, jest kochany, spokojny i cichy.

Pies Moniki spuszczany był natychmiast, jak tylko Robert wychodził za furtkę, zaczynał biegać wzdłuż płotu tam i z powrotem, głośno szczekając. To nie spokojny Rufi. Monika wielokrotnie pisała na FB o swoim nadpobudliwym psie, a mimo to poszła do niego z płochliwym Jankiem...  

Na koniec odpowiem jeszcze na paszkwil Moniki, w którym ani słowa na temat, dlaczego ją kot pogryzł, nie znajdziecie. Jest tam za to kupa kalumnii i oszczerstw. No cóż, taka osoba. 

Moje odpowiedzi są wytłuszczone, jej słowa nie. Pozostanę przy trzeciej osobie, bo tak do mnie zwraca się moja była koleżanka. Już nie jesteśmy na ty. 

***

Tak anonimowy, kotek znalazł dom u mnie.

Szybko się jednak okazało, że kot wymaga socjalizacji,

Po pierwszym dniu? Doprawdy!

jest ciężko wystarszony a dojście do równowagi może zająć kilka miesięcy. 

U mnie dojście do równowagi zajęło kotu tydzień. To fakt. 

Wątpię by kiedykolwiek był bezdomny, raczej został złapany i nie miał możliwości powrotu do rodzinnego domu, za którym chyba strasznie tęskni. 

A wcześniej pisała, że ma nadzieję, że właściciele się nie znajdą! Historia Janka jest ogólnie znana. 209 osób przeciwko jednej zagłosowało za szukaniem mu domu. 

Nie do końca wiadomo ile Janek ma lat. Mi przed adopcją podawano wiek 4 lat, teraz czytam że jest rok starszy, weterynarz w książeczce, kórą otrzymałam wraz z kotem jego wiek ocenił nawet na lat 7, nasz tutejszy lekarz stwierdził, że kot może być jeszcze starszy.

W książeczce jest napisane 4-6 lat. Ja zawsze piszę prawdę o kotach. 

Z naszej korespondencji.

Ja: Kotek ma zrobione testy na FIV i FeLV, są ujemne! Jest zdrowy! No i musisz wiedzieć, że wiek jego jest określony orientacyjnie. Szykuję ci książeczkę, więc od razu piszę.

To przemiłe zwierzę, ale jak pisałam wcześniej, wystarszone. Ze wzg. na wiek jego aklimatyzacja może nigdy w pełni się nie udać.

A kuku, już się udała! Mądra osoba poradzi sobie z tym w parę dni. To kochany kotek, spokojny i zrównoważony.

Do tego trzeba zaznaczyć, że kot będzie próbował uciec, więc przez pierwsze miesiące wypuszczenie go na balkon, ogródek, uchylenie okna będzie wysoce ryzykowne. Proszę również nie próbować wyprowadzać go w szelkach. Kot nie potrafi w nich wychodzić i dostaje ataków paniki.Pomimo sugestii..heh.

Tyle razy o tym pisałam! Oczywiście, że nie wolno go wypuszczać za wcześnie, głównie dlatego, aby się nie przestraszył i znów nie zaginął. No i kto powiedział, że kot umie chodzić na szelkach? Nie było to sprawdzone, trzeba go najpierw nauczyć. 

Mało tego , kot powinien teraz być poddawany obserwacji weterynarynej w kierunku wścielizny. Taki wymóg, darmowy całkiem, a mimo to babka z sanepidu wkoroczyć musiała, bo mimo ustnej umowy, pani MAŁGORZATA nie powiadomiła mnie gdzie obserwacja się odbywa. 

Nikt nie musiał wkraczać. Wszystko załatwiłam. Za Monikę. To jej kot, na mocy umowy adopcyjnej, ją pogryzł. Wprowadziła w błąd dwa sanepidy, że nie ma ze mną kontaktu. W rzeczywistości to z nią nie było. Pani Teresa z n... sanepidu obiecała zawiadomić ją, że wszystko jest w porządku. Zrobiła to. Po co to naginanie prawdy?

Ale twardo szuka nowego domu.

Oczywiście, że tak. Kot nie może płacić za jej błąd. Kot jest cudowny. To nie jego wina, tylko Moniki. 

Prawda jest taka że prawie amutowano mi dłoń. Wymaz jest paskudny, bo kot ma zębiska przerośniętne, i w ślinie poza Micrococcus dzierży pałeczki ropy błekitnej. 

Przerośnięte? Jak bóbr? Powinien je sobie ścierać? Niestety i tu nie ma racji. Kot ma zdrowe zęby, jak to kot w sile wieku (4-6 lat, nie staruszek), a w ślinie każdego kota jest mnóstwo bakterii. Dlatego koty mają zakładane kubraczki czy kołnierze, aby nie lizały rany i nie zakażały jej. Taka znawczyni powinna to wiedzieć. 

Oznacza to i li tylko, że po dwóch dniach z Jankiem przyjmuje co 8 godzin maskaryczne dawki antybiotyków. Domięśniowo i dożylnie, a gdyby Małgorzata chciała zaprzeczyć, mam na to papiery. 

Dlaczego miałabym to robić? Nie jestem Moniką, aby naginać rzeczywistość na swoje potrzeby. To nie dwa dni z Jankiem jej zaszkodziły, tylko jej bezmyślne postępowanie. Dlaczego o tym nie wspomniała? Aha, wstydzi się pewnie. To rozumiem.

Na leczenie już dzisiaj straciłam jakieś 800 zł. Dwukrotnie cięto mi rękę, skalpelem i na zywca, by pozbyć się ropy. Groziła mi sepsa, ponieważ jednak brałam tzw delbetę, powoli dochodzę do zdrowia. 

To, jak rozumiem, jest moja wina? Ja wzięłam zestresowanego kota do psa na podwórko? Nie ma wątpliwości, że to jest poważna sprawa, bardzo przykra, tragiczna. Współczuję jej i od pierwszej chwili współczułam. 

I czytam jaka to ta pierwsza adopcja nieudana..I jak to dobrze, że traumy u mnie nabrał ten kot. I wiesz, szlag mnie trafia, że choć nie liczyłam na przepraszam, to jeszcze obrabiają mi dupę.. 

Popatrzcie, ja też nie liczyłam na przepraszam, choć należy mi się za jej manipulacje, niewłaściwe postępowanie z powierzonym jej kotem, narażenie go na zaginięcie i kolejną bezdomność. Kotem, którego bardzo dobrze przygotowałam: pierwsza socjalizacja (bardzo udana), szczepienie, odrobaczenie, usunięcie kamienia nazębnego, wyleczenie z zapalenia dziąseł, odpchlenie, testy na fiv/felv - ujemne, czipowanie + wyprawka! Nie liczyłam na przepraszam, bo już się na Monice poznałam. Tylko dlatego.

Bo przepraszam nie padło,

Ciekawe, co miałoby być powodem moich przeprosin... Czy któraś z tych rzeczy, które przed chwilą wymieniłam? 

za to pani Małgorzata na wieść, że mam skierowanie na oddział zakaźny napisała mi esa, że mam żwirek dla kota zwrócić. Taka empatyczna z niej bestia..

To kłamstwo. Kolejne. *SMS do Moniki zacytowałam wyżej. Napisałam go rano, gdy Robert jechał po kota. Nic nie wiedziałam o skierowaniu na oddział. Kiedy Robert odbierał Janka, Monika była w domu. Grała swoją rolę zagubionej kobiety, która rozumie, co zrobiła. Dwulicowa osoba. 

Rozumiem, że po tym wszystkim chciała sobie przywłaszczyć 25 litrów żwirku... Trzeba było. Na pewno bym dała spokój, bo nie chcę mieć z nią nic wspólnego. 

***

Historia jak powyżej mogła się zdarzyć każdemu. Nie każdy by jednak pisał paszkwile na blogu osoby, która wiele zrobiła dla sprawy, która kota wyposażyła, wyszykowała, której mąż go zawiózł (60 km), a potem zaraz zabrał, która zajęła się formalnościami - wiadomo, że niepotrzebnymi. Nie każdy pominąłby całkowicie swój udział w tragedii. To, że cierpi, cierpiała, nie upoważnia jej do tego. Nie pozwolę też szkodzić kotu. Powtarzam, że to nie jego wina, że go śmiertelnie wystraszyła.

Powtarzam, tym razem bezpośrednio: nie chcę mieć z tobą nic wspólnego. Nie jesteś tu mile widziana. 

Wszystkich bywalców przepraszam, że narażam ich na taki nieprzyjemny post. To pierwszy raz Za Moimi Drzwiami. Nie chciałam ruszać tej sprawy, aby nie robić przykrości Monice, jednak nie pozwolę się opluwać, to chyba jasne. 

Niestety, ponieważ wyjeżdżam, muszę włączyć moderację. Jola będzie miała sprawy pod kontrolą, a i ja wieczorem zajrzę.

Errata - w związku z komentarzami na FB: 

Sprawa dzwonienia urasta do jakiegoś najważniejszego punktu tego przykrego zdarzenia. Że ja nie zadzwoniłam do pani Moniki z informacją, u jakiego lekarza był kot. Tak jakby ta informacja miała uratować jej życie czy wyleczyć. Otóż kot, jak tylko to było możliwe, czyli następnego dnia rano (bo oni przyjmują rano, potem jadą w teren), znalazł się u Powiatowego Lekarza Weterynarii (a nie u mojej lekarki wet, nie każdy ma uprawnienia do takich rzeczy - tego wszystkiego trzeba się było dowiedzieć, taka sytuacja zdarza mi się pierwszy raz). Kiedy wróciłam z nim do domu, dostałam SMS od pani Moniki z suchą treścią: proszę zadzwonić na nr, i tu numer. Zaraz tam zadzwoniłam i wyjaśniłam pani z sanepidu, bo to był nr do sanepidu w N., że kot jest poddany obserwacji, wysłałam jej też skan dokumentu. Pani z sanepidu obiecała powiadomić o tym panią Monikę, co zrobiła. Uznałam, że ja nie mam już po co dzwonić - przecież osoba zainteresowana została powiadomiona, właściwy urząd też. W tym samym czasie co do mnie przyszedł SMS do mojego męża i on od razu oddzwonił do pani Moniki. Nie odebrała. 

Wszyscy czekali na ten telefon, tak jakby wierzyli, że kot pogryzł, bo jest wściekły. Robienie z tego afery, że ten telefon był tak strasznie ważny, jest odwracaniem uwagi od istoty problemu. Zrobiłam wszystko, co trzeba, tak szybko, jak mogłam. Sprawa pogryzienia jest ogromnie przykra, bolesna i nieprzyjemna, bardzo mnie martwi. 

To nie ja rozpoczęłam tę aferę, tylko pani Monika, która na moim własnym blogu przyszła mnie szkalować i pomawiać, szkodząc mnie oraz kotu. 

Ostatni też raz cytuję SMS w sprawie żwirku, który tak bardzo was uwiera: 

"Moniko, napisałam do Zooplusa i chyba uda się jeszcze przekierować drugą paczkę. Tak że daj Robertowi tylko żwirek, nie zapomnij książeczki zdrowia - to najważniejsze, i tabletki. No i napisz mi, o co chodzi z tą wścieklizną. Co mam zrobić za 8 dni. Gdzie zgłosić itp. Wiadomo przecież, że kot nie jest wściekły, tylko się zwyczajnie bardzo przestraszył, ale jak rozumiem, procedurę trzeba zachować."

Nie dostałam na niego odpowiedzi. Tę samą wiadomość wysłałam na czacie FB - też bez odzewu. 

Zdaję sobie sprawę, że mogłabym tak tłumaczyć się bez końca, a i to by nic nie dało, bo sprawa żwirku, który przecież z dobrej woli kupiłam z zamiarem dania go pani Monice, przesłania wszelkie logiczne argumenty. To ostatnie moje tłumaczenie w tej sprawie.

Za wsparcie dziękuję, ale już koniec z tą sprawą. 
Z mojej strony.