O przekraczaniu granic

Cenię sobie konstruktywną krytykę. Wielokrotnie w ciągu mojego życia przekonałam się, że można się z niej wiele nauczyć z korzyścią dla siebie. Zauważyłam jeszcze coś. Im bardziej boli zadany nią cios, tym większą szansę na trwałą zmianę przynosi. Oczywiście mowa jest tylko o krytyce konstruktywnej, nie mówię np. o stwierdzeniu „jesteś kretynką”. Nie, to nie jest krytyka, a obrażanie. 

Choć w naszym „budyniowym”, blogowym świecie panuje atmosfera wielkiej życzliwości i pobłażliwości, to czasem zdarza się, że ktoś „odważy się” i wytknie blogerowi, co go razi, co mu się nie podoba. 

Zdarzyło się to np. Przemkowi, który jasno i wyraźnie zajął stanowisko w sprawie puszczania tzw. lampionów szczęścia, które powinny nazywać się lampionami nieszczęścia. Jestem mu wdzięczna, bo wyciągnął mnie z niewiedzy i dzięki temu zapamiętałam sobie raz na zawsze, jak bardzo niebezpieczny, szkodliwy i zwyczajnie głupi jest ten zwyczaj. 

Podobna krytyka spotykała mnie jeszcze kilka razy i za każdym razem wzięłam z niej coś dla siebie, albo utwierdzając się w swoich poglądach, albo je modyfikując. Nie jestem nieomylna, mam wielkie luki w wiedzy na różne tematy i chętnie się uczę, a rozwój osobisty to mój konik, choć już podchodzę do tego na luzie.

Dziś jednak chodzi mi o moralność. 

Czy przekroczyłam granicę, relacjonując niemal on-line poród i późniejsze wydarzenia związane z Zoyą i jej kociakami? Czy zachowałam się nieetycznie (wobec Was, wobec kotki), pisząc Wam na bieżąco, co się dzieje? Temat jest osobisty, odczucia subiektywne i każdy z nas może inaczej to czuć. 

Przyznam, że miałam tego typu wątpliwości, i to poważne. Mimo to wybrałam świadomie taki sposób postępowania, jakiego byliście świadkami. Najpierw zrobiłam to z naiwnej wiary*, że będzie się działo dobrze i pięknie, więc chcę się tym z Wami dzielić, a potem z… rozpaczy, zagubienia i poczucia bezradności. Im dłużej nosiłam w sobie „tajemnicę” o tragedii, jaka się rozgrywa, tym czułam się z nią gorzej. Wiedziałam, że potem będę potrzebowała dużo więcej odwagi, aby Wam wyznać prawdę, a przecież entuzjastyczne komentarze pod poprzednim postem wciąż napływały… Czułam się jak oszustka. Zdruzgotana i zrozpaczona oszustka. 

Potem widziałam szalejące na blogu statystyki i doskonale wiedziałam, że to Wy, moi czytelnicy, szukacie nowych wieści. 

Co by jednak nie mówić, widocznie taką mam w aktualnym momencie życia konstrukcję psychiczną. To nie był mój pierwszy raz. Przypuszczam, że wielu z Was nie mieściło się w głowie, że napisałam post kilka godzin po śmierci mojego Taty, kiedy zrozpaczona i w szoku nie spałam calutką noc. Może znalazło się wielu oburzonych, że pisałam i później, choć wyłączyłam komentarze. Taką mam konstrukcję psychiczną, że nie chcę zmuszać ludzi do pocieszeń, nie mogę wtedy ich przyjmować, nie jestem w stanie ich czytać, chcę tylko wykrzyczeć moją rozpacz na zewnątrz… 

Poszukam w sobie odpowiedzi na pytanie, czemu tak działałam w przypadku Zoyki, pomyślę; dobrze to wiedzieć, choć już teraz przychodzą mi do głowy oczywistości. 

Tu, w blogowym świecie, wśród ludzi, którzy towarzyszą mojemu blogowi, a więc także i mnie, każdego dnia dostaję wsparcie i zrozumienie. I choć mam na uwadze, że to "tylko" blog, to Wy przeżywacie ze mną kocie historie, wczuwacie się w nie, kibicujecie kociołkom, jesteście na bieżąco. Komu miałam powiedzieć o tak wielkiej tragedii? Wspomniałam o tym w pracy. Zwierzyłam się, że umieram z niepokoju, bo kocie oseski nie jedzą. „To daj im mleka na spodeczku” – usłyszałam. Słyszałam jeszcze „aha, no a co robisz dziś na obiad?”. Jestem przekonana i przecież widzę to po Waszych komentarzach, że nikt z Was nie podszedł do tego lekko. Realistycznie – tak, ale nie nieempatycznie. 

Taką mam konstrukcję psychiczną, tak działam, że kiedy dzieje się coś złego, wyrzucam to z siebie, choć nie oczekuję pocieszeń, bo boję się ich banalności (cóż można napisać w takich chwilach, wiem przecież, że to trudne).

Rozumiem też, że każdy z nas jest inny i każdy inaczej przeżywa rzeczywistość. 

Przypuszczam, że mogłam swoją relacją urazić wiele osób. Proszę, przyjmijcie moje przeprosiny. Obawiam się jednak, że następnym razem znów tak zadziałam - pod wpływem emocji, pod wpływem chwili, pod presją mojej własnej wobec Was uczciwości, jak ja ją pojmuję – niezależnie od tego, czy to właściwe, czy nie. 

* I nieuleganie tej naiwnej wierze w przyszłości, a bardziej realistyczne i przewidujące podejście do życia, nazwałam "końcem mojego dzieciństwa".

Dziś ok. 18 będą kolejne zdjęcia Vitki.