Leśniaki

Skąd się wzięły Leśniaki? Oczywiście, że z lasu! Jedna pani podczas spaceru w lesie znalazła na dzikim wysypisku śmieci trzy malutkie koteczki. Przywiozła je do sklepu zoologicznego w mojej okolicy. Tam zrobiono naradę, że schronisko, i wtedy jedna pani drugiej pani powiedziała, że jest tu taka pani, która się zajmuje kotami. Tą panią okazałam się ja! Kiedy do mnie zadzwoniły tamte panie, najpierw planowałam grzecznie odmówić, miałam w końcu w domu pięć kociaków i kotkę matkę (i trzy swoje i psa), ale wtedy ta druga ja powiedziała: TAK, wezmę je. Przysięgam, że to nie ja! To ona! Znam tę kobietę bardzo dobrze, czasem mnie napada, knebluje (szkoda, że nie wtedy, gdy znów wcinam na potęgę lody!) i wyczynia coś wbrew mnie. Pisałam nawet o niej tu: SAGNEK - ależ wtedy narozrabiała! Dziś śmiać mi się z tego chce. :)

Kiedy więc ta druga powiedziała "tak", musiałam po niej posprzątać i z bólem serca pojechałam po Leśniaków. Bidy to takie były rozwrzeszczane, że hej! Pani w sklepie nakarmiła je (i dostały wypasioną wyprawkę), ale kiedy im dałam namoczony Bebe Royal dla kociąt, rzuciły się tak, że nawet na siebie warczały, żeby im starczyło! Takie malizny! Widać, że cierpiały głód. Koteczki wyglądały na takie dopiero co zabrane matce, bo przy mnie uczyły się jeść pokarm stały  i pić wodę z miseczki. Poza tym pchały mi się na ręce, na kolana, wtulały w szyję, obsiadły mnie jak wróbelki, mrucząc jak traktorki! Nie słyszałam jeszcze, żeby aż takie malutkie kotki mruczały, i to tak głośno. Biedaczki. Mają ok. 6 tygodni, choć może mniej, bo jeszcze ślad niebieskiego widzę w ich oczkach... Takie zwykłe szaraczki nieboraczki leśniaczki.

Same chłopaki. Jeden najbardziej przerażony, płaczący i plączący mi się pod nogami, z rudym połyskiem na szarej sierści, z chorobą sierocą, próbujący znaleźć na mojej ręce lub szyi źródło ciepłego mleczka. Serce pęka. Mnie pęka, bo ta druga ulotniła się na amen! Wrrrr!

Dwa szybko dostały imiona: Żwirek i Muchomorek, tylko ten rudawy wciąż czeka... Może pomożecie? Żwirek, Muchomorek i...? :)

Oczywiście kotki dostały rozstroju żołądka, bo nagła zmiana karmy, stres, głód itp. Musiałam więc gnać z nimi do weta, bo gdy weszłam rano do pralni, gdzie je umieściłam, lekko się podłamałam. A tej drugiej jakoś do sprzątania też nie było! Cwaniara!

Po dwóch wizytach u lekarza, po czterech dniach u mnie, jest lepiej. Sytuacja kupna opanowana.

Żwirek Leśniak.

Muchomorek Leśniak.

 

Wczoraj po wizycie u wetki, gdzie naczekaliśmy się ponad godzinę, postanowiłam (po wielu bitwach wewnętrznych) zabrać jednego z Leśniaków - tego, co najbardziej krzyczy - bezimiennego jeszcze, rudawego, na górę do kociego psedskola. To, co potem nastąpiło, było nadzwyczajne. Potrzymałam go może dwie minuty w klatce - chciałam, aby psedskolne towarzystwo przyjrzało mu się choć przez chwilę - i ponieważ kotki przyjęły go świetnie, zaraz puściłam, a on dopadł Stefcię, wycałował ją, poocierał się, mruczał jak traktor! Witał się normalnie! Łzy mi stanęły pod powiekami, a kiedy Stefka zaczęła go troskliwie myć i karmić, to normalnie już łkałam jak potrącona... I wiecie co? Stał się na moich oczach cud. Kociak, który wszedł do pokoju, wyglądał jak szczurek, miał klapniętą sierść i ogonek jak niteczka. Był brzydactwem pospolitym, roztrzęsionym, miauczącym i zdenerwowanym. Po pięciu minutach z kochaną Stefą Bąbel ten wypłosz przeszedł przemianę! Wymyta sierść stanęła dęba i zalśniła rudozłotym blaskiem, ogonek się napuszył, brzuszek nabrał kształtów, a kociak oszalał ze szczęścia! Całowany przez resztę psedskolaków zaczął brykać po pokoju, jakby był tu od zawsze. Drapak? Proszę! Na samą górę! Tunel? Hop do środka!

Uwaga! Teraz będzie bardzo dużo zdjęć. Można je powiększyć kliknięciem! Opowiadają całą historię bez słów. :)

Niestety Żwirek Leśniak i Muchomorek Leśniak muszą poczekać w pralni na takie szczęście. Nie mogę już powiększać Stefci stada dzieciaków do wykarmienia. Faktem jest, że wszystkie kotki jedzą już suchy i mokry pokarm, niczego im nie żałuję, więc nie żyją tylko mlekiem mamy. Ono jest tylko dodatkiem. Zabierałam Stefę do innego pokoju, aby mogła odpocząć, ale ona za każdym razem stała przy drzwiach i chciała wracać. Czuje się tam dobrze. Jest wesoła, mrucząca, spokojna. Jeden kociak jej przedwczoraj ubył i jeden wczoraj przybył...

Żwirek i Muchomorek znajdą się w kocim raju za tydzień (chyba że jakimś cudem wcześniej znajdą odpowiedzialne domy), bowiem wtedy do nowego domku pojadą dwie cudne dziewczynki. Ten domek, najlepszy, wspaniały, i z innymi kotami, i z pieskiem, i z ogrodem, i w spokojnym miejscu, i z najlepszą łysą, zdecydował, że bierze OBIE Kotunie - MaliKali i KaliMali. Nawet nie musiałam dawać ogłoszenia! Zresztą zwlekałam z tym i zwlekałam, wiedząc, że będzie tłum chętnych, a chciałam, aby one razem, najlepiej do tego właśnie domku... Więcej szczegółów podam w swoim czasie. Na razie niech się stanie, a potem się będziemy cieszyć. :)

Ninka jako naczelna czarowaczka zaczarowała niezwykle skutecznie (nawet ogłoszenia nie trzeba dawać - to rozumiem!). Teraz Ninka, a może inna kociownica, pisze krótki wierszyk dla szaraczków FigoFago, bo niczego im nie brakuje, naprawdę. Czas, aby znalazły szybciutko domek, gdyż kolejka czeka... Czy Ninka i inne kociownice mnie słyszą?? Czy ja naprawdę o wszystko muszę się upominać?? Bierzcie się do roboty, dziewczyny!

Domku, domku, przybywaj na wezwanie!

Uff, to tyle na dziś. Miłego dnia!