Post porodowy

Kiedy wstałam rano o siódmej, usłyszałam z pokoju na górze miauczenie. Pierwszy raz coś takiego się zdarzyło. Pognałam na górę. Zastałam Zoykę w nowym miejscu. Siedzi w szafie (to taka garderoba zrobiona w przestrzeni pod łóżkiem piętrowym) w wiklinowym koszyku wyłożonym starym kocem. Aż do tej pory go ignorowała. Udało mi się przy wtórze jej ostrzegawczych posykiwań podłożyć jej świeży ręcznik. Koteczka nie życzy sobie mojego towarzystwa. Zastanawiałam się, jak się o tym przekonam, ale już wiem, że nie mogę mieć wątpliwości. :)

Dziś na dworze jest tak (uwieczniam to dla potomnych):

Nie tylko kotki otrzymają (najprawdopodobniej) dziś nowe życie,
pokrzywa wypuściła świeże listeczki, rosną stokrotki, kwitną róże...

Zoyka wygląda tak:

Będę umieszczać tu najnowsze wieści. To jednak może potrwać nawet do jutra albo jeszcze dalej... Bądźcie cierpliwi! Sama muszę sobie to powiedzieć.
Jestem bardzo przejęta! W każdym razie żaden nowy post nie ukaże się, dopóki nie urodzą się dzieciaczki. Choćby to miało trwać tydzień. :))

*************************************************************************

godz. 12.00.  Kotka śpi. :)

*************************************************************************

godz. 13.00. Kota się wierci, ale nic się nie dzieje. Może znowu zaliczyłam falstart...

Tak to wygląda:

Źródło..

1. Najlepsze i najpowszechniejsze jest przodowanie główkowe, kiedy najpierw wyłania się łepek i nóżki.

2. To kocię znajduje się w przodowaniu pośladkowym. Może to utrudnić poród, jeśli kotka jest słaba.

3. Kiedy kocię rodzi się tylnymi nóżkami do przodu, nazywa się to przodowaniem pośladkowym. Jest to pozycja najtrudniejsza.

*******************************************************************

godz. 14.00.

Nie martwcie się, że nagrywam te filmiki. Jej to wcale nie przeszkadza. Ajfon nagrywa całkowicie bezgłośnie, bez żadnego światełka. Ja wychodzę z pokoju i pojawiam się tam co godzinę, żeby zobaczyć, czy wszystko jest dobrze. Jej komfort jest u mnie na pierwszym miejscu.

Film jest puszczony 10 razy szybciej, stąd takie nieprzyjemne wrażenie, że kotka się męczy. W rzeczywistości nie widać tego po niej. Przez większość czasu leży spokojnie. Ja wybrałam fragmenty, gdzie coś się dzieje. Po około 40. sekundzie obraz idzie jakiś czas w czasie rzeczywistym i chyba widać tam skurcze... 

Jejku, nie znam się na tym, ale tak to wygląda... 

Zastanawiam się, czy nie podgrzać dodatkowo w tym pokoju. To pokój na poddaszu, zawsze jest tam zimno. W tej chwili jest tam 19 stopni.

*************************************************************************
godz. 14:40

JEST!!!!!
Pierwszy kociaczek przyszedł na świat!
To było niesamowite! Myślałam, że umrę, bo wyglądało, że nie żyje. Nie ruszał się stanowczo za długo, Zoyka go nie lizała, założyłam więc rękawiczkę chirurgiczną  i przerwałam błonę, w której był. Zaczął się ruszać!! Już jest wylizany i oczyszczony. A jaki głośny!

ŁACIATY!

Co to są za emocje!!

Jest już drugi! Chyba szary...

Jest większy. Martwię się o tego pierwszego, jest taki maleńki, teraz nie rusza się... Można się wykończyć nerwowo.. :(((

Dziewczyny, na moje oko pierwszy kociak nie przeżyje...
Zoya odsunęła się od niego. On się wciąż nie rusza. Nie ma się co łudzić... Może zareagowałam za późno.
I tak to radość gaśnie jak płomień świecy, w jednej chwili. :((


*************************************************************************

godz. 15:28. Będzie kolejny. Drugi czuje się dobrze. Pcha się do cyca.

Tak bardzo mi przykro, że jestem zwiastunem takich okropnych nowin, ale trzeci kociak urodził się martwy, całkiem niewykształcony, jak płód...

Drugi wciąż jest żwawy.
Serce mi pęka, niech chociaż jemu będzie dane żyć.

*************************************************************************

godz. 16:16. Wygląda na to, że to koniec. Zoyka położyła się na boku i karmi tego szaraczka. Ten maluch wygląda mi na straszną pierdołę, bo szuka tego cyca i szuka, i coś znaleźć nie może...

Przyjechała do mnie Kasia. Bardzo się cieszę, bo co dwie głowy, to nie jedna. Łatwiej mi było usunąć martwe maluszki. Teraz damy spokój Zoyce. Bardzo mocno trzymajmy kciuki, aby Drugi był silny i dał sobie radę.

Przerwa w nadawaniu. Co najmniej 2 godziny. Dziękuję, że jesteście.

*************************************************************************

18.20. Udało nam się z Kasią wyjąć spod kotki zakrwawiony ręcznik, więc ona ma już czysto i sucho. Widać, jak ona chroni tego swojego jedynaka. Ten wygląda dziarsko. To dobrze, bo na więcej tragedii nie mam dziś siły.

Analizuję w głowie każdy moment tego porodu. Zoya od samego początku odrzuciła tego pierwszego maluszka i dlatego ja musiałam zdecydowałam się mu pomóc wydostać się z błony. Potem ona zajęła się nim przez chwilę, ale po wylizaniu znowu się od niego odsunęła... Nie pomagało przystawianie łaciatka do niej. On był zresztą za słaby, aby zacząć ssać. Ledwo się ruszał, biedaczek... 

Trzeci kotek nie zdążył się nawet dobrze uformować. Mój mąż zakopał maleńkie ciałeczka w ogrodzie. Jestem mu wdzięczna. Musi minąć trochę czasu, zanim zacznę się cieszyć z Drugiego. Na razie drżę o niego, żeby mu się udało.

Jestem zdania, że to, co się stało, wynika z zabiedzenia działkowej Zoi, która, bezdomna, źle lub wcale niekarmiona, nieodrobaczana, nieleczona i rodząca po dwa martwe mioty rocznie, po prostu nie miała siły na prawidłową ciążę. Być może te ponad dwa tygodnie u mnie, podczas których dostawała dobre, wartościowe jedzenie, sprawiły, że mógł urodzić się chociaż jeden zdrowy kociak. Być może.

Coraz bardziej rozumiem trudne decyzje różnych organizacji, które mają doświadczenie i wiedzą, że takie tragiczne przypadki są na porządku dziennym. 

Jeszcze raz dziękuję za Wasz czynny udział, za wspieranie mnie i Zoyki, za rady, za wnioski, za życzliwość. Będzie dobrze, nie wątpię w to, muszę tylko dojść do siebie. Odezwę się jutro. Miłego i spokojnego wieczoru, moi mili Czytacze. :)

Chodzą mi po głowie słowa: a miało być tak pięknie...