Byliście w Palmirach?

Ja byłam. W czerwcu tego roku. Ponieważ przed nami nostalgiczny czas, kiedy zazwyczaj nasze myśli biegną ku przemijaniu, będzie Za Moimi Drzwiami, wzorem ubiegłego roku, cykl cmentarny. Pokazywałam wtedy:

- niezwykły cmentarz w Barcelonie

- mały, zabytkowy cmentarz w podwrocławskiej wsi

- cudownie położony cmentarz w Dolomitach

Cenię sobie wizyty w nekropoliach. Po nich łatwiej mi kochać życie i znów dostrzegać, co jest w nim naprawdę ważne. W przypadku cmentarza w Palmirach pod Warszawą dodatkową korzyścią jest wielka wdzięczność do losu, że dane jest mi żyć w tych dobrych i obfitych czasach. Czasach pokoju.

Palmiry to miejsce symboliczne. W czasie drugiej wojny światowej w okolicznych lasach Niemcy przeprowadzili serię 21 masowych mordów, w których zginęło ponad 1700 Polaków i Żydów. Od 1973 r. istniało tam Muzeum Walk i Męczeństwa w Palmirach, które od stycznia 2010 r. nosi nazwę Muzeum – Miejsce Pamięci Palmiry, oddział Muzeum Historycznego m.st. Warszawy. Oddział Muzeum gromadzi zbiory – fotografie, dokumenty i pamiątki związane z ofiarami hitlerowskich egzekucji.

Muzeum jest piękne, prowokujące do zadumy, z wstrząsającymi dokumentami odrażających hitlerowskich zbrodni, z których najbardziej wstrząsnął mną film przedstawiający scenę rozstrzelania kobiet. Zaczyna się w chwili, gdy aresztowane kobiety zostają przewiezione na miejsce egzekucji - do palmirskiego lasu. Samochód staje, otaczają go niemieccy żołnierze i kobiety są przy ich pomocy wyładowywane z paki auta. Wygląda to niemal uprzejmie. Żołnierze podają im ręce, aby mogły zeskoczyć na ziemię, po czym zawiązują im czarnymi opaskami oczy. Na każdą kobietę przypada jeden żołnierz, który bierze swoją ofiarę elegancko za łokieć i pewnym krokiem prowadzi dróżką w las, gdzie czekają już na nie świeżo wykopane doły. Żołnierze są młodzi, mają może po 20 lat, są, jak to Niemcy, ogromnie zdyscyplinowani, rozkaz to rozkaz, nie zatrzymują się nawet na chwilę, dbają, aby kobiety się nie potknęły, aby wszystko szło jak w szwajcarskim zegarku. Kobiety są w różnym wieku, pewnie wiedzą, co je czeka. Niektóre radzą sobie z tym lepiej, zaciskają mocno usta, aby nie krzyczeć, ich twarze są blade i już wyglądają na martwe, ale większość płacze, wargi im drgają, spod opaski na oczach płyną łzy. Docierają na miejsce. Tam nad wielkim dołem w leśnym piasku stoi drewniana poręcz. Ma swoje przeznaczenie. Każdy z żołnierzy wykręca ręce swojej „podopiecznej” na jej plecy i przywiązuje je do poręczy. Kobiety, które nie ujrzą już świata, muszą stać przodem do swoich zabójców. I czekać. Żołnierze w rządku, elegancko i równo, udają się na stanowiska strzeleckie. Każdy z nich ma na celowniku jedną ofiarę. Wokół szumi las, pachnie żywicą, śpiewają ptaki, życie ludzi z kolejnego transportu dobiega końca. Padają strzały. Padają ludzkie kukiełki z przywiązanymi do poręczy rękami. Za chwilę wylądują w dole przysypane piaskiem. Game ower. Niemiecka dokładność, dyscyplina i precyzja będzie mi się kojarzyła zawsze z tym filmem.

Dziękuję mojej karmie, że żyję tu i teraz. 

Oczywiście, że jak tylko coś zacznie dziać się na porodówce, to od razu dam Wam znać!

A rok temu Za Moimi Drzwiami: sfinko. To nie do wiary, że Chustki nie ma już z nami cały rok...