Czekając...

Cyk, cyk, cyk - czas płynie. Oczekiwanie piątego tygodnia zabijam nicnierobieniem. MCO zaraził mnie serialem Czas honoru i wsiąkłam. Czasem odzywa się w telefonie jakiś nieznany mi numer i wtedy serce podchodzi mi do gardła, czasem ktoś zadzwoni do drzwi i muszę trzymać nagle pojawiającą się iskrę nadziei na wodzy, aby mnie nie spaliła, zanim otworzę. Wszystko to jednak tylko inne sprawy, poboczne, sprawy toczącego się dalej życia. Tej wieści nie ma. Żadnej, w tej sprawie, już nie ma. 

Są za to sreberka. Podczas wczorajszego szczepienia wyszło na jaw, że mamy parkę. Sykot i Prychot okazały się Syśką i Prysiem. Wolno im idzie ufanie łysym, wolno... Imiona nadane im przez Jolę nadal idealnie pasują.

Już widać, że Sysia szybciej się przełamie. Zastyga podczas głaskania, poddaje się, sykanie jest coraz rzadsze i nie używam już przy niej rękawiczek. 

Pryś to waleczny chłopak, tak łatwo nie odpuszcza zniewagi przymusowego miziania. Burczy, furczy i straszy, ale i jemu zaufałam, zdejmując ochronę z rąk. Wieszczę, że sreberka potrzebują jeszcze tygodnia i będą szukać wyrozumiałych opiekunów, którzy zajmą się dalszym wkupywaniem się w ich łaski. 

Tak zrobiła nowa pani Cynamona i jest bardzo szczęśliwa, że kotek okazuje jej coraz więcej przywiązania. Dzwoniła wczoraj, żeby się tym pochwalić. Takie adopcje lubię. Mniam!

Sreberka ze złotym połyskiem wyglądają teraz tak:

Pryś.

Oswajanie wygląda tak, że ciężko zrobić temu zdjęcie. :)

Syśka.

Pryś.

Sysia.

Nie ukrywam, że Sysiunia jest moją ulubienicą. Wygląda jak... Sami powiedzcie. :)

Apartament na trzy drapaki i pudełko..

I jeszcze coś miłego. Pamiętacie kopertę, którą zostawił mi przy wyjeździe z Wrocławia Igor z zakazem otwierania jej przed urodzinami? Były nawet zgadywanki, co tam może w środku być. Obiecałam, że pokażę:

Portrety! Nasze portrety! Czy mogłam dostać lepszy dowód, że Igor dokładnie nas zna?
Zwróćcie uwagę na szczegóły, ta mapa Japonii z dokładną trasą wyprawy MCO...
Igor, dzięki Ci wielkie! 

Dostałam jeszcze inne karteczki, niektóre w powodzi stresu ostatniego miesiąca zaginęły,
udało mi się znaleźć zdjęcia tylko niektórych.
Sylwetki kotków też są od Igora (przydadzą się do komiksów, jak mi klapka komiksowa zaskoczy na swoje miejsce).
Jest tu nawet kolekcjonerska japońska kartka prosto z Japonii z prowincji Fukushima, choć z przystankiem w Czechach.
Uau! Niesamowite! Wciąż uwielbiam wszystko co japońskie. Dziękuję jeszcze raz wszystkim.

A dziś odebrałam z poczty kolejną przesyłkę!
Nadawcą jest pewna Hana kocHana.
Moim zwyczajem napawam się nią na sucho.
Głaszczę kopertę kryjącą tajemnicę, mówię do niej.
To oczekiwanie na owoc, który wyda, jest równie pyszne jak on.

Myślę, że jest to rysunek Hany. Co na nim będzie, ojejku! Czy warzywo (ale jakie?!), czy owoc (który?!), a może jakiś zwierz? A może martwa natura? Kakuar? Wałek z hydraulicznym naszyjnikiem? Możecie mi pomóc zgadywać. :)

Na najostatniejszy koniec najnowsze zdjęcie Cynamonka. Urósł chłopaczek. 

Cynamon w nowym domku. 

W następnych dniach będzie mnie zdecydowanie mniej.
Miłego!




Czy to Janek? Czy Janek to Maniek z Lubania?