Żywa sztuka

Zastanawiam się, jak przekazać Wam to, co wydarzyło się w pewnym momencie z jednym z obrazów w drugim dniu warsztatów Vedic Art, w niedzielę. Już wczoraj kilka osób zwróciło na niego uwagę. Domyślam się czemu. Ten obraz tylko udaje martwy. Tak naprawdę to on żyje. 

To był kolejny dzień naszego malowania i nadszedł czas, aby zmierzyć się z dużym formatem. Największym, na jaki było nas stać. Dla mnie to było właśnie to płótno o wymiarach 80x80. Olbrzymie. Pusta biała przestrzeń do wypełnienia. Sercem. Intuicją. Sobą.

Zanim zacznę malować, zawsze chwilę szukam w sobie odpowiedzi. Jak oswoić taką dużą przestrzeń. Jak sprawić, aby ona nie była tak przerażająca, a ja bezradna. Jak ją ugłaskać... Hmm... Właśnie...

Począwszy od prawej, zaczęłam wyciskać farby wprost z tubki. Fioletową, czarną, srebrną, purpurową, i kiedy biel płótna została przełamana tymi kleksami koloru, zrobiłam to, co podyktowało mi serce: rozmazałam farby dłonią. Gładziłam aksamitną powierzchnię czułymi ruchami tak długo, aż kolory przeniknęły między sobą, wniknęły w siebie, zmieniły nazwy, porodziły nowe barwy, a cała przerażająca bielą plansza zniknęła wypieszczona moją dłonią. Sam proces tego obdarowywania płótna czułością był pierwotnie rozkoszny. Jak masaż, indyjski masaż olejkiem. 

Znów chwilę wyczuwałam, czym "skazić" tę wypieszczoną płaszczyznę i moja intuicja podpowiedziała mi farbę w sprayu. Szarą. Gołębią. To ważne, że pracując nad nim, czułam się zagubiona, niepewna każdej decyzji, przerażona, że zepsuję, że zniszczę, że to nie dla mnie, ale jednocześnie maksymalnie skupiona na tym, co się wyłaniało po każdym ruchu. Skupiona i uważna.

Gotowe dzieło tylko dla mnie oznacza wiele. To wyzwolenie, doprowadzenie sprawy do końca, satysfakcja, radość, ale nie to było w tym obrazie magiczne. 

Postawiony na słońcu nie wygląda zbyt efektownie. Muszą być dziś duże zdjęcia; ci, którzy wolą małe, muszą mi wybaczyć. :)

W cieniu się zmienia, widać więcej koloru.

Ale największą niespodziankę sprawił nam ten obraz na warsztatach w niedzielę.
Kiedy wyniosłam go na słońce, aby wysechł, on OŻYŁ!

Ożył i dał nam zachwycający spektakl światła i cienia.

Trójwymiarowy. 

Subtelny, delikatny, pożądany, upragniony, wyśniony. 

Obawa przed dużym formatem zamieniła się w najczystszą radość, zachwyt i uniesienie. Oglądałam, jak chłopaki noszą go od drzewa do drzewa i jak MÓJ obraz przemawia do mnie najpiękniejszymi słowami.

Oglądałam to, unosząc się kilka centymetrów nad ziemią, z różowymi policzkami i ściśniętym wzruszeniem gardłem. To był magiczny moment. Musicie mi uwierzyć na słowo.

Tu MójCiOn koniecznie chciał uwiecznić na nim tę "kapustę". :)

Duży format - duży rozmach, niespodzianka, nagrodzona odwaga, chwila uniesienia, czystego szczęścia, a przed nim przecież powstał ten malutki. Miniaturka. Skupienie, drobiazgowość, precyzyjność emocji. Plan na życie. Droga. Tyle znaczeń. Tylko dla mnie, ale może i Wy coś w nim zobaczycie. W Vedic każdy czyta po swojemu. 

Z cieniem "artystki". :)

W jej cieniu. :)

I na słońcu.

Nie ma lekko. Inne obrazki też Wam pokażę, ale nie jutro, dam Wam chwilę odsapnąć. :)