"W takiej błogosławionej krainie..."

Serdecznie zapraszam na kolejną część niezwykłej opowieści o dawnych czasach spisanej przez siostrę dziadka mojego męża.

Część pierwsza: "No tak, nie mogę się bać – przecież jestem Polką!"

Część druga: „Lance do boju, szable w dłoń, bolszewika goń, goń, goń…” Kończy się tak:

Czekamy jeszcze – lecą kaczki – trach – jest jedna. I znów cisza. Raptem krzyk jaskółki, był to sygnał ostrzegawczy dla wszystkich ptaków jeziora, bo oto zleciał z nieba ogromny jastrząb i wypłoszył wszystkie ptaki.
To ci pech! Chcąc nie chcąc, musieliśmy wracać, bo już nasze dalsze polowanie byłoby bezskuteczne.

Część trzecia:

Wracając, chciałam na pociechę wyrwać parę grzybieni wodnych, ale i tu powiodło nam się niefortunnie, bo schylając się, o mały włos nie wpadłam do wody (a pływać jeszcze wtedy nie umiałam), jednak silna ręka Helci zatrzymała mnie w powietrzu. Natomiast Janusz fiknął kozła razem z dubeltówką. Serca nasze na moment przestały bić – myślałyśmy już, że Janusz się utopił, ale nie! Prychając i kaszląc, wypłynął spod wody. Gdzie dubeltówka? Zapytał. Niestety została na dnie jeziora. Jednak nasi dzielni chłopcy po dwóch godzinach nurkowania znaleźli strzelbę.

Ach, ta wieś to raj dla dzieci. Pomyśleć tylko, że w gorące noce spaliśmy nie w domu, ale pod gołym niebem na stogu zeszłorocznej słomy lub koniczyny. Mogliśmy oglądać wschód słońca i budzącą się przyrodę!

W zimie, czasami, gdy trzeba było zwieźć zboże z pola, by nie zmokło, to chłopcy chętnie podejmowali się tej pracy. Wiśta! Hetta! Ludzie uśmiechali się do nas przyjaźnie (kobiety, tj. płeć piękna, podawały snopy na wóz) i zdawało mi się niemądrze, że w takiej błogosławionej krainie nie ma miejsca na krzywdę, na złość i na zawiść. Żyliśmy jak przed wiekami!

Gorzej, jak nie było pogodny, wówczas zajmowaliśmy 1. piętro (niewykończone 4 pokoje, gdzie chłopcy spali na siennikach ze słomy) i bawiliśmy się w „salonowca” lub pluliśmy do miednicy, kto trafi, a jeśli nie – dawał fanty, które trzeba było wykupić. Było przy tym dużo śmiechu i radości.

Byliśmy mocno patriotycznie zahartowani – wszystko, co robiliśmy, to dla Ojczyzny. 

Kiedyś, pamiętam, Julek przyjechał konno z pola (trzeba było policzyć kopy zboża), wszyscy byliśmy na dziedzińcu, i poprosił Zygmunta, by go okręcił naokoło. W którym kierunku stanę – powiedział – muszę iść 2 km prosto, pokonać wszystkie przeszkody – to zrobię dziś dla Ojczyzny. I myślicie, że nie wykonał?! Zrobił to jak najdokładniej – przelazł przez stodołę, przez 2 sterty pszenicy i przepłynął jezioro! Stał się oczywiście bohaterem w naszych oczach, pomijając to, że świetnie chodził na rękach, umiał bić butelki na głowie i wieszać się na ręczniku, kąpał się w przerębli etc. Inni chłopcy też wyprawiali różne wyczyny, np. spuszczali się w wiadrze do głębokiej studni lub z belki w krowiarni spuszczali się na grzbiet ogromnego buhaja – on stał na 2 kółkach w nozdrzach. Był taki wściekły, grzebał nogami i tak naciągał łańcuch, że ściana budynku się ruszała, a my, widzowie, siedzieliśmy na belce bezpieczni i podziwialiśmy wyczyny Zygmunta i Wacka.

Błogo się żyło w tym Watynie.

Ja też chciałam coś dla Ojczyzny zrobić, więc kazali mi buty czyścić (7 par). Na werandzie to robiłam – byłam cała wysmarowana błotem, pastą do obuwia i ani rusz buty nie błyszczały – chłopcy kazali mi na nie pluć i po tym czyścić. Ciocia Zosia zobaczyła, co ja robię i powiedziała: Co ty robisz, moje dziecko, nie męcz się! A ja na to: Muszę je wyczyścić – robię to dla Ojczyzny!

cdn.

Czytam to i czuję dojmującą tęsknotę. Za czym? Sama nie wiem...



A rok temu Za Moimi Drzwiami: Ach, ta Marta!