Niech mnie ktoś uszczypnie :(

Nie pisałam wcześniej. Nie chciałam zapeszyć.

W ubiegły poniedziałek, ostatni dzień piątego tygodnia nieobecności Kayronka, przed 10. rano zadzwonił telefon. Nieznany numer. 

Nieznany numer oznacza zawsze nadzieję i skurcz serca. 

Jakiś młody mężczyzna spokojnym głosem poinformował mnie, że jest u niego taki kot jak Kajtek. Że jest tam od jakichś trzech tygodni, że się zadomowił i że niestety teraz nie można go zobaczyć, bo nikogo w domu nie ma, przychodzi tylko osoba, która go karmi, a pan jest na wyjeździe. 

Będzie go można zobaczyć w środę lub w czwartek... Niestety nie ma możliwości zobaczenia wcześniej, że jak czekałam tyle, to poczekam jeszcze kilka dni. :((( 

Czy ja śnię?! Nie dam rady...

Według pana jest to na pewno kot rasy maine coon, no i ma problemy z dziąsłami, bo się ślini... Przypałętał się jakieś trzy tygodnie temu na Strachocin (dzielnica Wrocławia), był strasznie chudy, brudny i skudłacony, i został zabrany do "drugiego domu" do podmiejskiej miejscowości. Tam się zadomowił, nawet już wychodzi z domu do ogrodu i wraca (!!!). 

Wspomniałam o nagrodzie, ale pan mówi, że nie chodzi mu o nią, bo i tak nie może go zatrzymać. Kot albo jest nasz i do nas wróci, albo trafi do schroniska. Ogłoszenie znalazł już jakiś czas temu, blisko nas, przy wejściu do parku linowego na wyspie Opatowickiej, ale dopiero teraz dzwoni, bo mu się przypomniało...

Bosze! Tak strasznie bałam się cieszyć, czy to nie kolejny Janek! Skoro ludzie dzwonili, że widzą Kajtka, a to bywał czarno-biały zwykły dachowiec, to nie pozwalałam sobie na radość... A jednak....

Jak wyłączyć emocje? No jak?!

Zaraz wysłałam panu milion zdjęć Kajtusia, żeby zobaczył, czy to może być ten kot i wieczorem dostałam odpowiedź, że nie jest pewny, bo ten u nich jest przystrzyżony...

Oczywiście ta wiadomość też mną wstrząsnęła.

Nie udało mi się uzyskać możliwości wcześniejszej wizyty, mimo że to, co mi zgotował ten nieświadomy tego mężczyzna, przypominało tortury! 

Przecież wszystkie znaki na niebie i ziemi wskazywały, że to Kajtuś!  

Wiadomość dostałam w ostatnim tygodniu, jak mówiła ostatnia wróżba... 

To, że nie mogłam od razu po niego jechać, to była radość przez łzy - to też z wróżby. Przecież to musiał być on! 

Musiał! Wszystko się zgadzało. Nie może to być drugi Janek, nie może... Nie zniesiemy tego. Cała rodzina, przyjaciele, wszyscy żyjący tą sytuacją. 

Musieliśmy wytrzymać trzy dni! Trzy dni nadziei i niepokoju, trzy dni hamowanych emocji, nieprzespanych nocy i życia tylko jednym: aby już zobaczyć tego kota i zabrać go do domu. Myśląc o tym, czułam rozlewające się w brzuchu fale ciepła... Czułam szczęście. Czułam, że to on. Ja czułam, a Poznański śnił w nocy, że to on.

Czas płynął. 

Nie mogłam przestać się nakręcać.

Wałkowałyśmy z Jolą każdy scenariusz i każdą sytuację, nawet najbardziej nieprawdopodobną. 

Zebrałam znane mi fakty:

1. Po ok. 2 tygodniach od zaginięcia wyszedł z krzaków w ogrodzie przy domu na północnym wschodzie (pierwsza wróżba) jakieś 2-5 km od domu.

2. Był strasznie chudy, brudny i skudłacony (nic dziwnego po dwóch tygodniach błąkania się).

3. Został przewieziony do drugiego domu w podwrocławskiej miejscowości - też północny wschód.

4. Został ostrzyżony, więc jest niepodobny tak do końca.

5. Zadomowił się na tyle, że zaczął wychodzić do ogrodu i wracać - w domu też tak robił. 

6. Ma problemy z dziąsłami, ślini się (to już na 100% Kayronek!). 

7. Pan znalazł ogłoszenie na wejściu do parku linowego, powiesiłam je tam 17 sierpnia (znów pierwsza wróżba, wtedy miało mieć miejsce znaczące dla znalezienia kota wydarzenie). "Ważne, żeby rozwieszać wszędzie ogłoszenia. Ludzie, którzy go znaleźli, jak zobaczą je, zareagują."

Pan zadzwonił w środę, w końcu (!!!), z informacją, że spotkamy się o 19:30, ale na... stacji benzynowej, bo do niego nie jest łatwo trafić. Ileż znowu niepokoju kosztowało mnie myślenie, dlaczego właśnie tak się umówił i czy na pewno przyjedzie. 

Z domu pojechała ze mną Kasią, a Robert przyjechał na miejsce zbiórki z naszej wsi. 

Byliśmy sporo wcześniej. Czekanie dłużyło się. Spóźnienie pana o minutę wprowadziło mnie w bezdenny smutek.

Przyjechał. Pojechaliśmy za nim. Faktycznie nie było łatwo trafić.

Stanęliśmy przed dobrze sytuowanym domem (pierwsza wróżba), miał on wyraźne pomarańczowe elementy (pierwsza wróżba). Weszliśmy i od razu zobaczyliśmy kota leżącego na kanapie. To był maine coon. Ta sama maść.

To nie był Kayron.  

PS. A teraz tak sobie myślę, że te trzy dni nadziei, które nazwałam torturami, były piękne, bo niosły wiarę i ufność, że los się odwrócił. Teraz to dopiero są tortury. :(