Ja czekam i one czekajo

Nie będę udawać, że mogę pisać dziś o czymś innym niż powrót mojego osobistego mójcionego podróżnika. Dziś dzień radości! Nie widzieliśmy się dwa miesiące, choć oczywiście jesteśmy w ciągłym kontakcie. Nie o czas tu jednak chodzi. Współczesna technika jest taka, że nie istnieje przeszkoda odległości. W czasie rzeczywistym można się kontaktować, wystarczy mieć dostęp do sieci. Kiedy szłam spać, codziennie mówiłam mężowi mejlowo dobranoc (ok. północy), a on, gdy budził się mniej więcej o tej samej godzinie (u niego 7 rano), mówił mi dzień dobry. Nie o technikę tu jednak chodzi.

Dzięki temu, że również spędziłam w Japonii parę chwil, łatwiej mi zrozumieć jego odczucia i przeżycia. Inaczej, już to wiem, nie byłabym tak empatyczna, nie pojmując i nie czując tego, o czym on pisze. 

Ryszard Kapuściński w "Podróżach z Herodotem" zanotował: 

Istnieje coś takiego jak zarażenie podróżą i jest to rodzaj choroby w gruncie rzeczy nieuleczalnej.

Ja czuję, że taki wirus zawładnął Robertem. Jeśli tak - czeka nas zmiana. Jakaś zmiana. Jak (pewnie) każdy boję się zmian, choć wiem, że w biegu życia bezustannie ich doświadczamy. Wynikają  one z naszych wyborów lub jesteśmy nimi zaskakiwani bez naszego udziału i zgody. Zmiany dzieją się wciąż, w każdej chwili, czy tego chcemy, czy nie. Przecież wszystko wokół nas bezustannie się zmienia. 

Podróże za każdym razem dają mi coś nowego, zarówno w spojrzeniu na świat, jak i w ocenie ludzi. Pod kątem obserwacyjnym zupełnie zmieniają perspektywę. 

Podróże mają magiczną moc uzdrawiania duszy i zdecydowanie pomagają zdystansować się do problemów dnia codziennego. Nie rozwiązują ich bezpośrednio, jednak pomagają przewartościować i spojrzeć na nie jakby z drugiego brzegu rzeki.

Te dwie ostatnie złote myśli to Martyna Wojciechowska. I to o to mi chodzi. Nie da się już żyć jak dawniej, mając tę zmienioną perspektywę. Oczywiście można żyć lepiej, pełniej, ale trzeba będzie od nowa dostosować swój krok do siebie nawzajem. I iść najlepiej w tym samym kierunku. Oboje mamy trochę tremy...

Dobrze, że te dwa miesiące już dziś się kończą. Wystarczy. Cieszę się, że Robert wraca. Ostatni tydzień był już dla mnie niespodziewanie trudny. Nagle wpadłam w dołek samotności, pustki, bezsensu i snułam się bezproduktywnie po domu jak dusza potępiona. Po raz pierwszy od kilku lat żałowałam, że coś się stało z anteną i nie mogę oglądać telewizji. Nadal nie wiem co dalej... Oklapłam, spuściłam powietrze. Odchorowuję po swojemu pustkę w kocim psedskolu. Płótno, które kupiłam na japoński obraz, leży i jest deformowane przez chodzące po nim koty. Moje cele zblakły. Czekam. Zamroziłam się w tym oczekiwaniu. Czuję się jak Alicja w Krainie Czarów. Trochę to demonizuję, wiem, mimo to rozmyślam wciąż o tym, co czeka nas za rogiem... 

– Czy nie mógłby pan mnie poinformować, którędy powinnam pójść? – mówiła dalej.

– To zależy w dużej mierze od tego, dokąd pragnęłabyś zajść – odparł Kot-Dziwak.

– Właściwie wszystko mi jedno. – W takim razie również wszystko jedno, którędy pójdziesz.

– Chciałabym tylko dostać się dokądś – dodała Alicja w formie wyjaśnienia.

– Ach, na pewno tam się dostaniesz, jeśli tylko będziesz szła dość długo.

(L. Carroll "Alicja w Krainie Czarów".)

 Alicja się w końcu obudziła, to i dla mnie jest szansa...

Wczoraj we Wrocławiu padało, wiało, deszcz lał się strumieniami, zwierzaki nie wychodziły do ogrodu. Też czekajo! Wszystkie fotki są pstryknięte w ciągu 5 minut. Ja pisałam ten tekst, a one...

Stefcia oczywiście zaraz za mną poszła, lubi mi towarzyszyć. 

Oj, Łysa, śpię, nie przeszkadzaj!

Ja czekam.
One czekajo.

Dziś przed północą się doczekajo!

Wy też, w ramach solidarności, czekacie? :)



Śledzę lot online: http://www.flightradar24.com/ANA275/3fb91af